Εντάξει, το διαβάζω και χαμογελάω γιατί μου θυμιζεις εμένα στα 14, οι απαντήσεις και τα γεγονότα έρχονται μόνα τους πάντως, μην αγωνιάς, τίποτα δεν άρχισε ακόμα.Ούτε που μπορείς να φανταστείς τι θα βιώσεις στο μέλλον και τι εμπειρίες θα έχεις, ακόμα και σε σύγκριση με φίλες και συμμαθήτριες που ήδη υποτίθεται έχουν μπει στο παιχνίδι. Ήμουν κι εγώ ένα 14χρονο κοριτσάκι που κοιτούσα σαν χάνος όσες έρχονταν να μου πουν τι έκαναν χθες το βράδυ με τον 18χρονο γκόμενο που έχουν(?!), και όταν μου έδειχναν μηνύματα που έστελναν μεταξύ τους, ενώ εγώ έπαιρνα μηνύματα από τη μαμάκα μου ότι το βράδυ θα φάμε πατάτες! Ε, πλέον γελάω με τον τότε εαυτό μου που νόμιζα ότι οι άλλοι προπορεύονται! Δεν υπάρχει αυτό! Δεν κέρδιζαν τίποτα οι ανήλικες εκείνες ψυχές που πλέον με ενήλικα μάτια καταλαβαίνω ότι όσο εξιστορούσαν τα φοβερά τους επιτεύγματα τα μάτια τους ήταν τρομαγμένα και μπερδεμένα.Αυτό που αναφέρεις για την φίλη σου, δεν είναι πρόβλημα, πες της το ευθέως, μην το λες σε μας! Λύνε άμεσα τα προβλήματά σου με τους άλλους, μικρά ή μεγάλα.Και τέλος, ναι, το να είσαι διαφορετικός σε κάνει να μην κολλάς και τόσο με την πλειοψηφία. Μείνε εκεί που είσαι. Θα βρεθούν άτομα με τα οποία θα μπορέσεις να συνεννοηθείς με τον τρόπο που θες.
7.1.2017 | 00:19
Προβληματισμοί
Θα πείτε : "Είσαι στην εφηβεία,μεγαλοποιείς τα πράγματα" ή ίσως : "Έχεις τόσα χρόνια μπροστά σου.Έλεος,είσαι μόνο δεκατέσσερα." Ναι λοιπόν είμαι μόνο δεκατέσσερα και δικαιολογημένα να απορήσετε με την εξομολόγηση μου. Όμως αισθάνομαι τόσο μόνη. Και όχι επειδή δεν έχω φίλους. Αντιθέτως, έχω ενταχθεί σε πολλές παρέες.Αλλά νιώθω λες και συνέχεια προσπαθώ να "επιβιώσω",να γίνω αποδεχτή από κάποιους που για να πω την αλήθεια,δεν συμπαθώ κιόλας. Δηλαδή έτσι ένιωθα, γιατί τώρα έχω εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια να αρέσω. Δεν προσέχω αρκετά την εμφάνισή μου,ούτε πιέζω τον εαυτό μου να λέει πράγματα τα οποία θεωρώ πως θα αρέσουν. Τους αφήνω να μιλάνε και εγώ μένω εκτός. Θα ήθελα πολύ να έβρισκα ενδιαφέρον στο ότι ο Νίκος πήρε καινούργιο παιχνίδι για το playstation ώστε να μην δείχνω τόσο εκτός και ξενέρωτη όλη την ώρα. Αλλά δεν βρίσκω. Γιατί κανένας δεν μιλάει πια για ποίηση; Το άλλο θέμα,που νιώθω να με καίει χωρίς βέβαια ουσιαστικό λόγο, είναι το ότι ακόμα δεν έχω φιλήσει κάποιον και κοντεύω τα δεκαπέντε. Όλες μου οι φίλες έχουν σχέση και εμένα δεν με πλησιάζει κανένας.Και αυτοί που με πλησιάζουν , δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις δικές μου απαιτήσεις. Μιλώντας φυσικά για τον εσωτερικό τους κόσμο....Νομίζω πως θα τελειώσω το λύκειο και ακόμη δεν θα έχω φιλήσει κάποιον.Ξέρω πως δεν είναι και κάτι το τρομερό,απλά θέλω να το κάνω,πείτε για την εμπειρία,για να έχω να το λέω,για να μου φύγει η περιέργεια,για επιβεβαίωση...Και εξομολογούμαι πως υπάρχουν φορές που σκέφτομαι να βγω στους δρόμους και να φιλήσω κάποιον άκυρο απλά για να μου φύγει αυτό το "βάρος". Γιατί σαν βάρος το έχω Κάτι τελευταίο που με απασχολεί τις τελευταίες μέρες αφορά την κολλητή μου...Αφού δεν έχει όρεξη να πάμε βόλτα μπορεί απλά να μου το πει. Έχουμε αυτή την οικειότητα και ξέρει ότι δεν πρόκειται να παρεξηγηθώ, άλλωστε έχουν υπάρξει φορές που και εγώ δεν είχα όρεξη να βγω έξω.Φυσικό δεν είναι; Ε γιατί λοιπόν προσπαθεί να μου το μπαλώσει με ανόητες δικαιολογίες; Χειρότερα τα κάνει.
1
