ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν κοιμάμαι πλέον!Έχω εβδομάδες να κοιμηθώ καλά. Δεν μπορώ να κοιμηθώ! Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις! Ξαπλώνεις, κλείνεις τα μάτια και σε αυτόν τον «μαύρο καμβά» δημιουργούνται αναμνήσεις, σκέψεις, φοβίες… Θέλω να κλείσω για μια φορά τα ματιά και απλά να μην υπάρχει τίποτα! Το απόλυτο μαύρο! Και να κοιμηθώ! Τόσο δύσκολο είναι; Με την ίδια δυσκολία που κοιμάμαι με την ίδια ξυπνάω! Μπορεί να κοιμηθώ και 12ωρα συνεχόμενα! Κάθε εβδομάδα λέω θα ρυθμίσω το ρολόι μου και κάθε εβδομάδα κάτι θα γίνει για να το γαμήσει πάλι! Δεν νομίζω ότι ζω… απλά επιζώ! Και το σπαστικό είναι ότι ΔΕΝ θέλω να αλλάξει! Κάνω πολύ άσχημες σκέψεις! Μαύρες σκέψεις! Δεν μου αρέσει η ζωή μου, δεν μου αρέσουν οι αναμνήσεις μου, δεν μου αρέσει όπως έχω ζήσει… θέλω να κάνω ένα restart αλλά δεν ξέρω πώς! Προσπαθώ και αυτές οι γαμημένες σκέψεις τα χαλάνε όλα! Δεν ξέρω τι φταίει! Εγώ; Οι συνεδρίες με την ψυχίατρο; Μάλλον και τα δύο… Σίγουρα και τα δύο! Σκαλίζω πληγές που πονάνε… αλλά δεν πρέπει κάποτε να φύγουν; Να μην υπάρχουν πια… ή και αν υπάρχουν να μην με πονάνε! Σίγουρα μια βαθιά πληγή ένα σημάδι θα το αφήσει αλλά δεν θα πονάει… Αυτές πονάνε πολύ! Ακόμα και τώρα! Κάθε βράδυ κλαίω! Δεν τρώω σωστά, σωστές ώρες! Τρώω απλά για να φάω χωρίς να πεινάω απαραίτητα! (…Νομίζω ότι τρελαίνομαι, προσπαθώ να γράψω τι σκέφτομαι και ξαφνικά κενό! Διαβάζω και ξανά διαβάζω την τελευταία πρόταση και… δεν ξέρω γιατί τα έγραψα! Τι σκεφτόμουν… την διάβαζα και σκεφτόμουν «τι γράφω;»... ακόμα και τώρα... Κοιτάω την οθόνη σαν χαζό! Μια άσπρη σελίδα με γράμματα… αυτό είναι!) …Δεν θυμάμαι τι ήθελα να πω! Δεν είμαι καλά! Δεν είμαι ευτυχισμένος! Νομίζω ποτέ δεν ήμουν… ή βασικά ήμουν μέχρι κάποια ηλικία που ζούσα σε έναν δικό μου κόσμο! Σε έναν κόσμο που πηγαίναμε εκδρομή Αθήνα με τους δικούς μου και εγώ ρωτούσα «Πότε θα γυρίσουμε Ελλάδα;» …Ωραίος κόσμος, θα έδινα τα πάντα για να ξανά γυρνούσα σε αυτόν! Να ήμουν ξανά ένα ξανθό, χαζό, μικρό παιδάκι που ήταν ευτυχισμένο σε έναν κόσμο παράλογο/κακό και άσχημο αλλά αυτός τον έβλεπε όμορφο! … Δεν είμαι ευτυχισμένος!Μεγάλωσα και δεν ξέρω τι θέλω να γίνω! Δεν έχω ενδιαφέροντα! Φορεμένα θέλω και φορεμένα ενδιαφέροντα άλλων είχα και προσπαθώ να βρω τα δίκα μου αλλα δεν υπάρχουν...! Δεν έχω φίλους… ποτέ δεν είχα… με πονάει πολύ αυτή η πληγή! Θέλω να γράψω τόσα αλλά… δεν μπορώ! Δεν μπορώ να τα συντάξω! Τόσες σκέψεις που με πονάει το κεφάλι μου… Δεν περιμένω σχόλια, ταυτίζομαι/δεν ταυτίζομαι… Δεν περιμένω τίποτα! Μόνο να τα γράψω ήθελα... Θα επανέλθω, τουλάχιστον γράφοντας τα με φοβάμαι λιγότερο…