ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζω μια πολύ δύσκολη κατάσταση μέσα στο σπίτι μου. Η γιαγιά μου , ηλικίας 90 ετών, έχει μετακομίσει μόνιμα (αυτό θέλει) στο σπίτι μας. Ο πατέρας μου (και γιος της) έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια και πλέον ζω με την μητέρα μου και το αδερφό μου. Καταλαβαίνετε πως η μητέρα μου αναγκάζεται να γηροκομήσει την πεθερά της. Όλα αυτά τα χρόνια οι σχέσεις της μαμάς μου με την γιαγιά ήταν καλές. Εγώ είχα άριστες σχέσεις μαζί της. Τα καλοκαίρια από 3 χρονών, πήγαινα στο χωριό και με πρόσεχε η γιαγιά 3 μήνες, μου έκανε όλα τα χατίρια, μου αγόραζε σοκολάτες και άλλες βλακείες που η μαμά μου απαγόρευε να τρώω. Μια ζωή λάτρευα την γιαγιά μου. Πλέον όμως δεν αντέχω. Λόγο προχωρημένης ηλικίας έχει εμφανίσει μια φοβία να μείνει μόνη της. Έχει ξεχάσει να μαγειρεύει και παρόλο που στέκεται στα πόδια της ,δεν μπορεί ούτε να κάνει τις δουλειές του σπιτιού. Την καταλαβαίνω απόλυτα και την δικαιολογώ όσον αφορά αυτά.Το χωριό είναι σε απόσταση 4 ωρών από την πόλη που μένουμε. Η γιαγιά άφησε λοιπόν το σπίτι της και ήρθε σε μας πριν κάποιους μήνες. Πλέον η κατάσταση έχει ξεφύγει. Η γιαγιά έχει γίνει περίεργη με όλα. Μιλάει πολύ και λέει πράγματα που στεναχωρούν την μαμά μου. Να σημειώσω εδώ πως η μαμά μου έχει διάφορα δικά της προβλήματα (οικονομικά, ψυχολογικά και κάποια προβλήματα με την υγεία της) και ακούγοντας την γκρίνια της γιαγιάς ,χειροτερεύει η κατάσταση της. Συνήθως καταλήγουν να παρεξηγηθούν, λένε και οι δύο λόγια, η μαμά μου φουντώνει και κάνει παράπονα σε εμένα με σκοπό να της πω "Ναι μαμά έχεις δίκιο." Αν τολμήσω να δικαιολογήσω την γιαγιά , μετά η μαμά μου λέει "Κανείς δεν με καταλαβαίνει, για όλα εγώ φταίω" και διάφορα τέτοια και μου δημιουργεί τύψεις και θυμώνει και μαζί μου. Από την άλλη η γιαγιά όταν μαλώνουν, στο τέλος πάντα υποχωρεί και πατάει τα κλάματα (αφού πρώτα έχει στάξει φαρμάκι). Όταν την βλέπω έτσι είμαι χάλια. Μετά ξεκινάει τα "θα γυρίσω στο σπίτι μου. Δε με θέλετε εδώ" και άλλα τέτοια με σκοπό να της πούμε να μείνει. Έχει τύχει να της πω να επιτρέψει στο χωριό αν θέλει και η απάντηση της ήταν "Ναι, τώρα με διώχνετε". Επιπλέον, η γιαγιά μου βαριέται σπίτι μας. Δεν έχει φίλες εδώ, ούτε για κουτσομπολιό μπορεί να πάει κάπου. (Αφήστε που δεν μπορεί και να κυκλοφορεί μόνη στους δρόμους). Συνεπώς θέλει μονίμως να ακολουθεί την μαμά μου όπου πάει. Αν η μαμά πάει σε μια φίλη της, πρέπει να κουβαλάει και την γιαγιά για να ξεσκάσει. Αν η μαμά πάει σουπερμάρκετ θέλει να πάει και εκείνη για βόλτα. Θέλει πάντα να είναι με την μαμά και να την προσέχει. Πλησιάζει καλοκαίρι και η μαμά μου τα καλοκαίρια πηγαίνει 2 μήνες διακοπές σε κάτι συγγενείς της παραθαλάσσια. Φέτος πρέπει να προσέχει την γιαγιά και μάλλον δε θα πάει και από τώρα στεναχωριέται και νευριάζει. Έχουμε πει στην γιαγιά να πάρει κάποια γυναίκα που θα την φροντίζει και θα κοιμάται μαζί της την νύχτα. Η σύνταξη της γιαγιά μου είναι καλή και μπορεί να την πληρώνει. Αλλά εκείνη δεν θέλει γυναίκα. Για γηροκομείο ούτε λόγος... το ακούει και τρελαίνεται. Ανά διαστήματα πετάει μπηχτές "Θα φύγω, θα πάω μονη μου στο σπίτι μου" και άλλα τέτοια αλλά είναι καθαρά λόγια του αέρα. Την τελευταία φορά που μάλωσαν πολύ, η γιαγιά πήγε στο χωριό και άντεξε μόνο 3 ώρες μόνη της! Ξαναήρθε την ίδια ημέρα. Συγνώμη για το τεράστιο ποστ... Σήμερα πάλι μάλωσαν. Νιώθω χάλια. Νιώθω σαν διαιτητής. Αν πάρω κάποιο μέρος , το αντίθετο στρατόπεδο τα βάζει μαζί μου και φωνάζει οτι δεν τους καταλαβαίνω. Δεν θέλω να βλέπω την γιαγια μου να κλαίει και δε μου αρεσει να την φαντάζομαι μονη της στο χωριο. Με νευριάζει που δεν μας ακούει και δεν παίρνει μια γυναίκα. Από την άλλη όμως καταλαβαίνω απόλυτα την μαμά μου. Η γιαγια δεν παλεύεται. Και η μαμά μου πέρασε πολλά στην ζωή της... δεν θελω να την βλέπω στεναχωρημένη και νευριασμένη διαρκώς. Είμαι στην μέση :( Μακάρι να βρεθεί λύση και να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Δεν ξέρω τι στο καλό να κάνω για να είναι όλοι χαρούμενη. Μέσα σε όλο αυτόν τον χαμό, τρέχω να προλάβω για να πάρω και πτυχίο.