ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Ας ξεκινήσω από τα εύκολα: όλο αυτό αφορά τη γιαγιά μου.Και πάμε στα δύσκολα.Η γιαγιά μου από μικρή είχε ένα πρόβλημα το οποίο είναι ακαθόριστο. Όλοι το ήξεραν, αλλά κανείς δεν το ονομάτιζε. Όλοι ήξεραν ότι η γιαγιά μου έπλαθε ιστορίες, φαντασιωνόταν πράγματα που δεν έχουν συμβεί και ενέπλεκε τους πάντες -συγγενείς ή γνωστούς. Στο χωριό όπου γεννήθηκε, όλοι το ήξεραν. Και τί έκαναν? Την πάντρεψαν με έναν άντρα (τον παππού μου) που είχε σοβαρό πρόβλημα καρδιάς. Ο παππούς μου ήταν εκπληκτικός άνθρωπος. Αγράμματος μεν, γεμάτος σοφία δε. Ένας αριστερόχειρας που με το ζόρι τον έκαναν δεξιόχειρα. Ένας άνθρωπος που φύλαγε τα πρόβατα και καθώς τα φύλαγε μάθαινε αριθμητική στα παιδιά του (παρότι το δημοτικό έβγαλε μόνο, στους αριθμούς είχε τρομερή κλίση). Οπότε για πολλά χρόνια η γιαγιά μου ήταν σε τάξη. Όμως ο παππούς πέθανε κι από εκεί ξεκινάει η τρέλα.Τα ενδιάμεσα δεν έχουν και τόση σημασία. Σιγά-σιγά όλοι αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Δυστυχώς η πρώτη που το κατάλαβε ήμουν εγώ. Τα χρόνια είχαν περάσει και οι "παλιοί" (τα αδέρφια της, ξαδέρφια, γνωστοί) άρχιζαν να ξεφουρνίζουν την αλήθεια ότι αυτό είναι ένα χρόνιο πρόβλημα το οποίο κανείς δεν αντιμετώπισε. Το κουκούλωσαν όπως-όπως χωρίς καν να ζητήσουν μια τυπική συμβουλή γιατρού.Όπως είπα, σημασία δεν έχει το πριν, αλλά το τώρα. Η γιαγιά μου έχει φτάσει σε ένα σημείο που μιλάει στον αέρα. Έχει πλέξει ιστορίες για πράγματα που δεν έχουν συμβεί, στο μυαλό της όλοι την κυνηγούν και θέλουν το κακό της. Την κλέβουν, τη μαγεύουν. Μανία καταδίωξης. Μιζεριάζει γιατί εκείνη δεν φταίει σε τίποτα όπως λέει και δεν πείραξε ποτέ κανέναν. Οι 2 της γιοι προσπάθησαν να βοηθήσουν (ένας εξ αυτών ο πατέρας μου). Ο θείος μου (αδερφός του πατέρα μου), αρρώστησε ξαφνικά και πέθανε. Κι από εκεί ξεκίνησε άλλη μία κατηφόρα.Εξήγησα άπειρες φορές στον πατέρα μου ότι πρέπει να πάει σε γιατρό. Αυτό που έχει μπορεί να είναι σχιζοφρένεια, ή να είναι διπολική ή οτιδήποτε. Πώς θα αντιμετωπίσουμε κάτι που δεν ξέρουμε τί είναι? Δεν υπάρχει καμία ταμπέλα που πρέπει να φοβόμαστε.Πήγαμε σε ό,τι γιατρό μπορείς να φανταστείς. Παθολόγο, ψυχολόγο, νευρολόγο, ψυχίατρο, μέχρι και ΩΡΛ. Δίνουν χάπια, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει τί είναι αυτό που ζούμε. Ο τελευταίος είπε ότι είναι εκφυλισμός του εγκεφάλου που επέρχεται με τα χρόνια. Μα πώς γίνεται να είναι κάτι τέτοιο? Αφού υπήρχε από πάντα απλά ήταν κουκουλωμένο.Τώρα έχουμε φτάσει στο σημείο που έχουμε πάρει τη γιαγιά στο σπίτι. Και η κατάσταση έχει βαρέσει κόφτη. Μην το παρεξηγήσει κανείς, δεν εννοώ ότι είναι κουραστική και τη βαριόμαστε και δεν τη θέλουμε. Εννοώ ότι όλη αυτή η κατάσταση μας έχει φθείρει όλους και δεν φαίνεται βελτίωση.Αλλά ας πω και την πικρή μου αλήθεια. Εγώ είμαι η μόνη δύσπιστη. Είμαι η μόνη που ίσως επειδή έφαγα τη μπόρα μικρή, είμαι πιο υποψιασμένη. Και κάτι δεν μου πάει καλά. Νομίζω ότι ναι, η γιαγιά είναι κάπου ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις φαντασίες της, αλλά μεθοδεύει πράγματα. Πάντα το έκανε. Άλλα λέει στον έναν, άλλα λέει στον άλλο. Κόβει αντιδράσεις και ανάλογα επιλέγει τί θα πει στον έναν και τί στον άλλον. Κι αν με επιχειρήματα την αντικρούσεις δεν μπαίνει στη διαδικασία να υποστηρίξει την τρέλα που λέει, κάνει πίσω και μαζεύεται. Νομίζω ότι κάποιος που φαντάζεται πράγματα και τα πιστεύει, έχει ένα σενάριο στο μυαλό του που πιστεύει κι αυτό υποστηρίζει. Δεν το αλλάζει ανάλογα με το ποιον έχει απέναντί του. Οπότε λυπάμαι που το λέω, αλλά εμένα κάτι δεν μου πάει καλά.