Κοριτσάκι πολύ δύσκολες οι καταστάσεις που έχεις περάσει, αλλά επειδή έχω εμπειρία πάνω σ'αυτά θα σου πω οτι θέλει κάποια κινητοποίηση για να μπει το νερό στο αυλάκι που λένε. Σταματήστε να είστε παθητικές απέναντί του και πάρτε την κατάσταση στα χέρια σας.Κακώς που η μητέρα σου επέτρεπε σε έναν τέτοιο άνθρωπο να έχει επαφή μαζί σου. 'Εδειχνε ξεκάθαρα οτι δεν ενδιαφέρεται, διατροφή δεν πλήρωνε κτλ. 'Επρεπε να τον έχει σε απόσταση κι αν εκείνος έκανε ιστορίες να έβγαζε και ασφαλιστικά μέτρα. 'Επρεπε να ενημερώσει το περιβάλλον σας οτι είναι βίαιος και να ζητήσει υποστήριξη από την οικογένειά της και από ειδικούς.Δεν είναι αργά να το κάνετε και τώρα, χρειάζεστε καθοδήγηση, ώστε να ξεφύγετε από τον κλοιό που ψυχολογικά σας έχει θέσει. Απευθυνθείτε στο Σύλλογο Κακοποιημένων Γυναικών-Ελπίδα Ζωή, στο Καταφύγιο Γυναικών και σε άλλες τέτοιες οργανώσεις, οι οποίες ακόμα και τηλεφωνικά μπορούν να δώσουν μια υποστήριξη και μια ιδέα για το πώς να κινηθείτε.Επιπλέον ένας ψυχολόγος θα μπορέσει να σε κάνει να καταλάβεις οτι για τα λάθη των γονιών σου δε φταις εσύ, οτι έχεις δικαίωμα να έχεις όποιον θες στη ζωή σου και όποιον δε θες να μην τον έχεις, έτσι απλά. Θα συμβουλεύσει και τη μαμά σου να κινείται με γνώμονα το καλό σας και να μην υποκύπτει σε ψυχολογικές πιέσεις.Πιστεύω οτι έχετε χάσει το δρόμο σας, αλλά με κάποια βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση μπορείτε να τον ξαναβρείτε. Κόψε τις επαφές, δε σου κάνει καλό να συναναστρέφεσαι με αυτόν τον άνθρωπο, δεν έχει συνειδητοποιήσει τα λάθη του και γίνεται χειρότερος. Προσπάθησε να συγκεντρώνεσαι στη σχολική σου πρόοδο, ώστε να χτίσεις γερές βάσεις και να ανεξαρτητοποιηθείς το συντομότερο. Η μόρφωση θα σου ανοίξει το μυαλό, θα κατανοήσεις τα αίτια των καταστάσεων και θα σε βοηθήσει να τα αφήσεις πίσω σου. 'Εχεις τη ζωή μπροστά σου, κάνε το καλύτερο που μπορείς και θα αποδώσει, θα δεις!Καλή τύχη..
13.5.2017 | 02:43
Σκαταα1
Ειμαι 17 χρονων και η μανα μου χωρισε με τον πατερα μου πριν απο 7 χρονια για λογους ψυχολογικους (ηταν ανευ λογου νευρικος, την καταπιεζε, δεν την αφηνε να βγει απλα με τις φιλες της, ηταν σκληρος μαζι της χωρις αυτη να κανει κατι..ουτε προκλητικη ηταν ουτε τιποτα..ειχε περασει και δυσκολα παιδικα χρονια,επισης μ'αυτα και μ'αυτα επαιρνε και αντικαταθληπτικα και πολλες φορες μικρη την ειχα δει που εκλαιγε και εκεινη μου ελεγε οτι την ποναγε η κοιλια της...παντως στην αρχη του γαμου τους(20 χρονων ηταν περιπου και οταν.χωρισαν περιπου στα 37 ο πατερας μου και η μανα μου 35) ηταν καλα και χαρουμενοι κτλπ. Η πεθερα της μανας μου ηταν απαυτες που πετανε σποντες στις νυφες τους και της πεταγε που κ που ενα " μου πηρες μακρια τον γιο μου και τον εχεις εκει " δηλαδη στην αθηνα ενω αυτη μενει κρητη..ε τελος παντων πολλα εχουν γινειαλλα η μανα μου δεν ειναι απαυτες τις πονηρες..δεν ελεγε τιποτα κακο για κανεναν. αυτη τα ξερει και καλυτερα, και χωρισαν). Μετα τον χωρισμο τους απεκτησα και εχω προβληματα απτην μερια του πατερα μου που μου εχουν δημιουργησει ψυχολογικη πιεση και αγχος. Θυμαμαι χαρακτηριστικα τα πρωτα χρονια που χωρισαν πηγαινα 6η δημοτικου και για 1-2 χρονια οταν με επαιρνε τηλ. Και εβλεπα οτι ειναι αυτος μου ερχοτανε αυτοματα,αθελα μου να κλαψω. Με ειχε γεμισει με τα ψυχολογικα του, μου εβγαζε το βαρος του χωρισμου γιατι τελικα οσο και αν δεν το περιμενε απτην μανα μου, εκεινη βρηκε το κουραγιο και τον χωρισε και σημερα εχει ορθοπατησει! Αυτος δεν ηθελε να χωρισουν και οποτε πηγαινα σπιτι του που τοτε ειχε νοικιασει με γεμιζε με χαρακτηρισμους της μητερας μου που με στενοχωρουσαν, εβγαζε τον πονο του σε μενα χωρις να φταιω εγω.Μαλιστα στις αρχες επαιρνε τηλ την μανα μου και τις ελεγε να με φερει σπιτι γιατι εκλαιγε το βραδυ αν.κοιμομουν εκει απο πανω μου ..Επισης με επαιρνε τηλεφωνα μονο και μονο για επιτηρηση τυπου "που ειναι η μανα σου" "τοσο αργα και λειπει;" " και εισαι μονη σου εκει αη καλα" , ενω εκεινη παλευε για ενα μεροκαματο σε 2 και 3 δουλειες γιατι ο πατερας μου δεν εδινε ουτε 50αρικο ενω ειχε μισθο 1000 και ευρω, και καλα για να την εκδικηθει και οτι αφου θελησε ετσι αυτη να δουλευει τωρα..ολα αυτα μου εχουν δημιουργησει ψυχολογικα ..δηλ. να φοβαμαι που ειμαι και τι κανω γτ οταν παιρνει τηλ εγω αυτοματως δακρυζω πραγματικα, και λεει " αη καλα αυτη η μανα σου βλαμμενη ειναι; σε εχει αφησει εκει περα τοσο μακρια μονη σου;" δεν μπορει να καταλαβει οτι εχω φτασει 17 χρονων! Νομιζει οτι ειμαι ακομα ανικανη..λεει μεχρι να.ενηλικιωθω δεν φευγει απο δω για να παει κρητη ενω συχνα κλαψομουνιζει "τι θες ρε Μαρια να καθομαι εδω μοναχος μου;" νιωθει οτι εδω περα ειναι μονος, ολη η οικογενεια του ειναι κρητη, εγω του λεω πηγαινε και θα ερχομαι να σε βλεπω σιγα αλλα αυτος συνεχιζει να μενει γιατι τον "καιει" τι κανει και η απο'δω πλευρα..ενω η μανα μου τον εχει διαγραψει τελειως αυτος μεχρι προσφατα εχει ακομα στο νου του τι κανει η μανα μου! Ολα πανω μου ειχαν πεσει! Περναγε με το αμαξι εξω απτη δουλεια της και κοιταγε αν ειναι το αμαξι της εκει η αν λεει ψεματα! Και με επαιρνε τηλ να μου το πει να.αγχωθω! Σα να του 'κρυβα κατι σαν να μου εκανε ανακριση! Δεν το καταλαβενετε..αα ναι και ενα περιστατικο! Τον 1ο χρονο που χωρισαν αυτος ψαχνοταν, ηθελε να δει τι κανει η μανα μου, δεν ηθελε να εχει ουτε ιντερνετ ουτε φβ ουτε τπτ τα εψαχνε ολα! Και καποια στιγμη κοιμομουν 2 το βραδυ στον καναπε και η μανα μου ηταν με το λαπτοπ( που ο πατερας μου δεν ηξερε οτι ειχαμε, δηλ το ειχαμε κρυφα εγω και αυτη-που αυτος δεν επρεπε καν να εχει λογο για το τι κανει η μανα μου αφου χωρισαν-αλλα πιστευω δεν το περιμενε με την καμια οτι θα χωριζαν-) στον απορροφητηρα και καπνιζε κιολας..καποια στιγμη μπουκαρει απτο μπαλκονι, της παιρνει το λαπτοπ και το πεταει κατω..θριψαλα..νομιζω ξυπνησα λιγο πιο μετα..φωνες! Η μανα μου δεν μπορουσε να υπερασπιστει τον εαυτο της μπροστα του..εκλαιγε οπως εκανε παντα γιατι δεν ξερω ειναι ευαισθητη απτη φυση της( και γω το χω αυτο δηλ. Με το παραμικρο κλαιω.) Δεν θυμαμαι και πολλα...μετα η μανα μου εκλαιγε πολυ πηρε τηλ μια φιλη της μιλαγαν εγω ειχα μεινει αφωνη με ολα αυτα και αμιληκτη. Μετα απαυτο για καναν χρονο κλειναμε συνεχεια τα πατζουρια για καναν χρονο! ..αυτα θα συνεχισω με αλλα οταν ξαναβρω το κουραγιο..και θα σας πω για την σημερινη κατασταση της μανας μου.. εγω παντως ακομα διατηρω μια κατωτερη σταση τον πατερα μου..τα τελευταια χρονια του λυκειου κυριως εχω ξεπερασει πολλα και το ευχομαι να αποβαλλω καθε ψυχολογικο που μου εχει δημιουργησει ολο αυτο. σιγουρα απτα λεγομενα μου θα πειτε οτι οντως δεν ηταν κατι το τρομερο αλλα εγω το βιωσα πολυ πιο αλλιως απαυτα ..ευχαριστω αν το διαβασατε!
8
