ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παντα ημουν το κοριτσι που απο τα σχολικα μου χρονια βρισκομουν στο περιθωριο δεν μπορουσα να γινω ενα με τη μαζα γενικα ημουν εκτος και δεν με ενοιαζε τοσο ουτε ηθελα να μαι η δημοφιλης κλπ ηθελα να περναω incognito οσο γινεται. Δεν ειχα ποτε αγορι μεχρι τα 19 μου χρονια. Δεν ειχα φιλησει καν. Στα 19 μου ομως περυσι δηλαδη Γεναρη βγηκα με καποιον απο ιντερνετ και γενικα ηθελα να προσπαθησω να καταλαβω τι φταιει τι ειναι αυτο που με σταματαει απο το να ειμαι με καποιον. Φοβαμαι πολυ τους αντρες και συνεχως φοβαμαι οτι με βλεπουν σαν κομματι κρεας. Ενω δεν εχω κανα σωμα απλως πιστευω οτι πολλοι θα σου πουλησουν παραμυθι για να σε ριξουν. Και μπορει να το κρατησουν και πολυ το παραμυθι μεχρι να καταφερουν αυτο που θελουν και να σε παρατησουν εν τελει. Αυτο ειναι ενας απο τους φοβους μου προς το αλλο φυλο. Τελοσπαντων επειδη δεν ηθελα να μαι τοσο κυνικη και αλαζονικη στις αποψεις μου προσπαθησα με εναν και γενικα πρωτο ραντεβου οκ αν και ενιωθα οτι ηθελε να κανει κινηση κατευθειαναλλα συγκρατηθηκε. Στο επομενο με φιλησε κατευθειαν και δεν ξερω εμενα προσωπικα δεν μ'αρεσε. Οχι το φιλι που οκ μπορει να δουλευτει αλλα δεν ενιωσα κατι γενικοτερα δεν μ'αρεσε ο τροπος προσεγγισης του. Και καπως ετσι τελειωσε. Με ηθελε σαν φιλη και ελεγε κατι για friends with benefits ε εκει εμενα μου φανηκε καπως. Τελοσπαντων, μετα απο ενα χρονο καταφερα να κανω την πρωτη μου σχεση διηρκησε δυστυχως ενα μηνα μονο. Λογω απειριας μου εκανα καποια μικρολαθακια οπως η συμπεριφορα μου πχ λογω χαμηλης αυτοπεποιθησης και αυτοεκτιμησης ...αλλα με πονεσε απιστευτα. Πρωτη φορα ενιωσα πως ειναι να εισαι εξω απο την comfort zone σου. Εζησα κατι οκ δεν το μετανιωνω αλλα στενοχωριεμαι που το πρωτοή δευτερο βημα που εκανα μου βγηκε ετσι ασχημα... και πολυ γρηγορα.. δηλαδη δεν καταλαβα τι εγινε κ ακομα ενω εχουν περασει 4 μηνες ακομα δεν μπορω να το ξεπερασω. Ζητησα δευτερη ευκαιρια το παλεψα τον κυνηγησα του ελεγα ποσο τον θελω εκεινος τιποτα. Δεν με ηθελε και ολως παραδοξως το ενιωθα σε αυτον τον μηνα οτι δεν του κεντριζα τοσο το ενδιαφερον. Οταν καθομασταν εξω δεν μου μιλουσε ιδιαιτερα. Μονο φιλι κλπ και αυτο με στενοχωρουσε γιατι αν δεν εχεις επικοινωνια με τον αλλον. Δεν σου πει πραγματα δεν δεν δεν αρχισεις να ερχεσαι πιο κοντα πως να κανεις και εσυ το επομενο βημα; και γενικα γιαυτο τον λογο γινομουν ολο και πιο περιεργη και κατα καποιον τροπο προσπαθουσα να τον κανω να ταρακουνηθει λιγο... και ποτε δεν ελεγε κατι. Δηλαδη ενιωθα οτι μιλουσε σε τοιχο ειλικρινα. Παρολα αυτα εκανα πραγματα να του κεντρισω το ενδιαφερον καπως. Ε καποια στιγμη τον ρωτησα ενα απλο αν με θελει και παλι δεν απαντησε ε εκει τα πηρα. Του ειπα να σταματησουμε αλλα μεσα μου δεν το εννοουσα. Περασαν μερικες μερες και του ειπα να μεινουμε φιλοι κλπ και δεχτηκε. Βγηκαμε ωςφιλοι αλλα παραξενευτηκα με το ποσο ευκολα γραμμενη με ειχε. Ουτε ερωτικα με εβλεπα ηταν οπως παντα χωρις το φιλι. Να κλαιω εγω... και τιποτα να θελω να προσεγγισω παλι... τελοσπαντων... πιεσα λιγο την κατασταση και ειναι ενα αρνητικο του χαρακτηρα μου αυτο... το παλευω αυτους τους μηνες να μην πιεζω καταστασεις και να ακουω τον αλλον... γιαυτο και δεν μετανιωνω για αυτο... αλλα δεν μου εδωσε ξανα δευτερη ευκαιρια... τον θυμηθηκα στη γιορτη του, γενεθλια κλπ δεν απαντουσε... απλως νιωθω χαλια γιατι δεν ξερω αν αξιζα τετοια αδιαφορη συμπεριφορα... σαν φιλος ηθελε να μεινει διπλα μου μου το λεγε αλλα εγω δεν μπορουσα... του ειπα τωρα που μπηκε κ στρατο θα τον περιμενω.. του στελνω που κ που του εστειλα κ τραγουδι να του δειξω οτι ειμαι κοντα του ειναι στην σκεψη μου.. τιποτα... πραγματικα νιωθω τοσο κενη και μονη... και για μενα ειναι πρωτογνωρα ολα αυτα.. ειμαι ενα κοριτσι που ειμαι πολυ επιλεκτικη δυστυχως ή ευτυχως... θελω με καποιον να εχουμε επικοινωνια και μετα ολα τ'αλλα... θελω να ξυπναω κ να κοιμαμαι κ να σκεφτομαι οτι δεν ειμαι μονη κ το αλλο μου μισο ειναι εκει εξω.. κ οτι κουβαλαμε την ιδια τρελα.. κ παρομοια πιστευω κ αποψεις(αν κ μαρεσει να υπαρχουν κ διαφορετικες αποψεις πανω σε θεματα οχι παντα τα ιδια).. γενικα δεν ξερωδεν μπορω να το βρω δεν ξερω τι συμβαινει.. μεσα στο πληθος νιωθω οτιχανομαι κ οτι ειμαι μονη... μονο η σχολη υπαρχει για μενα πια κ για να ξεχνιεμαι εχω πεσει κατα πανω της να περναω μαθηματα κλπ αλλα το βραδυ ειμαι αυτη που καθεται κ κλαιει μονη της κ το χω βαρεθει.. ξερω οτι φταιω αλλα δεν μπορω να το ριχνω συνεχως πανω μου.. δε νομιζω οτι ειμαι τοσο απωθητικη.. ισα ισα εχω καλες προθεσεις απλως δουλευω ακομα τον τροπο μου.. προσπαθω να μαι φυσικη κ μπερδευομαι καποιες φορες..πφφφ αυτα.... ηθελα καπου να βγαλω τις πρωινες μου σκεψεις κ ανησυχιες κλπ κλπ ...