ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι γονεις μου δε με υποστηριζουν καθολου στην επιλογη των σπουδων μου.Παω β' λυκειου και πηγα θεωριτικη κατευθυνση επειδη ειχα σκοπο την νομικη αλλα φετος αλλαξα γνωμη και αποφασισα να παω παιδαγωγικα.Οι γονεις μου ομως και ιδιαιτερα η μητερα μου,η οποια ηταν καθηγητρια, με κανει και αισθανομαι πολυ ασχημα για αυτο λεγοντας πως το να γινει κανεις δασκαλα ειναι πολυ υποτιμητικο και ολες τους ειναι πουτανακια.Εγω ομως εχω αλλη αποψη.Ανεκαθεν μου αρεσε να ειμαι με μικρα παιδια και παντα παντα πιστευα πως ο ρολος του δασκαλου ειναι πολυ σημαντικος στην διαπαιδαγωγιση των παιδιων.Οι μονοι που με υποστηριζουν ειναι η κολλητη μου και ενας καθηγητης στο σχολειο.Ακομα και ο ιδιος μου αδελφος που εχει στοχο την ιατρικη με κοροϊδευει για αυτο.Δεν ξερω τι να κανω.Στο σχολειο ημουν παντα καλη μαθητρια αλλα οι γονεις μου μου ασκουν πολυ πιεση και ειναι πεπισμενοι οτι εγω θα παω θελω δεν θελω νομικη.Παντα ηθελα να σπουδασωστην Θεσσαλονικη αλλα η μητερα μου δεν θελει ουτε να το ακουει.Δεν αντεχω αλλο αισθανομαι σαν φυλακισμενη στο ιδιο μου το σπιτι.Ντρεπομαι να μιλησω για αυτο σε καποιον αλλο και κλεινομαι στο εαυτο μου με αποτελεσμα να κλαιω συνεχεια.Εχω φτασει μεχρι και στο σημειο να σκεφτω την αυτοκτονια γιατι δεν αντεχω αλλο αυτη την πιεση.Δεν ξερω ειλικρινα τι να κανω...