ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βρεθηκα καποτε στη θεση σου, αρκετα παρομοια φαση. Διαφορετικα θελω και αποσταση. Τον αφησα να φυγει, δε θα ταν ποτε ευτυχισμενος με μενα, αλλα ουτε και γω με αυτον. Για κανεναν αλλο λογο, αλλα επειδη επι της ουσιας δεν ταιριαζαμε. Τον ερωτευτηκα, αλλα στην πορεια καταλαβα πως δεν ταιριαζαμε. Και πραξαμε σωστα που χωρισαμε. Πανε αρκετα χρονια, και οσο καιρο ημασταν μαζι, αλλο τοσο ειμαι πια χωρις αυτον. Ηταν πολυ δυσκολο στην αρχη, γιατι το ειχα πλασει πολυ ρομαντικα στο μυαλο μου, ομως μου εκανε πολυ καλο ο χωρισμος. Ειδα οτι υπαρχει ζωη και μετα απο τον πρωτο χωρισμο (ηταν η πρωτη μου σχεση), εζησα και ειδα τοσα πολλα που αν ειχαμε προχωρησει μαζι δε θα συνεβαιναν ποτε. Θα κατεληγα σαν τη μανα μου που παντρευτηκε την πρωτη της σχεση. Το πιο σημαντικο, εσμιξα με εναν ανθρωπο που οντως ταιριαζαμε και ηταν ο,τι ακριβως μπορουσα ποτε να ζητησω απο τη ζωη, ενας ανθρωπος πλασμενος για μενα. Δεν το εχω μετανιωσει λοιπον. Παρολο που χωρισαμε εν κοινει συναινεσει και μαλιστα για χρονια ολοκληρα δεν αφηνα κανεναν να τον προσβαλει και γω τον υπερασπιζομουν, πλεον με τα σημερινα μυαλα κρινω πολυ αυστηρα τον τοτε ανθρωπο, ομως και μενα μαζι για τις επιλογες μου φυσικα. Επισης βγαζω πονο και για εναν αλλο πολυ προσωπικο λογο που με ταλανιζει αυτο τον καιρο και δεν εχει σχεση με αυτον, αλλα ειναι ενας πονος τυφλος και παιρνει σβαρνα πολυ κοσμο. Δεν παει το μυαλο σου, και δε θελω να τον αναφερω.