ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν 1 χρόνο τηλεφώνησα στον τότε σύντροφό μου και του ζήτησα να χωρίσουμε. Ήταν ένας άνθρωπος που πραγματικά δεν ξέρω αν με μισούσε ή αν με αγάπησε ποτέ του. Ποτέ δεν μου έλεγε έναν καλό λόγο, ποτέ και για τίποτα... Υπερτερούσα εμφανισιακά από τον ίδιο και αυτό το ήξερε. Ήθελε πάντα να ντύνομαι casual για να μην τραβάω τα βλέμματα των άλλων αντρών...προτιμούσε να με βλέπει να τριγυρνάω με φόρμες παρά με κάτι άλλο. Εγώ όλα τα υπέμενα... όταν είχε νεύρα, όταν ξεσπούσε πάνω μου, όταν μου μίλαγε απότομα, όταν μίλαγε σε τσατ με άλλες, τα πάντα...Έλιωνα για εκείνον, δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι κάποια στιγμή θα χωρίσουμε, και πάντα θεωρούσα ότι δεν είμαι αρκετά καλή για εκείνον. Ώσπου έφτασε η στιγμή που όλο αυτό το μένος, ο θυμός, η αηδία, η πίκρα συσσωρεύθηκαν μέσα μου και έκανα το μπαμ. Τον πήρα τηλέφωνο και του ζήτησα να χωρίσουμε σχεδόν ένα χρόνο πριν. Έπεσε απ' τα σύννεφα. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι το κορόιδο που έτρεχε συνεχώς από πίσω του θα τον παρατούσε κάποια στιγμή. Η αντίδραση του με εξέπληξε. Έκλαψε, με παρακάλεσε, επί μήνες μου έστελνε μηνύματα. Αλλά εγώ εκεί...Ακλόνητη και αμετακίνητη στην απόφαση που είχα πάρει. Πλέον ζω και εργάζομαι στο εξωτερικό. Τα άφησα όλα πίσω μου και έκανα καινούργιο ξεκίνημα. Τα βρήκα με τον εαυτό μου, γνώρισα έναν υπέροχο άνθρωπο και άρχισα να αισθάνομαι τι θα πει "ανεμελιά" και "ευτυχία". Ο ίδιος απ' ότι έμαθα συνεχίζει να είναι μόνος του...Φαίνεται τελικά πως καμία δεν ήταν αρκετά καλή για τον ίδιο... Δεν ξέρω αν κάποιος θα διαβάσει την εξομολόγηση αυτή, αλλά εγώ τα έβγαλα από μέσα μου και ανακουφίστηκα.