ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Προ ολίγου, διάβασα μία εξομολόγηση με θεμα τους τοξικούς ανθρώπους και θυμήθηκα τη δική μου ιστορία. Όταν πηγαινα λύκειο, είχα φάει αρκετή καζουρα από συνομηλίκους μου και μη, για ένα προσωπικό θέμα, αλλα και επειδή ήμουν κλειστός χαρακτηρας. Αυτοί το μετέφεραν σε δικούς τους φίλους και καταλαβαινετε τι γινόταν κάθε μέρα και πώς με έκαναν να αισθάνομαι... μου είχαν διαλύσει τα νεύρα στην κυριολεξια... με κάποιους από αυτούς πηγαίναμε στο ίδιο φροντιστήριο... άλλη καζουρα από κει. Φαίνεται τους καλοάρεσε να με βλέπουν να ωρυομαι εξαιτίας των πειραμάτων τους, σε συνδυασμό με το ότι δεν είχαν κάτι πιο αξιόλογο να ασχοληθούν, αλλά και όταν δεν αντιδρουσα, αυτοί εξακολουθούσαν το ίδιο βιολι. Είχα σιχαθεί τα πάντα, και κυρίως τον εαυτό μου, όχι γιατί ενεδιδα στα πειράγματα τους, αλλά επειδή δεν είχα τον τρόπο να τους κάνω να το βουλωσουν. Οι επιδόσεις μου σε σχολειο-φροντιστηριο είχαν πάρει την κατιούσα. Η μόνη μου διέξοδος ήταν το taekwondo και η μουσική. Εάν δεν είχα και αυτά, ποιος ξέρει τι κατάληξη θα είχα... Σήμερα, μερικά χρόνια αργότερα, καποιοι από αυτούς με τους οποίους μιλουσα εντελώς τυπικα, εχει τύχει να περάσουν από διπλα μου, και πλέον όχι απλά δεν τους μιλάω, ούτε βλέμμα δεν τους ρίχνω. Και αυτά που λένε μερικοί περί ανωτερότητας, τυπου: μίλησε τους για να το παίξεις ανώτερη κά τέτοια κουλά , εμένα δε με αγγίζουν. Καλως ή κακώς , είμαι αυτή που είμαι και για κανένα πουστη λόγο δε θέλω παρτίδες μαζί τους. Ετσι, και με τους άλλους ειμαι ειλικρινής, και πάνω από όλα με τον εαυτό μου. Έτσι απλά.