ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες ήμουν στη σχολή μου και στη διάρκεια του μαθήματος​ ο καθηγητής σήκωσε εναν φοιτητή προκειμένου να λύσει μία άσκηση στον πίνακα.Ο εν λόγω φοιτητής έκανε πολύ μικρά γράμματα και κολλημένα μεταξύ τους, κάτι που δυσανασχετησε τους υπόλοιπους φοιτητές, καθώς δυσκολευομασταν να αντιγράψουμε την άσκηση στα τετράδια μας. Ο καθηγητής, ευγενεστατα, παρακάλεσε το μαθητή να κάνει λίγο πιο μεγάλα γράμματα. Παρόλο που ο καθηγητής ήταν ιδιαίτερα ευγενικός και δεν υπήρξε καμία παρεξήγηση, αλλά ένα ευγενικό χαμόγελο από την πλευρά του φοιτητή , εμένα η όλη σκηνή μου θύμισε κατι άλλο...Ήμουν δευτέρα δημοτικού παιδακι και η σχολική χρονιά κόντευε να τελειώσει. Μάϊος νομίζω ήταν. Μία από εκείνες τις μέρες ο δάσκαλος διάλεξε να σηκώσει εμένα για να γράψω την κλίση ενός ουσιαστικού στον πίνακα. Εγώ, μικρούλα όπως ήμουν , κοντουλα ακόμη και αριστερόχειρας δυσκολεύτηκα αρκετά στο να γράψω καθαρά. Άλλωστε δεν είχα γράψει ποτέ ξανά σε πίνακα. Το ουσιαστικό το έγραψα σωστά, όμως τα γράμματα μου ήταν πολύ άσχημα. Και μιας και ήμουν αριστερόχειρας πατούσα με το χέρι μου πάνω στα γράμματα​( όσοι είναι αριστερόχειρες καταλαβαίνουν τί εννοω) με αποτέλεσμα να μουντζουρωσω και τα γράμματα και τα χέρια μου, ενω τα γράμματα είχαν πάρει την κατηφόρα , αφού αδυνατούσα να γράψω στην ευθεία ,δεν έφτανα στον πίνακα καλα-καλα. Θυμάμαι τον δάσκαλο να μου λέει:" Είναι αυτή εικόνα για να παρουσιάσεις στους συμμαθητές σου;" , " Κοίτα τί μάθαμε για εσένα τώρα στο τέλος της χρονιάς, κοίτα τί έδειξες!" , " Τόσο καιρό μας φαινοσουν καλή αλλά τελικά έδειξες τί είσαι, δεν έχεις ούτε σεβασμό ούτε και ικανότητες, λυπάμαι !" Μου είπε και αλλα , με είχε αρκετή ώρα στον πίνακα και μου έκανε επίπληξη , απλα τα υπόλοιπα έχουν διαγραφεί από τη μνήμη μου τώρα πια. Στο τέλος κοιτώντας με περιφρόνηση τα μουντζουρωμένα μου χέρια με έστειλε αυστηρα εξω να πλυθω. Θυμάμαι πως βγήκα στην αυλή με σκυμμένο το κεφάλι και σκεφτομουν πόσο άχρηστη​ ήμουν. Από μικρη είχα αυτήν την πεποίθηση και ο δάσκαλός μου μού την είχε επιβεβαιώσει. Δεν το είπα ποτέ στη μητέρα μου , ήμουν σίγουρη πως θα απογοητεύονταν για το παιδί της.Στην αυλή που περπατούσα περίλυπη θυμαμαι να λέω στον εαυτό μου πως δεν πρέπει να το μάθει η μητέρα μου ,όχι επειδή φοβόμουν την κατσαδα, άλλωστε δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα αυστηρή και μου είχε ιδιαίτερη αδυναμία, αλλά επειδή ένιωθα πως έπρεπε να την προστατεύσω από αυτό που στην πραγματικότητα ήμουν. Ήξερα από τότε πως η μητέρα μου με λάτρευε και νόμιζα πως η απογοήτευση της θα ήταν μεγάλη για το παιδί της και την ανεπάρκεια του.Χθες θυμήθηκα πάλι εκείνη τη σκηνή , αλλά ευτυχώς δεν με πόνεσε τόσο πια . Απλα είναι μερικά πράγματα που μένουν πάντα χαραγμένα στο μυαλό μας.