Παράλληλα με το σχολείο έκανα αθλητισμό, ήμουν μέλος της εθνικής ομάδας πινγκ πονγκ. Μαζί με το πινγκ πονγκ ξεκίνησα και το κάπνισμα, στα δώδεκα παρακαλώ!
Στη Σχολή Κινηματογράφου Σταυράκου, τη μεγάλη του γένους σχολή, τελείωσα το σκηνοθετικό τμήμα. Η αμέσως επόμενή μου τρέλα ήταν η ηχοληψία. Δούλεψα κιόλας ως ηχολήπτρια σε ένα ντοκιμαντέρ για την κρατική τηλεόραση με θέμα τα ελληνορθόδοξα πατριαρχεία στη Μέση Ανατολή! Καταπληκτική εμπειρία, αν σκεφθείς ότι ήμουν μόλις 20 χρόνων τότε. Έχω εργαστεί αρκετά στο ελληνικό σινεμά, στον τομέα της παραγωγής. Η τελευταία μου δουλειά ήταν στην Ψυχή Βαθιά του Παντελή Βούλγαρη, όπου ήμουν βοηθός παραγωγής.
Τα προηγούμενα χρόνια ασχολούμουν μόνο με τη μουσική - ο κινηματογράφος βοηθάει να βελτιώσω τα οικονομικά μου. Μου αρέσει να είμαι DJ και μόνο αυτό. Αποφάσισα να το κάνω ως επάγγελμα για να μπορώ να ακούω δυνατά τη μουσική που μου αρέσει. Ο καλός Θεός, βέβαια, για να με τιμωρήσει, μου άφησε μια ελαφριά κώφωση στο δεξί αυτί, μάλλον από το ακουστικό. Δεν πτοούμαι όμως, κολλάω ακόμα στα ηχεία σαν λυσσασμένη.
Στην αρχή ήταν δύσκολα τα πράγματα για μένα. Οι μαγαζάτορες δεν εμπιστεύονταν τόσο εύκολα γυναίκα. Με ρωτούσαν αν ξέρω τα κουμπάκια στην κονσόλα ή αν βλέπω τα χρωματάκια στα μηχανήματα και μου μιλούσαν συνεχώς με υποκοριστικά. Τότε πληγωνόμουν, σήμερα καταλαβαίνω ότι έτσι έφτιαξα χαρακτήρα και έμαθα να εκτιμώ τους ανθρώπους που πραγματικά σέβονται τη δουλειά των άλλων. Γιατί δεν είναι όλοι ζώα, αν και στη νύχτα υπάρχουν αρκετά.
Υπάρχουν πάντα οι άνθρωποι που αγοράζουν βινύλια και εγώ είμαι ένα πολύ λαμπρό παράδειγμα, ένας σημαιοφόρος του «save the vinyl». Παίζω αποκλειστικά από βινύλια και, αν κάνω κάτι δικό μου, θα το πατήσω σε βινύλιο πρώτα για να το παίξω.
Αυτοί οι συνομήλικοί μου που έχουν ξεκινήσει να λένε τι ωραία που ήταν τότε και τέτοια είναι σιχαμεροί. Ανασφάλεια είναι αυτή…
Η τζαμαϊκανή μουσική με κάνει να αισθάνομαι πολύ οικεία. Επιπλέον, με έχει παρηγορήσει σε πολύ άσχημες φάσεις. Ξέρω ότι ακούγεται εγωιστικό, αλλά τελευταία ανακάλυψα ότι η μόνη μου αγάπη είναι η μουσική. Το αξίζει άλλωστε, γιατί μπορεί να είναι δική μου και μαζί μου όποτε θέλω εγώ και όχι όποτε θέλει εκείνη.
Προσπαθώ να μένω πάντα ένας ακροατής και όχι ένας μελετητής. Δεν με ενδιαφέρει να ξέρω ποια ηχογράφηση έγινε πού και πότε, αν και τέτοιου είδους πληροφορίες τις γνωρίζω έτσι κι άλλως. Με ενδιαφέρει μονάχα η μουσική. Και να μην ξέρω τι είναι αυτό που ακούω δεν με πειράζει, αλλά αν μου αρέσει πάρα πολύ πρέπει να μάθω, γιατί θα θέλω να το αποκτήσω.
Αυτό που κάνω, το ντιτζεϊλίκι δηλαδή, εμπεριέχει και στυλ. Στην αρχή δεν είχα ιδέα τι έκανα. Πήγαινα και έπαιζα στα κλαμπ ντυμένη με τα ρούχα που φόραγα στο σπίτι. Κάποια στιγμή με πέτυχε έτσι ένας φίλος μου, που είχε έρθει να με επισκεφθεί από την Αγγλία, και μου την είπε. «Είναι ντροπή σου, θα έπρεπε να φοράς τα καλύτερά σου ρούχα και να πηγαίνεις να εκπροσωπήσεις τη μουσική που παίζεις με τον καλύτερο τρόπο». Κάθισα και το σκέφτηκα και αποφάσισα ότι είχε δίκιο. Από τότε πάω πάντα στην πένα. Όταν παίζω μουσική για κοινό, πρέπει να είμαι κεφάτη, στις ομορφιές μου, και να είμαι ξεκούραστη για να μπορώ να παίζω όση ώρα χρειάζεται. Αυτό προέρχεται από το κόμπλεξ της ρέγκε που κουβαλάω από τα παλιά χρόνια και όλη αυτή η εικόνα ότι όσοι παίζουν ρέγκε είναι κάτι βρομίλοι, χίπηδες που παίζουν στο Red Sea και γίνεται χαμός και κανείς δεν έχει λεφτά. Όχι, τέλος αυτή η εικόνα.
Δεν θέλω να πάω ποτέ στην Τζαμάικα γιατί θα χαλάσω αυτό που έχω στο μυαλό μου και δεν θέλω. Έχουν περάσει τα χρόνια και οι μύθοι καταρρίπτονται και μέσα μου και έξω μου. Δεν θέλω να πάω να δω Αμερικανούς τουρίστες με χαβανέζικα μποξεράκια να χορεύουν «Is this Love», χέστηκα! Ούτε να πάω στα γκέτο που σκοτώνονται. Το Kingston είναι το πιο βίαιο μέρος στο κόσμο. Γνωρίζω τι γίνεται γιατί ακούω τι λένε τα κομμάτια. Γίνεται μεγάλη κατανάλωση κρακ και σκοτώνονται μεταξύ τους. Έχω άμεση ανταπόκριση από το νησί. Η Τζαμάικα είναι λιγάκι σαν την Ελλάδα. Ήταν ωραία το ’70 στα νησιά, ε, τώρα πια δεν είναι ωραία.
i. Απόψε το βράδυ (26.11), από τις 9.30 μ.μ., το BIOS και οι Fresh Things First παρουσιάζουν το project From Dub to Dubstep, ένα ολοήμερο αφιέρωμα στην μουσική και την κουλτούρα του πιο underground κινήματος του 21ου αιώνα. Ολόκληρο το κτίριο του BIOS θα φιλοξενήσει προβολές, live και dj sets μερικών από τα πιο επιδραστικά ονόματα του είδους από τη δημιουργία του μέχρι και σήμερα. Ανάμεσά τους και η Anna Mystic.
σχόλια