Τον ίδιο φόβο είχα από παιδί και συνεχίζω να έχω δυστυχώς. Φοβάμαι το θάνατο και σε προσωπικό επίπεδο αλλά και των δικών μου ανθρώπων. Προσπαθώ να μη το σκέφτομαι συνέχεια αλλά και πάλι η σκέψη μου γυρίζει πίσω σε αυτό. Καταβάθος όλοι μας έχουμε αυτή την ανησυχία, την ανησυχία για το άγνωστο.
5.3.2017 | 14:37
Φοβάμαι πολύ
Τον τελευταίο χρόνο δύο κοντινοί μου άνθρωποι αρρώστησαν βαριά και ένας ακόμα πέθανε. Αυτά τα γεγονότα με έκαναν να μετατραπώ από ένα χαρούμενο κοριτσι 19 χρονών σε κάποια που φοβάται ακόμα και τη σκιά της.Πριν σκεφτομουν ότι η ίδια η ζωή είναι ευλογία και θαύμα,χαιρόμουν που ξυπνούσα το πρωί, κατηγορούσα τους αχάριστους. εδώ και λίγο καιρό όμως νιώθω ένα κενό, σκεφτομαι το θάνατο και φοβάμαι,δε νιώθω πλέον εκείνο το υπέροχο συναίσθημα πως εχω όλη τη ζωή μπροστά μου. έχω φτάσει σε ένα τέλμα από το οποίο παλεύω να βγω και δεν μπορώ. Ματαιοτης ματαιοτητων τα παντα ματαιοτης. Αυτή η φράση περιγραφει ακριβώς τα συναισθήματα μου. Τα μόνα πράγματα που με παρηγορούν είναι τα ψήγματα πίστης στο Θεό (όχι τον χριστιανισμό απαραίτητα αλλά μία γενικότερη ελπίδα πως η ζωή έχει κάποιο σκοπό) και κάποιες συζητήσεις με μεγαλύτερη άτομα που μου έδειξαν πως όταν κάποιος ζήσει μία γεμάτη ζωή δεν έχει ανάγκη την αθανασία ούτε φοβάται σαν τρελός το θάνατο.Και πάλι όμως δεν είμαι καλά.
3
