ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βγήκα σήμερα μετά από πάρα πολύ καιρό για καφέ μαζί με ένα φίλο σε ένα από τα "in" μέρη της πόλης. 'Οταν έφυγα έλεγα στον εαυτό μου το είναι αυτά ρε συ; πως ζει και φέρεται ο κόσμος έτσι; δεν το θέλω αυτό. Οι περισσότεροι είχαν ένα ψωρουπερήφανο ύφος, αυτό του κακομαθημένου ή να το πω καλύτερα αυτό του χωριάτη (αγάπαω χωριάτες) που ξαφνικά γίνεται πλούσιος και πάει στα σαλόνια και το παίζει ιστορία αλλά είναι σε όλους ξεκάθαρο ότι είναι χωριάτης. Ορισμένες κοπέλες, ειδικά όσες ήταν και ψιλοόμορφες, είχαν τέτοιο ύφος που ακόμα και το όσκαρ ή το grammy να είχαν πάρει δεν θα το δικαιολογούσε. Ήταν απίστευτο. Σαν κάτι κακές αυταρχικές γυναίκες που βλέπεις στις ταινίες που βγάζουν συνεχώς μίσος και ζηλεύουν και εύχεσαι να φάνε στο έργο κάνα χαστούκι και να έρθουν στην θέση τους. Ειδικά όμως τρελάθηκα με κάτι "μηδαμινά" αντράκια. Τιποτένια ανθρωπάκια, που είχαν δίπλα τους κάτι κοπέλες, που απο αυτές έπαιρναν την αξία τους. Άσε που τις μεταχειριζόντουσαν σαν ζώα και αυτές "υπακούαν" και τις βλέπανε κιόλας. Που δεν είχαν αυτήν την σχέση θα ήταν στα πάρκα και θα πίνανε μπύρες και θα κλαίγανε την μοίρα τους. Φεύγοντας λοιπόν, είπα μέσα μου, Γιώργο δεν είσαι εσυ γι αυτά. Φούσκες, βιτρίνες, επιφανειάκά, φθηνά πράγματα. Δεν είναι να ζήσεις έτσι αλλά πράγματα έχουν αξία σε αυτήν την ζωή και μην παρασυρθείς απο την γενική τάση και ούτε να τους ζηλέψεις. Δυστυχισμένοι θα είναι μια ζωή, αλλού είναι η ευτυχία.Βέβαια με έπιασε μια λύπη, που θα βρω μια κοπέλα με τις ίδιες απόψεις με μένα για να πορευτώ στην ζωή, μιας και δεν θέλω να πηγαίνω σε τέτοιους χώρους αλλα αυτό είναι ιστορία για άλλη εξομολόγηση....