Δεν είσαι η μόνη που νιώθει έτσι, πίστεψέ με.Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές και εγώ αν είμαι φυσιολογική με την έννοια που το περιγράφεις και εσύ.ΑΛΛΑ, το θέμα περί φυσιολογικού το προσπερνάμε και προσπαθούμε να βελτιωθούμε.Μπράβο για το τεράστιο βήμα που έκανες, γιατί πραγματικά είναι τεράστιο.Συνέχισε έτσι και κάθε μέρα θα βελτιώνεσαι όλο και περισσότερο χωρίς πανικό και τρομερό άγχος!Keep going!!!!!
23.11.2016 | 00:11
....
Σημερα πηγα πρωτη φορα σε δουλεια με μεγαλη ευθυνη.ειμαι 20. και αφου καταλαβα οτι τα καταφερνω για πρωτη φορα στη ζωη μου ενιωσα οτι ειμαι ικανη σε κατι και μολις γυρισα σπιτι εκλαιγα και τωρα κλαιω δεν ξερω γιατι απο χαρα ισως....θελω να κανω τους γονεις μου περιφανους...παντα σε οτι και αν εκανα ειχα αγχος... σε συναναστροφες μου με τν κοσμο με ενα ερωτημα, με μια κουβεντα αρχιζα να τρεμω, να χανω τα λογια μου να κοκκινιζω σχεδον παντα....θα ηθελα πολυ να ειμαι πιο δυναμικη να μην φοβαμαι...σημερα εκανα μια αρχη ξεπερασα τον ευατο μου ..βρηκα μονη μου τη δουλεια και δεχτικα να εκπαιδευτω σε μια δουλεια που ερχεσαι καθημερινα σε επαφη με κοσμο τον μεγαλητερο μου φοβο .....τα γραφω εδω γιατι δν εχω που αλλου να τα πω...:( νιωθω οτι ειμαι η μονη στον κοσμο που νιωθει ετσι...καποιες φορες νιωθω οτι δεν ειμαι φυσιολογικη....ελπιζω να τα καταφερω να μν αγχωνομαι :( μακαρι να μην υπήρχαν οι φοβοι στη ζωη μας..μακαρι να ημασταν ελευθεροι... (ναι θα λετε τι μλκιες λεω βραδυατικα... δν πειραζει ) Καληνυχτα:)
1
