ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και οι λόγοι είναι αρκετοί.Ένας από αυτούς είναι το γεγονός ότι είμαι 20 χρονών και ζω σε ένα πάρα πολύ μικρό χωριό με λιγότερους από 200 κατοίκους. Στην ηλικία μου είναι μετρημένα τα άτομα.Αυτό με περιορίζει πάρα πολύ, πέραν από το γεγονός ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να κάθομαι μέσα στο σπίτι όλη μέρα, εκτός από τις μέρες που έχω μαθήματα και απουσιάζω για ένα μικρό χρονικό διάστημα, δεν μπορώ να ελπίζω σε κάτι καλύτερο.Δουλεία μπας και ξεφύγω δεν βρίσκω και αν βρω δεν θα αρκεί για να μπορέσω επιτέλους να ζήσω μόνη μου, Είμαι τόσο νέα και ζω σαν να μην έχω τίποτα να κάνω στην ζωή μου, σαν να τα έχω κάνει όλα και τώρα απλά υπάρχω χωρίς σκοπό και όνειρα γιατί με αυτές τις συνθήκες ούτε να ονειρεύομαι δεν μπορώ. Ούτε καν σχέση δεν μπορώ να διατηρήσω καθώς η απόσταση και οι δυσκολίες στο να βρισκόμαστε την κάνουν να λήξει πριν καν αρχίσει. Έτσι και γω γνωρίζοντας την εξέλιξη δεν κάνω καν την αρχή, δεν έχω την διάθεση να κάνω τίποτα με κανέναν, γιατί ξέρω ότι δεν θα κρατήσει, αλλά μέχρι πότε θα είμαι έτσι; Δεν βλέπω πουθενά κάτι θετικό να ελπίζω ότι θα αλλάξουν τα πράγματα και η ψυχολογία μου πέφτει όλο και περισσότερο. Ο χρόνος χάνεται χωρίς να μπορώ να τον εκμεταλλευτώ και αν χαθεί πολύς χρόνος ακόμα έτσι; Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.