ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάσχω από κοινωνική φοβία. Δεν έχω παει ποτε σε ψυχολόγο/ψυχιατρο μέχρι τώρα, αν και το θέλω εδώ και 5-6 χρόνια. (ειμαι 25) Ο λόγος; Ντρέπομαι φυσικά. Μέχρι και στον ειδικό φοβάμαι να πάω μη με κρίνει άσχημα. Δεν αντεχω άλλο όμως. Δεν μπορώ να μιλήσω σε παρέες, δεν μπορώ να διεκδικησω αυτά που θέλω, δεν μπορώ να φλερτάρω. Νιώθω οτι δε ζω, δεν αντέχεται άλλο αυτό το συναίσθημα. Ολοι γύρω μου σα να ξέρουν πως να ζουν σε αντίθεση με μένα που όλα τα βλέπω βουνό κοινωνικά. Στα επαγγελματικα τα πάω εξαιρετικά μέχρι τώρα όλως περιεργως, ειδικα τώρα που έχω βρει ενα οικείο και υποστηρικτικό περιβαλλον. Ασχολουμαι και με την ψυχικη υγεια τρομαρα μου. Αλλά δεν παλευεται ρε γαμωτο να μην μπορω να κοιτάξω κάποιον στα ματια. Να νιωθω μονιμα μια πίεση και ενα άγχος με τους περισσοτερους ανθρώπους γύρω. Να λιωνω για εναν άντρα και εγω απλα να του δειχνω οτι τον αποφεύγω. Να φοβάμαι να ζήσω με μικρές στιγμες εξαιρεσης σε όλα αυτά που να ειμαι ήρεμη και ασφαλής. Είναι βασανιστήριο και τις τελευταίες μέρες έχω συνέχεια στο μυαλό μου να πάω σε ειδικό επιτέλους. Εχω ψάξει κιόλας μερικούς ονλαιν. Τα γράφω εδώ για να εχω ακομα ενα λογο να μην κάνω πίσω. Και μια ερώτηση σε οσους καλουληδες συμπασχετε μαζί μου, σας έχει βοηθήσει η ψυχοθεραπεία; η εστω τα φάρμακα; να έχω ελπιδα οτι κάτι θα αλλάξει η θα βασανιζομαι έτσι μονη μου μια ζωή; θα μπορεσω να ζήσω κάποια στιγμη αβίαστα;