ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με τη μαμά μου πάντα είχαμε τυπικές ή κακές σχέσεις. Ειδικά στην εφηβεία μου, είχαμε συνέχεια κόντρες. Ποτέ δεν ένιωθα ότι έχω τη μαμά μου να της μιλήσω γι αυτά που φοβάμαι κλπ. Δεν έχω τρυφερές αναμνήσεις από εκείνη. Πάντα με φρόντιζε, και ήθελε το καλό μου, αλλά είχε και έχει πολλά δικά της θέματα να λύσει, με αποτέλεσμα να μην έχουμε δεθεί ποτέ. Οι καλές μας περίοδοι ήταν αυτές που δε μαλώναμε.Εκείνη πάντα παραπονιόταν ότι δεν της λέω πράγματα, και στεναχωριόταν που δεν είχαμε τη σχέση που έχουν άλλες κόρες με τις μαμάδες τους, αλλά όταν της έλεγα μα γι αυτό και γι αυτό το λόγο δεν έχουμε τέτοιες σχέσεις, γιατί όταν ήμουν μικρή έκανες αυτά κι αυτά, ποτέ δεν το παραδέχεται.Πριν από λίγα χρόνια πέθανε ο μπαμπάς μου, και από τότε δε μαλώνουμε πολύ, πάλι για το τυπικό του θέματος. Μένουμε σε ξεχωριστά σπίτια (εγώ έμενα μόνη μου ήδη πριν πεθάνει ο μπαμπάς μου) και βλεπόμαστε μια δυο φορές τη βδομάδα, για λίγο, είτε αν πάω κάποιο απόγευμα από εκεί και τα μεσημέρια της Κυριακής που πάω για να φάμε μαζί.Δε μου βγαίνει ποτέ να συζητήσουμε για κάτι, γιατί οτιδήποτε το σχολιάζει αρνητικά.Πάντα σχολιάζει το αντίθετο από αυτό που θα πω. Της βγαίνει τόσο αυθόρμητα πλέον, που επίτηδες της έχω πει αυτό που είπε η ίδια μετά από μέρες κι εκείνη λέει αυτό που είχα πει εγώ, απλά και μόνο για να διαφωνήσει.Πάντα ότι κάνω το βρίσκει λάθος και θα συμβουλέψει κάτι διαφορετικό. Σχολιάζει τα πάντα, το γιατί πάω με τις φόρμες για να φάμε και δεν ντύνομαι ωραία για να με χαίρεται, γιατί δεν έκανα δουλειές το σαββατοκύριακο, να έχω λυμένα τα μαλλιά μου γιατί με την κοτσίδα θα μου πονέσει το κεφάλι, μέχρι που μια φορά μου είπε γιατί δε φοράω σκούρο λαστιχάκι και φοράω άσπρο για να με βλέπει περιποιημένη να με χαίρεται (επειδή έχω σκούρα μαλλιά και το άσπρο έκανε αντίθεση).Ε δεν έχω κουράγιο να βλεπόμαστε. Δε μπορώ κάθε φορά να ακούω απανωτά σχόλια για βλακείες. Και να γκρινιάζει που δεν της λέω τίποτα. Πάντα της λέω ότι δεν έχω νέα, που δεν είναι και ψέματα, αλλά και να έχω δεν έχω διάθεση να τα συζητήσω μαζί της γιατί θα βρει κάτι αρνητικό να πει. Μπράβο λέει μόνο όταν κάνω κάτι που εγκρίνει, πχ τώρα που κάνω μεταπτυχιακό το είπε, γιατί το τει που έχω τελειώσει δεν ήταν αρκετό (άσχετα που εμένα μου άρεσε πολύ η σχολή μου και που από τότε έχω δουλέψει πολύ και τώρα έχω δουλειά με πολύ καλό μισθό σε καλή εταιρία, σημασία έχει ότι δεν τελείωσα πανεπιστήμιο).Λυπάμαι που είναι έτσι η σχέση μας. Αλλά το έχω αποδεχθεί ότι δεν θα αλλάξει, έχω κάνει μαζί της ένα σωρό φορές αυτή τη συζήτηση και της λέω όλα αυτά που φταίνε για τη σχέση μας, ε δεν τα αλλάζει. Λυπάμαι που προτιμώ να είμαι σπίτι μου από το να είμαστε μαζί Κυριακή μεσημέρι ή να πάμε μια βόλτα, λυπάμαι που προτιμώ να χαζεύω στο κινητό από το να μιλάω μαζί της, και λυπάμαι και την ίδια που Κυριακή μεσημέρι είναι μόνη της στο σπίτι, μιας και πήγα για κανα εικοσάλεπτο κι έφυγα γιατί δεν είχα καθόλου όρεξη, με το ζόρι μιλήσαμε, είχα στο μυαλό μου διάφορες εργασίες και είμαι αγχωμένη, και τη λυπάμαι που δεν έχει ευχαριστηθεί τη ζωή της, παρόλο που δεν είχαμε ποτέ σοβαρά οικονομικά προβλήματα ή προβλήματα υγείας, και δεν έχει τώρα κάποια ασχολία που να την ευχαριστεί.Αλλά δε μπορώ να τη βοηθήσω, δεν είμαι ψυχολόγος, δεν έχω τις γνώσεις, ούτε τη διάθεση πλέον να την τραβήξω από τη ρουτίνα της, μόνο αν το θελήσει πραγματικά η ίδια θα το κάνει. Έχω τύψεις που δεν τη βλέπω πιο συχνά και που δεν της λέω πράγματα για τη ζωή μου, αλλά ειλικρινά δε μπορώ πλέον να γεμίζω τόσο αρνητισμό μέσα σε μια μόνο ώρα.