ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

πριν από λίγο καιρό κατασκόπευσα τον άνδρα μου. άνοιξα τα πάντα. κινητό, ι μέιλ, μέσεντζερ. άνοιξα όλες τις συζητήσεις με παλιές φίλες, παλιές γκόμενες, με συνεργάτες και γονείς. κάτι με έτρωγε.σε όλες με ανάφερε με σεβασμό και αγάπη, σε όλες έδειχνε ό,τι δεν είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι όταν είμαστε μαζί.άνοιξα και τις συνομιλίες σε ένα χαζοπαίχνιδο που παίζει, όπου οι άλλες συμπαίκτριες του έπιαναν κουβέντα και τον ρωτούσαν διάφορα. τους έλεγε με χαρά για το ταξίδι που προορίζουμε να κάνουμε.αν ησύχασα;όχι. γιατί το πρόβλημα δεν το έχει ο άνδρας μου, ούτε η σχέση μου. το πρόβλημα το έχει ο εαυτός μου.από κείνη τη μέρα και μετά κοιτάω να δω πώς θα το λύσω. και μεταξύ μας, πολύ το άργησα. του είπα ότι τον ζηλεύω παράφορα και με ρώτησε αν έχει κάνει κάτι που με ενόχλησε. του είπα "όχι" και με διαβεβαίωσε ότι δε χρειάζεται να στενοχωριέμαι, γιατί αν ποτέ σταματήσει να με θέλει το θεωρεί αντρίκιο να το πει, όπως θεωρεί ότι θα κάνω κι εγώ. (που στο μεταξύ την τελευταία περίοδο πέρα από την παράνοια έχω να αντιμετωπίσω και το κάθε άλλο παρά ευγενές φλερτ συνεργάτη μου, κάτι που γνωρίζει ο σύζυγος μου αλλά μου έχει απόλυτη εμπιστοσύνη).το θέμα είναι ότι θέλω να ορθοποδήσω, θέλω να γίνω η γυναίκα που του αξίζει, που δε φοβάται μην πληγωθεί, η γυναίκα αυτή η δυναμική που γνώρισε. δε θέλω να αναζητω πειστήρια ότι με θέλει. θέλω να μην με απασχολεί τόσο έντονα στην καθημερινότητά μου. δηλαδή να μπορώ να ζω, να χαίρομαι ,να αγαπώ κι ό,τι γίνει. θέλω να είμαι όπως ήμουν 10 χρόνια πριν...απανταχού θηλυκές ζηλιαρόγατες...όποτε δεν τον εμπιστεύομαι χωρίς αφορμή νιώθω μικρή και λίγη. εσείς;