ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου λες συχνα πως πιστευεις οτι ειμαι αντικοινωνικη, σνομπ κ οτι φαινομαι απροσιτη. Νταξει, η αληθεια ειναι οτι δεν ειμαι τοσο περιεργη οσο με περιγραφεις, αλλα δεν ειμαι κ ο πιο κοινωνικος ανθρωπος του κοσμου, ειμαι λιγο απομακρη με αυτους που δεν ξερω καλα. Αλλα εσυ παρολα αυτα με συμπαθεις κ οχι απλα με συμπαθεις, αλλα μου εχεις αδυναμια. Τρελαινεσαι να με πειραζεις κ να σου πω την αληθεια, πιστευω οτι με θελεις κ δεν το παραδεχεσαι. Αλλα ρε παιδια ολο αναρωτιεμαι, πως γινεται ενας ανθρωπος να μου επισημαινει συχνα ενα "ελαττωμα" μου(οχι για να με προσβαλλει, απλα μου το λεει, επειδη του κανει εντυπωση που ειμαι ετσι, επειδη λεει οτι δεν εχει ξανασυναντησει τοσο κλειστο ανθρωπο), αλλα την ιδια στιγμη να ξερω οτι με συμπαθει πολυ? Πως γινεται να λεει οτι του φαινεται περιεργος ο χαρακτηρας μου, να λεει οτι ειμαι ιδιορρυθμη, αλλα την ιδια στιγμη να με θελει στη ζωη του? Πως γινεται να θελει να κανει παρεα μαζι μου, παρολο που η "αντικοινωνικοτητα" μου του φαινεται περιεργη κ παρολο που καποιες φορες φτανει στο σημειο να απορει, γιατι ειμαι τοσο απομακρη? Ξερω οτι δεν υποκρινεται οτι με συμπαθει, ξερω οτι οντως θελει να ειμαι στη ζωη του. Αλλα πως καταφερνει να κανει παρεα μαζι μου, αγνοωντας ενα τοσο περιεργο(κατα τα λεγομενα του) στοιχειο του χαρακτηρα μου? Αν εισαι αντικοινωνικος, αυτο φαινεται σε ολες τις εκφανσεις της ζωης σου, οποτε θεωρω οτι αν του αλλου δεν του αρεσει αυτο, ε δεν γινεται να το αγνοησει, απ τη στιγμη που ερχεται συνεχως αντιμετωπος με αυτο το "ελαττωμα" σου. Ουτε ειναι ευκολο να συμβιβαστεις με ενα χαρακτηριστικο του αλλου, το οποιο σου ειναι πολυ δυσκολο να το εξηγησεις. Κ ομως, αυτος δειχνει οτι παρολο που ολο γκρινιαζει οτι του φαινεται περιεργο που ειμαι ετσι, την ιδια στιγμη απολαμβανει την παρεα μου.