ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από μικρή όταν ήμουν με θυμάμαι να τσακώνομαι με τη μάνα μου. Εγώ πολύ αντιδραστικό και εκείνη πολύ αυταρχική -κακός συνδυασμός , Μα δοτική τόσο πολύ , σε σημείο τρέλας . Της καταλογίζω πολλά κακά μου σημεία, την έλλειψη υπομονής, μαχητικότητας , την αποκοπή από την πραγματικότητα και την αποφυγή σημαντικών χαστουκιων - μαθημάτων. Κυρίως όμως επιμένω στο πιο βασικό -τόσο δυνατή και τόσο εγωίστρια που αντί να αναγνωρίσω το φτεξιμο σε εμένα το ρίχνω σε εκείνη με έναν καλλιεργημένο σύνδρομο του δείκτη απίστευτα απαράδεκτο . Όμως γαμωτο δεν αντέχω , δεν την αντέχω, με στεναχωρεί , όχι η αυταρχικότητά της αλλά αυτή της η αυτοθυσία, αυτή της η παραίτηση από τη ζωή και η αφοσίωση της σε εμένα. Θέλω τόσο να τη βλέπω χαρούμενη, να έχει ασχολίες , να κάνει πράγματα που την γεμίζουν Μα όχι , το μόνο που τη γεμίζει είναι σε σχέση με εμένα. Δεν κάνει πράγματα για κεινη, αυτό το "εγώ τα έφαγα τα ψωμιά μου , έχω ζήσει τη ζωή μου στο full, ΕΣΥ είσαι το μέλλον μου τώρα " με πνίγει . Δεν θέλω να το ξανακούσω ποτέ . Δεν θέλω για μένα . Δεν μπορώ να φτανταστω την ημέρα που θα την χάσω Απλώς δεν μπορώ Είναι ο φύλακας- αγγελός μου όσο cliché και αν ακούγεται αυτό -η απάντησή μου σε όλα μου τα προβλήματα . Ξέρω πως αυτό είναι κοινό θέμα, φυσικά κανεις δεν θέλει να χάσει τη μαμά του. Αλλά δεν ξέρω να ζω μόνη μου, εννοώ χωρίς την δική της στήριξη , ψυχολογική και μόνο στα δύσκολα, κανενός η γνώμη δεν μετράει τόσο , το " θα πάνε όλα καλά " από κανένα άλλο ξένο στόμα δεν ακούγεται τόσο αληθινό. Έχω καταλήξει να χωρίζω τη ζωή μου σε δυο περιόδους , εκείνη που θα είναι παρούσα και εκείνη που δεν θα 'ναι. Ούτε ότι θα κάνω παιδιά, αν κάνω, ούτε καριέρα, ούτε τίποτα Μόνο αν θα ναι εκεί να το δει έχει σημασία , τα αλλά δεν με νοιάζουν . Είναι μεγάλη ρε γαμωτο. Δεν προσέχει καθόλου . Με στεναχωρεί, την λατρεύω, δεν ξέρω πραγματικά.