ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βαρέθηκα να περνούν τα χρόνια, να δουλεύω σε μια δουλειά που είναι ό,τι να ναι και φυσικα με μισθό της πείνας (και πάλι καλά που την έχω δλδ εδώ που καταντήσαμε) να κάνω δεύτερες σπουδές σε καλύτερο κλάδο που έχει (ακόμα) τη λεγόμενη "απορρόφηση" στην αγορά εργασίας και να μεγαλώνω! Να μη ξέρω τι μου ξημερώνει αύριο, να μη μπορώ να είμαι σίγουρη για τίποτα, να μη μπορώ να κάνω μια σχέση της προκοπής γιατί όλοι κοιτάνε τι λεφτά βγάζεις πλέον,αφού είσαι σε ηλικία "γάμου" και γνωρίζεις αντίστοιχα ανθρώπους της ίδιας ηλικίας, να με πατάνε στη δουλειά για να τους κάνω πράγματα πολύ περισσότερα απ'όσο πρέπει για λίγες δεκάρες και να βγάζουν επάνω μου όλα τα νεύρα τους κι εγώ να πρέπει να λέω κι ευχαριστώ!Βαρέθηκα να κυκλοφορώ συνέχεια με νεύρα και θυμό, να ξεσπάω σε ανθρώπους που δε μου φταίνε, να αγχώνομαι καθημερινά, να στενοχωριέμαι και πάλι την επόμενη μέρα τα ίδια από την αρχή! Είμαι μόλις 27 και αισθάνομαι γριά, δε μπορώ να χαρώ από τίποτα και δεν πιστεύω πλέον ούτε σε καλύτερες μέρες ούτε σε σχέσεις με βαρύγδουπες δηλώσεις, έρωτες και πάθη. Όλα τα έζησα, από όλα πήρα πίκρες και το μόνο που μου έμεινε είναι θυμός! Θυμός και πίκρα και μιζέρια. 10 χρόνια πριν, όταν τελείωνα το λύκειο ποτέ δεν περίμενα ότι θα έφτανα σε αυτό το σημείο.