ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν από λίγο με κάλεσαν από μία εταιρία για συνέντευξη. Γνωστή εταιρία, αλυσίδα, με έδρα το εξωτερικό. Το βιογραφικό το είχα στείλει πριν πάρα πολλούς μήνες, μπορεί να έχει περάσει και πάνω από ένα χρόνο. Η θέση μέσα στην εταιρία θα έχει να κάνει με το αντικείμενό μου. Κάτι που θέλω να το εξελίξω. Δεν έχω ιδέα πως είναι συνθήκες εργασίες εκεί και τι μισθό δίνουν. Το πρόβλημα είναι ότι πλέον δεν ψάχνω για δουλειά, μόνο αν τύχει να βρω κάτι, γιατί σκέφτομαι πολύ σοβαρά να φύγω για το εξωτερικό προς το καλοκαίρι (πότε έφτασε ο καιρός και δεν αισθάνομαι ακόμα έτοιμη, ψυχολογικά). Από την άλλη στο εξωτερικό μπορεί να μην βρω δουλειά στο αντικείμενο μου, όπως οι περισσότεροι. Έχω σκεφτεί τα πάντα, που θα πάω που θα μείνω, έχω δκούς μου εκεί έχω σκεφτεί και το ενδεχόμενο αποτυχίας και να επιστρέψω αμέσως. Σίγουρα αν πάω για συνέντευξη δεν σημαίνει ότι θα με προσλάβουν. Αλλά ξέρω ότι θα ήθελα να πάω μόνο και μόνο να μαζέψω κάποιο χαρτζιλίκι μέχρι να φύγω. Είτε φύγω σε λίγους μήνες είτε σε κανα χρόνο. Πάλι όμως, δεν είναι σίγουρο ότι θα φύγω για εξωτερικό, εννοώ ποτέ δεν ξέρουμε πως έρχονται τα πράγματα, δηλαδή μπορεί να το αναβάλλω για του χρόνου όπως έκανα πέρσυ κοκ. Κι αν το αναβάλλω το ταξίδι κι αν δεν δεχτώ την δουλειά νομιζοντας πως θα φύγω, χάνω την ευκαιρία. Μένω στην επαρχία αλλά ψάχνω ή έψαχνα, μόνο για Αθήνα. Αν έμενα Αθήνα, θα πήγαινα χωρίς δεύτερη σκέψη, στην συνέντευξη τουλάχιστον. Τώρα όμως; Είναι για αύριο και μεθαύριο. Γιατί αν πράγματι είχα κλείσει εισητήριο δεν θα με ενδιέφερε να πάω στην συνέντευξη και ούτε θα είχα το άγχος. Ξέρω ότι κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει αλλά δεν ξέρω τι να κάνω. Άγχος και πάλι άγχος.