ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στα 19 μου έμεινα έγκυος...βρισκόμουν ήδη σε μια υπό διάλυση σχέση, ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα, σε μια σχέση με κάποιον του οποίου ο χαρακτήρας δεν ήταν αυτό που εγώ έψαχνα, ένας χαρακτήρας εξαιρετικά εγωιστής,που δεν ενδιαφερόταν για τη δουλεία του,εμενα ή την οικογένεια του αλλα μόνο για τις παρέες του. Περασα μια εγκυμοσύνη πολυ δύσκολη,μονη μου έτρεχα στα νοσοκομεία,μονη μου έκανα οτι χρειαζόταν,μονη μου έφτιαξα το σπιτι μας και παράλληλα σπούδαζα...τη σχολή μου δεν την άφησα ποτε...Η οικογένεια του με συμπαθούσε αλλα ως εκεί...δεν ήθελαν βλέπετε να στεναχωρησουν το κανακάρη τους,η δικη μου οικογένεια μου στεκόταν όσο έπρεπε...στην τελική δική μου επιλογή ήταν να ζήσω με αυτό τον άνθρωπο....για τη κόρη μου δε μετάνιωσα ποτέ,γιαυτον όμως είχα μετανιώσει απο όταν ήμουν ήδη 4 μηνών έγκυος...ομως όπως οι περισσότεροι φοβήθηκα...φοβηθηκα να φύγω...και να πάω που;μόνη μου με ενα παιδι στη κοιλια; χωρις δουλειά; χωρίς τη στήριξη κανενός...που ειδικά απο την οικογένεια μου δεν περίμενα γιατι τους έκρυβα την αλήθεια....έλεγα οτι ειμαι ευτυχισμένη, οτι ειμαι καλα! Όταν επιτέλους γέννησα και τελείωσα τις σπουδές μου επιασα δουλειά (ας ειναι καλα η μάνα μου που μου πρόσεχε το παιδι) μάζευα λεφτά και τα έβαζα στην άκρη...έφυγα...οχι σαν κυνηγημένη αλλα με το κεφάλι ψηλά..προτίμησα χίλιες φορές να παλεύω μονή μου και να ακούω και τα σχολια του κόσμου (επαρχία βλέπετε) παρα να μεγαλώσω το παιδί μου σε ενα τέτοιο περιβάλλον...Αυτο που θέλω να πω...είναι οτι ειναι φυσικό όλοι μας κάποια στιγμή να κάνουμε λάθος επιλογές, ή βιαστικές κινήσεις, το θέμα ειναι οτι τα πλάσματα που φέρνουμε στο κόσμο δεν αξίζει να ζουν σε ενα περιβάλλον με φασαρίες και καυγάδες,ουτρ να πληρώνουν τα λάθη μας βλέποντας μας να δυστυχουμε...οσο δύσκολη ειναι η ζωή παλεύοντας μονοι μας...ακομα πιο δύσκολοι ειναι με κάποιον που δε μας αγαπα.. Και κυρίως για τα παιδια μας...