ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απορω με τον εαυτο μου που συνεχιζω να ελπιζω, να κανω ονειρα, σχεδια, να τολμαω να εχω την ηλιθια αισιοδοξια πως ισως αυτη η φορα να ειναι διαφορετικη και οι ανθρωποι να μην με κανουν να νιωσω ενα τιποτα. Παλι μονη λοιπον! Δεν μπορω να πιστεψω ποσο απερισκεπτα χαρουμενη ημουν παλι μολις λιγες μερες πριν. Αφηνω ολα οσο εχουν σημασια στην ακρη για να ζησω λιγακι επιτελους, ομως οπως καθε φορα ανακαλυπτω πως το μονο που εχω τελικα ειναι αυτο: οικογενεια. Μην με παρεξηγησετε, γνωριζω ποσο τυχερη ειμαι που εχω μια οικογενεια που μπορω να βασιστω, ομως καθε φορα που παω να κανω ενα βημα να βγω απο την "φουσκα" μου, να αποκτησω λιγη αυτοπεποιθηση και ανεξαρτησια και να σταματησω να αγχωνομαι για τα παντα, η ζωη μου δινει το ενα χαστουκι μετα το αλλο. Θελω να νιωσω για μια φορα σιγουρη για αυτο που εχω, σιγουρη για τους φιλους μου, σιγουρη για το αγορι μου, να μην φοβαμαι το καθε δευτερολεπτο που περναει αν με ξεχασαν ηδη.