ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέρασα φέτος ιατρική και εδώ και λίγο καιρό έχω ξεκινήσει την σχολή μου και ομολογώ ότι αν και μου αρέσει πολύ ακόμα έχω επιφυλάξεις για την επίλογη μου, ιδίως μετά από μια κουβέντα που είχα με τον πατέρα μου. Αυτό που θέλω, είναι να γίνω παιδίατρος, να δουλεύω με και να φροντίζω παιδιά. Δεν θέλω ούτε το κύρος του γιατρού, δηλαδή μου είναι παντελώς ανεπιθύμητο, ούτε το επέλεξα για την αποκατάσταση ούτε τίποτα. Απλά δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο επάγγελμα που να μου ταιριάζε καλύτερα. Και όχι δεν με ενδιαφέρει ούτε καριέρα να κάνω ούτε λεφτά να βγάλω. Τέλος πάντων πριν καποιες μέρες ο πατέρας μου με άγχωσε, πριν κάνω μηχανογραφικό δεν άφηνα κανέναν να μου μιλήσει γιατί δυστυχώς σαν άνθρωπος επηρεάζομαι εύκολα και χωρίς να το καταλαβαίνω αρκετές φορές και έτσι επι της ουσίας τώρα το συζητήσαμε ουσιαστικά κατόπιν εορτής. Με λίγα λόγια μου είπε πως αυτή μου η επιλογή, δεν θα μου αφήσει καθόλου χώρο για προσωπική ζωή, πως ο κύκλος μου θα είναι ένα μάτσο καβαλημένοι, πως θα είμαι μόνιμως υπο πίεση και όταν πια στα 30 χοντρικά τελειώσω δεν θα έχω κάνει ακόμα οικόγενεια και ίσως να μην κάνω και ποτέ κιόλας. Το αποκορύφωμα, δηλαδή εκεί που όχι μόνο το τράβηξε αλλά το ξεχείλωσε το θέμα ήταν όταν μου είπε πως, θα δυσκολεύομαι να κάνω σχέσεις γιατί όταν θα λέω στον άλλον ότι είμαι γιατρός θα ξενερώνει και θα φεύγει, γιατί θα νιώθει πως δεν έχει να μου προσφέρει, οτί το επάγγελμα του γιατρού είναι αντρικο και άλλα τέτοια. Τέλος ειπε ¨Θα μπεις με μαύρα μαλλιά θα βγεις με ασπρα, θα μπεις ανθρωπος θα βγεις μηχανή¨.Διακρίνω μια δόση αλήθειας σε όλα αυτά αλλά δεν ξέρω σε ποιο βαθμό ισχύουν. Εκνευρίστηκα κάπως, ποιο πολύ με τον εαυτό μου που αναστατώνεται τόσο εύκολα, αλλά δεν έχω δει και πολλά πράγματα για να έχω άποψη.Από την άλλη σκέφτομενη πιο λογικά λέω ότι, σημερα σε αυτήν την χώρα ότι και να διαλέξεις θα είναι δύσκολο , ότι το άγχος μάλλον δεν θα το γλιτώσει κανείς μας και ότι οι ανθρώπινες σχέσεις γενικά έχουν γίνει περίπλοκες για χίλιους δύο λόγους. Μπορεί αντικειμενικά όσα είπε να είναι λιγάκι τραβηγμένα, ή τουλάχιστον εμένα έτσι μου μοιάζει , όμως με έβαλε σε σκέψεις .Τέλος πάντων. Σας είπα ότι θέλω να γίνω παιδιάτρος, αλλά πιο πολύ θέλω μία ήρεμη ζωή χωρίς ιδιέταιρη πίεση, θέλω να έχω καποιον ελευθερο χρονο για μενα και τους γύρω μου και κάποτε στο μέλλον θέλω και δική μου οικόγενεια. Με άλλα λόγια δεν θέλω σε καμία των περιπτώσεων να είναι η ιατρικη ζωή μου, θα ήθελα να είναι ένα κομμάτι της ζωής μου όμως. Έχουν αυτά τα δύο το ασυμβίβαστό? Aς μου απαντήσει κάποιος αντικειμενικά. Αν ηταν και κάποιος του κλαδου θα το εκτιμούσα τριπλά.