ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι φίλες μου, που έχω απο το δημοτικό παρακαλώ, μέχρι και το λύκειο, με έκαναν να αισθάνομαι πως δεν χρειαζόμουν ποτε τίποτα άλλο. Ένοιωθα πως με αγαπούσαν. Μετά την αποφοίτηση μια νέα ανάγκη με χτύπησε. Η ανάγκη ενός ατόμου δίπλα μου. Τα βρήκαμε με ένα παιδί πολλά χρόνια τώρα.Όμως τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι όταν λέμε αγάπη τι εννοούμε; Μπορεί να κάνω και δύο εβδομάδες να μιλήσω με τις φίλες μου πλέον. Δεν μου στέλνουν να δουν τι κάνω, ούτε με παίρνουν τηλέφωνο να μιλάμε με τις ώρες και να κουτσομπολεύουμε. Ούτε με ρωτάνε ποτέ εαν είμαι καλά, ακόμα και εαν εγώ τους ρωτάω. Μόνο όταν βγαίνουμε έξω μου λενε το κλασικό "μου έλειψες" ναι σου έλειψα αλλα δεν με αγαπάς. Απλά νοιάζεσαι για εμένα. Απλά σου έλειψε να έχεις κάποιον να σε ακούσει, να του λες τα ίδια πράγματα ακριβώς, τα τελευταία τρία χρόνια. Και μετά γυρνάς σπίτι σε κάποιον που σε "αγαπάει". Που του λες "είμαι στεναχωρημένη θέλω να μιλήσουμε" και μπορεί να σου απαντήσει "μπορεί να περιμένει μέχρι αύριο?" λες και τα συναισθήματα μπορούν να περιμένουν ένα επεισόδιο του flash να τελειώσει, ή τον Μάκη να ξεκολλήσει απο τον υπολογιστή. Έτσι ξαπλώνεις στο κρεβάτι και παίρνεις την μανα σου τηλέφωνο για να τις τα πεις. Όπου θα σου παραπονεθεί πως δεν σε βλέπει, οτι ακούγεσαι χάλια και πρέπει να προσέξεις λίγο παραπάνω τον εαυτό σου. Κάθεσαι και σκέφτεσαι. Τελικά δεν σε αγαπάει κανένας παρά μόνο η μαμά σου; Όλοι οι άλλοι απλά νοιάζονται; Εσύ αγαπάς τον εαυτό σου; Ή απλά νοιάζεσαι; Στο τέλος της ημέρας είσαι μόνη σου. Εσύ και ο εαυτός σου. Είσαι ευτυχισμένος με αυτόν;