ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν γίνεται, απλά δεν γίνεται! Να έχω προσπαθήσει να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν θέλω αυτόν τον άνθρωπο στη ζωή μου, ότι είναι η καταστροφή μου, ήξερε ότι έλιωνα γι αυτόν, να έχει εκπληρωθεί κατά κάποιο τρόπο η φαντασίωση μου αφού τα είχαμε για ένα διάστημα, να το λήγω εγώ γιατί με εξαναγκαζω να καταλάβω ότι δεν πρέπει να είμαι μαζί του (μεγάλη διαφορά ηλικίας, αυτος να παίζει το μάτι του πολύ και γενικώς να μην μπορεί να μου δωθει ολοκληρωτικά). Και έλα που μετά από 3 χρόνια, βρίσκομαι σε μια όμορφη σχέση με έναν άνθρωπο να με λατρεύει, να έχω πολλά αισθήματα γι αυτόν και γενικά μια υγιή σχέση...και εγώ σήμερα ενώ είμαι στο γραφείο, να μου επανέρχεται εικόνα του τότε και αυτό το ΣΥΝΑΊΣΘΗΜΑ που ένιωθα. Αυτή την απέραντη ευτυχία και το μόνιμο χτυποκάρδι.. Κάτι το οποίο φτάνω μετά απο 3 σχέσεις να πιστέψω πως δεν θα καταφέρω ποτέ να το νιώσω μέσα σε μια κανονική σχέση που ξέρω ότι ο άλλος είναι δικός μου (όσο μπορείς να πεις κάποιον δικο σου). Είναι τόσο περίεργο που ενώ εκείνος ο άνθρωπος υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα με έριχνε ποτέ, έπαιξε με το μυαλό μου, ήταν και για πολλούς λόγους ψιλοαπαγορευμενη κατάσταση και κάπως έτσι τον ερωτεύτηκα. Νιώθω πως αυτή τη μαγεία δεν θα καταφέρω να τη νιώσω ποτέ υπό κανονικές συνθήκες, όσο και να γουστάρω το τωρινό μου αγόρι. Και πραγματικα εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου που μετά απο τόσο καιρό, όταν επανέρχεται η σκέψη εκείνη, εκείνου του ανθρώπου και συγκεντρώνομαι λίγο σε αυτήν αρχίζει να φουντώνει ένα συναίσθημα. Νιώθω πως τόσα χρόνια το καταπνίγω κάνοντας ότι δεν το σκέφτομαι μόνο και μόνο για να με προστατέψω και να ζήσω κάτι νορμάλ...