ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν, το θέμα μου είναι ένας μου. Και έχω χρησιμοποιήσει εισαγωγικά γιατί δεν ξέρω πόσο φίλος ή κάτι περισσότερο μου είναι. Τον γνωρίζω απο παιδί, δεν είμασταν πολύ κοντά όμως. Μετά χαθήκαμε για αρκετά χρόνια και ξανασυναντηθήκαμε πριν 3 χρόνια... Αυτός μόλις είχε βγει απο μια μακροχρόνια σχέση και εγώ δεν ήξερα τι μου γινόταν. Τελοσπάντων ήρθαμε πολύ κοντά, κάτι πήγε να ξεκινήσει αλλά εγώ δεν ήθελα επειδή θα έφυγα για σπουδές εξωτερικό και σκοπεύω να ζήσω εδώ, αλλά και γιατί δεν μου αρέσουν οι σχέσεις απο απόσταση οπότε το σταματήσα και παραμείναμε φίλοι. Συνεχίσαμε όμως να κάνουμε πράγματα μαζί γιατί έχουμε κοινά ενδιαφέροντα και γενικότερα περνάγαμε πολύ ωραία μαζί. Η αλήθεια είναι ότι υπήρχε και ακόμα υπάρχει έλξη μεταξύ μας, είναι ξεκάθαρο και εγώ τον αγαπάω τόσο πολύ. Αλλά δε μιλάω για έρωτες και δυνατά συναισθήματα ή όλα αυτα απο καμία απο τις 2 πλευρές, οπότε ήταν μου ήταν και πιο εύκολο να φύγω. Όμως το πρόβλημα είναι ότι τώρα τον σκέφτομαι συχνά και μου λείπει. Όταν μου συμβαίνει κάτι καλό ή κακό είναι ο πρώτος άνθρωπος που θέλω να μιλήσω γιατί ξέρει τον τρόπο να με ηρεμεί. Είναι ο μόνος άντρας μεχρι τώρα (και απο τους πάρα πολύ λίγους ανθρώπους που έχω γνωρίσει) που μπορεί να με καταλάβει, να με χειριστεί σωστά, που θα με κάνει να μπω μόνη μου στη διαδικασία να σκεφτώ. Όσους άντρες έχω γνωρίσει μετά απο αυτόν τους συγκρίνω μαζί του και δεν έχω καταφέρει να παραμέινω σε μια σχέση για αρκετό καιρό. Είναι ώριμος, μαζί του νιώθω προστασία και ασφάλεια, με προσέχει, έιναι θετικός και γενικότερα έχει μια πολύ καλή ψυχή και μια ήρεμη δύναμη. Πολλές φορές κέφτομαι πως θα ήταν η καθημερινή μου ζωή μαζί του εδώ, και με έχω ποιάσει να σκέφτομαι πως αν καποια στιγμή στο μέλλον παντρευτώ τότε άνετα μπορώ να τον θέσω ως παρράδειγμα του αντρά που θα ήθελα έχω δίπλα μου. Και όλα αυτά ενώ είμαι περίεργος, ανεξάρτητος, δυναμικός, προσγειωμένος και πολύ ώριμος χαρακτήρας που μέχρι τώρα δεν σκέφτηκα ποτέ μου τον γάμο (γιατί είμαι μικρή ακόμη αλλά και γενικότερα γιατί δεν μου αρέσει σαν ιδέα). Μέχρι τώρα πίστευα ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που θα με έκανε να μπω στη διαδικασία σκέψης αυτού του ενδεχομένου ή ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να με χειριστεί. Το ερώτημα είναι, τι πραγματικά μου συμβαίνει? Γιατί κόβω το κεφάλι μου ότι ερωτευμένη δεν είμαι!