ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι άνθρωπος που πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια . Μεγάλωσα σε μία επικρτική και μικρή κοινωνία..Απο μικρή ηλικία με πολλούς τριγύρω και απέναντί μου αλλά κατα βάθος μόνη. Μία ζωή πορεύομαι μόνη. Έχω κλάψει μα και έχω γελάσει πολύ στην σύντομη ζωή μου.Έχω δεχτεί τόσο την σωματική όσο και την λεκτική και ψυχολογική βία. Έχω δει τους γονείς μου να πονάνε, τουσ φίλους με να με πονούν και όμως αυτό να μην με αγγίζει.Όχι πλέον τουλάχιστον. Κάνοντας λοιπόν μία ζωή μοναχική αλλά και παραμένοντας πολύ δυνατή σε ηλικίες που δεν έπρεπε να είμαι τόσο δυνατή...Σε ηλικία που δεν έπρεπε να έχω τόσες έγνοιες και τόσες ευθύνες , φτάνω στην φάση λίγο πριν την ενηλικίωση όπου εκεί που όλα άρχισαν να γίνονται πιο ξέγνοιαστα και ρόδινα και όπου συγχώρεσα κάθε σημάδι στο κορμί και στην ψυχή μου, βρέθηκε ένας άνθρωπος.Ένας άνθρωπος εμφανίστηκε με τον πιο ασυνήθιστο τρόπο και με μία επιμονή και υπομονή που δεν είχα ξανα βιώσει.Ανοίχτηκα όσο μπορούσα και στο τέλος αγάπησα και πιστεύω κατα κάποιον τρόπο αγαπήθηκα.Πρωτόγνορο για εμένα μεταξύ αγνώστου του αντίθετου φίλου. Όμως υπήρχαν πολλά προβλήματα.Κυρίως απο ένα οικογενεικό περιβάλλον που δεν μου επέτρεπαι να κάνω επιλογές και να ηρεμίσω. Συνεπώς εύκολα αυτό επηρέασε κάτι όμορφο και το όνειρο ξαφνικά έγινε εφιάλτης. Ένα λάθος ήταν αρκετό να λήξει αυτό που ήταν για εμένα ένα απο τα πιο σημαντικά βιώματα της ζωής μου.Έληξε άδοξα όμως..Έχουν περάσει σχεδόν 3 χρόνια.Ακόμη παλεύω να εμπιστευτώ..Μετά απο πάμπολες προσπάθειες και ακόμη τίποτα.Εκεί που άρχισε ο φόβος να φεύγει μακριά μου έγινε το ασύληπτο. Ο μοναδικός άνδρας που ποτέ δεν θα μου έλεγε ψέμματα και ούτε μου είχε πει όμως μου στέρησε πολλά και προκάλεσε πολύ πόνο (ο πατέρας μου) μου είπε ψέμματα και μου απέκρυψε πράγματα τραγικά σημαντικά για την ζωή μου..Έχασα ξανά την εμπιστοσύνη μου.Δεύτερο χτύπημα βλέπεις.. και ρωτώ...Μετά απο δύο τόσο ησχυρά σόκ και άλλα τόσα..Πως να αγαπήσω ξανα κάποιον ενώ ακόμη πονάω απο τους δικούς μου..Παλεύω μόνη καθημερινώς μία ζωή.Αρχίζω και κουράζομαι , ήδη έχω αρχίσει να έχω θέματα στην υγεία μου.Δεν το έχω πει σε κανέναν έπειτα απο προσπάθειες για βοήθεια με αποτέλεσμα μηδέν. Μπορεί αυτά να μην φαντάζουν τραγικά ή όχι και τόσο τραγικά.Οι λεπτομέρειες όμως του πόνου των ανθρώπων μου , και του δικού μου πόνου , αυτές οι λεπτομέρειες που θα ήθελα ώρες αμέτρητες να εξιστορήσω.. με σκοτώνουν καθημερινά και με κάνουν μία νέα κοπέλα , εμφανίσιμη και με ευκαιρίες στην ζωή μου να κρύβομαι σε ένα δωμάτιο και να αρνούμαι τα πάντα επειδή πολύ απλά πλέον φοβάμαι και δεν αντέχω να πονάω..όσο και να πονάω.....