Η Iris Zaki, μία σκηνοθέτις και παραγωγός ταινιών από το Ισραήλ, αποφασίζει να γνωρίσει τους Ισραηλινούς συνομίληκούς της, που έχουν εγκατασταθεί παράνομα στα εδάφη της Παλαιστίνης. Η σκηνοθέτις της ταινίας μικρού μήκους "Natural Born Settlers", μετακομίζει από το φιλελεύθερο Τελ Αβίβ σε μία από τις παλαιότερες αποικίες που έχει εγκατασταθεί παράνομα στα κατεχόμενα εδάφη, την Τακόα.
Η Τακόα είναι μία συντηρητική αποικία 4,000 Ισραηλινών στην Δυτική Όχθη, η οποία ιδρύθηκε το 1977. Παρά την απόσταση μίας ώρας από το Τελ Αβίβ, η νοοτροπία που έχουν οι άνθρωποι που ζουν εκεί είναι χιλιόμετρα μακριά.
Για τις ανάγκες του πρότζεκτ της η Zaki τοποθετούσε κάθε μέρα, για ένα ολόκληρο καλοκαίρι, ένα τραπέζι και τρεις κάμερες απ' έξω από ένα μανάβικο, έφτιαχνε καφέ και καλούσε όποιον ήθελε να της μιλήσει για τις εμπειρίες τους.
Ανάμεσα σε αυτούς υπήρχαν νέοι που αναγνώρισαν τις αρνητικές επιδράσεις της Ισραηλινής αποικίας στους Παλαιστίνιους που είναι καταπιεσμένοι όσο ζουν υπό κατοχή, άλλοι παραδέχτηκαν ότι αυτή η κατοχή είναι η μόνη κατάσταση που γνωρίζουν και δεν την αμφισβήτησαν ποτέ ενώ υπήρχαν και κάποιοι που είχαν περισσότερο ακραίες απόψεις για τους γείτονές τους.
Αυτό είναι όμως το απότοκο του πολέμου. Ο πόλεμος των δύο χωρών έχει μεγαλώσει ανθρώπους φοβισμένους, μπερδεμένους και σε πολλές περιπτώσεις γεμάτους μίσος. Το εχθρικό κλίμα επηρέασε την ψυχοσύνθεση της γενιάς της Zaki και θα συνεχίζει να επηρεάζει και τις επόμενες γενιές. «Οι άνθρωποι της ηλικίας μου περνούν μία μετατραυματική κατάσταση» υποστηρίζει ο 34χρονος Akiva, ένας ζυθοποιός μπύρας.
Η Δυτική Όχθη, όπου είναι γυρισμένη η ταινία ανήκει σύμφωνα με τον παγκόσμιο νόμο στο κράτος της Παλαιστίνης. Όμως μετά τον πόλεμο του 1967, αυτή μαζί με άλλες δύο περιοχές της Παλαιστίνης, ελέγχονται από τον στρατό του Ισραήλ. Σε αυτήν κατοικούν 400,000 Εβραίοι άποικοι και 3 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι.
Ο έλεγχος του Ισραηλινού στρατού καταπιέζει βασικά ανθρώπινα δικαιώματα των Παλαιστίνιων, όπως την μετακίνηση και την αυτονομία. Μερικοί αναγκάζονται να δουλέψουν ως οικοδόμοι σε άθλιες συνθήκες, που σχεδόν αγγίζουν τα όρια σκλαβιάς, σε μία περιοχή που κάποτε ήταν δική τους για να χτίσουν σπίτια στα οποία δεν έχουν δικαίωμα να ζήσουν.
Ένα από τα ωραιότερα σημεία του ντοκιμαντέρ είναι η συζήτηση με την Mickal Froman, μία αρχιτέκτονα μηχανικό, που έπεσε θύμα τρομοκρατικής επίθεσης τον Ιανουάριο του 2016, όταν ένας έφηβος Παλαιστίνιος την μαχαίρωσε ενώ ήταν στον τέταρτο μήνα εγκυμοσύνης της.
«Δεν ένιωθα μίσος αλλά λύπη για το γεγονός ότι ζούμε με φόβο στην αποικία μας. Στεναχωρήθηκα και για τις δύο πλευρές. Μετά το συμβάν δύο Παλαιστίνιοι ήρθαν ειρηνικά και προσευχηθήκαμε μαζί, ήταν πολύ συγκινητικό» είπε η Froman, που συνέχισε δίνοντας μια συμβουλή: «Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα κίνημα βασισμένο στην λογική, στην υγιή σκέψη και στην πραγματική επιθυμία για συμφιλίωση. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να το κάνουμε όλοι μαζί».
