ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε ευχαριστω για την απαντηση.4 χρονια ημουν ο εαυτος μου.ναι.Ωστοσο στην ζωη δεν ειναι ολα ιδανικα.Μπορουν να υπαρξουν πολλα εμποδια σε ενα ζευγαρι.Εμεις ειχαμε απτην αρχη.Αλλα απτην αρχη το παλευαμε.Η αποσταση,οι διαφορετικοι στοχοι μας,οι διαφορετικες συνθηκες ζωης.Ειναι πολυ δυσκολο ξερεις.να εχεις βρει τον ανθρωπο σου και να προσπαθεις να μην κανεις ονειρα μαζι του.Γιατι ξερεις οτι οι δρομοι σας δεν προκειται να ενωθουν.Ομως προσπαθησαμε.Αλλα μετα απο αυτα τα χρονια,οι δρομοι μας αλλαζουν περισσοτερο,η αποσταση μεγαλωνει,και τα ονειρα επισης.Ανεφερα οτι εχω αρχησει να χανω τον εαυτο μου γιατι..οπως ολοι ετσι και εγωθελω να εχω τον συντροφο μου διπλα μου,να ζησουμε επιτελους απλα και καθημερινα.Και δεν τον εχω,επομενως πραγματα που θα θελα να καναμε μαζι δεν γινονται ποτε,η ζωη προχωραει,εγω στεναχωριεμαι και και και(εννοειται τα ιδια ισχυουν και για αυτον)Το χειροτερο ειναι οτι τα ονειρα μας ειναι διαφορετικα,και το διλλημα ειναι το εξης.Να μεινω μαζι του και ας κανω ακρη καποια ονειρα μου(οπως και αυτος θα κανει καποια δικα του) η να φυγω και ο καθενας να πραγματοποιησει τους στοχους του .Καθε μερα το σκεφτομαι και σκαω,και φοβαμαι οτι εαν κανουμε το πρωτο θα ερθει η ωρα που θα μισησουμε ο ενας τον αλλον.Αυτο εννοουσα.Συγγνωμη για την αθλια συνταξη και οχι μονο συνταξη.Απλα τα γραφω οπως βγαινουν απο το μπερδεμενο μου μυαλο και δεν αντεχω να ξαναδιαβασω οτι εγραψα.Οπως και να χει,σε ευχαριστω αγνωστ@ για την απαντηση σου