ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν πιστευω οτι θα μπορουσα ποτε να κανω τετοια σχεση. Βασικα δεν ξερω καν πως λεγεται "σχεση" το να βλεπεις εναν ανθρωπο μια φορα το μηνα κ αν, το να μαθαινεις τα νεα του απο ενα τηλεφωνο, το να μην μπορεις να τον δεις κ να τον αγκαλιασεις οποτε θες κλπ. Καλως η κακως, οταν με τον αλλον βρισκεστε σε αποσταση, δεν μπορειτε να μοιραζεστε πραγματα. Οσο κ αν εχει εξελιχθει η τεχνολογια κ υπαρχουν πολλα μεσα, με τα οποια μπορεις να ερθεις πιο κοντα μ τον αλλον, η αποσταση δεν παυει να υπαρχει. Δεν ειναι περιεργο να εχεις στη ζωη σου εναν ανθρωπο, με τον οποιο δεν θα μπορειτε να φατε ενα μεσημερι μαζι, με τον οποιο δεν θα μπορειτε να κανετε μια βολτα, με τον οποιο δεν θα μπορειτε να κατσετε σπιτι κ να χαζεψετε μαζι τηλεοραση, με τον οποιο δεν θα μπορειτε να δειτε μαζι μια ταινια? Ειναι δυνατον ολα αυτα να μπορεις να τα κανεις συγκεκριμενες μονο περιοδους που θα ειστε απο κοντα κ κατα τ αλλα η σχεση σας να βασιζεται σε μηνυματα, τηλεφωνα κ skype? Μα πραγματικα, σας αρκει αυτο? Κ θα μου πειτε, αν αγαπας τον αλλον, ολα γινονται. Οχι, δεν θεωρω οτι το να αγαπας τον αλλον ειναι απο μονο του αρκετο, ωστε να εχεις σχεση μαζι του. Αν δεν υπαρχουν αλλες απαραιτητες συνθηκες, δεν ειναι παντα ευκολο το να ειστε μαζι. Δεν ξερω, μπορει αλλοι να τα καταφερνετε καλυτερα σ αυτο, ομως για μενα θα ηταν πολυ ψυχοφθορο κ κουραστικο το να παλευω να διατηρησω την οικειοτητα με εναν ανθρωπο, οταν η ιδια η καθημερινοτητα θα μας αποξενωνε καθε μερα κ περισσοτερο. Γιατι πως να το κανουμε, οταν δεν εισαι παρουσα στην καθημερινοτητα του αλλου, ε δεν ειναι ευκολο. Ειναι περιεργο πχ να λες στον συντροφο σου οτι εισαι στο ταδε μαγαζι κ να πρεπει να του εξηγησεις τι ειναι αυτο το μαγαζι κ που βρισκεται, επειδη εκεινος δεν το γνωριζει. Ειναι περιεργο να του λες οτι βγηκες με μια συμφοιτητρια κ εκεινος να μην ξερει ποια ειναι αυτη η συμφοιτητρια, γιατι δεν την εχει γνωρισει ποτε. Ειναι περιεργο να του λες οτι πηρες σουβλακι απ το σουβλατζιδικο κατω απ το σπιτι σου κ εκεινος να μην εχει δοκιμασει ποτε αυτο το σουβλακι. Πως να το κανουμε, κατι τετοιες μικρες κ ασημαντες λεπτομερειες ειναι που δημιουργουν την οικειοτητα αναμεσα στους ανθρωπους. Οι κοινες εμπειριες, τα κοινα βιωματα, το να εχουν περασει πολυ χρονο μαζι κ να εχουν δεθει. Αν αυτα ολα δεν μπορεις να τα κανεις με τον ανθρωπο σου, τοτε αναποφευκτα υπαρχει ενα κενο αναμεσα σας. Νιωθεις πως παντα παρακολουθεις τη ζωη του απο μια αποσταση. Δεν εισαι εκει, παρουσα, εισαι απλα ενας εξωτερικος παρατηρητης. Δεν ξερω, δεν βρισκω τιποτα ευχαριστο σ αυτο. Αλλωστε κ τον αλλον τον μαθαινεις σε μεγαλο βαθμο μεσα απ την συχνη συναναστροφη μαζι του, μεσα απ' την καθημερινοτητα δηλαδη. Οταν περνατε πολλες ωρες μαζι, μαθαινεις τα κουσουρια του, τις παραξενιες του, τα γουστα του, τα αγαπημενα του μερη, τις αγαπημενες του συνηθειες κλπ. Αν βλεπεις τον αλλον μια φορα το μηνα, ε δεν μπορεις να τα μαθεις ολα αυτα. Απ το τηλεφωνο δεν μπορεις να περιγραφεις το καθε δευτερολεπτο της ημερας σου, περιγραφεις τα βασικα γεγονοτα, οποτε ολα τα υπολοιπα χανονται. Θα ηθελα να ακουσω εμπειριες ανθρωπων που ειχαν τετοιες σχεσεις κ αν θεωρουν οτι τους εκανε καλο σε κατι.