Μια εικόνα που θα μπορούσε να εκφράσει χίλιες λέξεις για το heavy metal είναι αυτή ενός κιθαρίστα μέσα από καπνούς, με χαρακωμένο με σκληρές γραμμές πρόσωπο, να προσπαθεί να βγάλει από την κιθάρα το χαρακτηριστικό παραμορφωμένο ουρλιαχτό.
Αυτός ο ήχος, με το συνοδευτικό ρυθμό του, που βέβαια δεν υπολείπεται σε ένταση και σκληράδα ηχοχρώματος, προσφέρει εκτόνωση. Όταν χορεύεται, συνήθως «μοναχικά μέσα στο πλήθος» δίνει την εικόνα του «ξεσπάω» ή ακόμα και «χτυπιέμαι». Σίγουρα δεν είναι η μουσική υπόκρουση κοινωνικών event με «τέια».
Φυσικά υπάρχει και η ανάλογη εικόνα.
Μαύρα δερμάτινα σύμβολα των αγαπημένων καλλιτεχνών μας όπως νεκροκεφαλές,
δαιμονικά πλάσματα, γράμματα που φαίνεται να στάζουν σαν να έχουν χαραχτεί με
αίμα, για να
αναφέρουμε λίγα μόνο δημιουργήματα του εικαστικού μέρους της heavy metal κουλτούρας.
Και εδώ έρχεται το ερώτημα: Είμαστε εμείς οι «χεβιμεταλάδες» βίαια άτομα για να τρομάζει (ή να γελάει σύμφωνα με την άποψη κάποιων άλλων) ο κόσμος; Μπα, όχι μωρέ, τουλάχιστον για εμάς που έχουμε ξεκαθαρίσει ότι το heavy metal είναι μια ιδιόμορφη έκφραση και όχι το image του χουλιγκάνου της X γηπεδικής θύρας. Πιο κατάλληλο θα ήταν να πούμε ότι είμαστε μια φυλή που έχει πιο δυνατούς «παραδοσιακούς» χορούς που μιμούνται την πιο άγρια πλευρά του κόσμου. Όχι το τιτίβισμα του καναρινιού, ας πούμε, αλλά το ουρλιαχτό του λύκου.
Στις περίπου 4
δεκαετίες της ύπαρξης του, το heavy metal έχει αναπτύξει παρακλάδια για όλα
τα γούστα θα λέγαμε. Υπάρχει φάσμα από τη λεπτή
μελωδική έκφραση μέχρι την απόλυτη έλλειψη της, εκεί που το βάρβαρο σφυροκόπημα
δένει με το θόρυβο (σε απόλυτο μαύρο φόντο). Κοινώς, ο αφοσιωμένος χεβιμεταλάς
δεν θα πλήξει από έλλειψη ποικιλίας!
σχόλια