ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πώς θα αισθανόσασταν αν ο/η φίλος/η σας είχε μείνει κολλημένος/η σε μια περίοδο της ζωής του/της που έχει περάσει και την εξυμνούσε συνεχώς σαν να σταμάτησε ο χρόνος γι αυτόν/η τότε? Εμένα με ενοχλεί και δεν θέλω να το συζητήσω με κανέναν αλλά ούτε και με εκείνον γιατί δεν αισθάνομαι πολύ άνετα με αυτά τα αρνητικά μου συναισθήματα. Θα εξηγήσω: Για αρχή εγώ είμαι 26 έχω ξεπεράσει τα χρόνια της απερισκεψίας, των μεθυσιών, το να κοιμάσαι σε όποιο σπίτι να ναι όντας φοιτητής μακριά από το σπίτι σου. Ζω πλέον σε μια χώρα της κεντρικής Ευρώπης τελειώνω το μεταπτυχιακό μου και έχω μπει σε μια διαδικασία αναζήτησης δουλειάς. Είμαι πολύ ερωτευμένη με το φίλο μου και τον περιμένω να τελειώσει τις σπουδές του στη χώρα που ζει και να μείνουμε μαζί (για να συνεχίσει σπουδές εδώ) κάτι που θα γίνει σε 1μιση μήνα από τώρα αν όλα πάνε καλά. Ομως στις μισές μας συζητήσεις μιλάει συνέχεια για τις κραιπάλες του Εράσμους, Τον ακούω γιατί έχει ανάγκη φαίνεται να το συζητάει, όμως η ζωή του μαζί μου θα είναι πολύ διαφορετική. Δεν μπορώ να του προσφέρω αυτού του είδους τη διασκέδαση και φοβάμαι πως θα κουραστεί. Για να αντέξει αυτή η σχέση θα πρέπει από αγόρι να γίνει άντρας. Κοιτάζει συνέχεια τις φωτογραφίες και θέλει διακαώς να ξανα-επισκεφτεί εκείνη την πόλη. Εκεί σίγουρα θα έζησε και κάποιον έρωτα δεν εξηγείται διαφορετικά τόση λατρεία. Κι εγώ? Τι κάνω εγώ? Ισχυρίζεται οτι με θέλει πολύ αλλά αυτά που θα έχει μαζί μου δεν θα είναι σαν αυτό που λάτρεψε. Εδώ το πανεπιστήμιο που πιθανώς να σπουδάσει είναι πολύ απαιτητικό, ο καιρός καταθλιπτικός, η αγωνία για εύρεση εργασίας θα φέρνει ακεφιές... φοβάμαι οτι δεν θα δουλέψει... τον θέλω τόσο πολύ...