Απόγευμα Κυριακής. Η μυρωδιά από τα φουγάρα είναι έντονη, το ίδιο και ο καπνός των διυλιστηρίων, ο οποίος αχνοφαίνεται στον συννεφιασμένο ουρανό της δυτικής Αττικής. Βρισκόμαστε εκεί που τελειώνει η πόλη, σ' ένα γήπεδο το οποίο έχει κάτι ιδιαίτερο· είναι χτισμένο ακριβώς δίπλα στα εργοστάσια του Ασπροπύργου.
Το γήπεδο φτιάχνεται το 2006. «Εδώ που πατάμε, πριν ήταν καμινεύματα. Μαύρη γη. Ό,τι βλέπεις δίπλα, ήταν και εδώ». Ο τότε δήμαρχος της πόλης, Γεώργιος Λιάκος, αγοράζει το οικόπεδο και το μετατρέπει σε ποδοσφαιρικό τερέν, για να παίζουν τα παιδιά της γειτονιάς και του οικισμού της Παραλίας Ασπροπύργου. Σήμερα το μικρό στάδιο δίπλα στα καμινεύματα αποτελεί την έδρα δυο ομάδων. Του Αίαντα Παραλίας Ασπροπύργου και του Κριού, δύο συλλόγων που μπορεί να μοιράζονται το ίδιο σπίτι, μισούνται, όμως, αφόρητα.
«Τώρα η κατάσταση είναι καλύτερη. Τα πρώτα χρόνια, όταν έριχναν τα υλικά στο χυτήριο, έβγαινε ένα σύννεφο, το οποίο κάλυπτε όλο τον Ασπρόπυργο και δεν μπορούσες να δεις τίποτα» εξηγεί ο Αντώνης Κοναξής, μέλος της διοίκησης ομάδας του Αίαντα και πρόεδρος του συλλόγου των κατοίκων της Παραλίας.
Τα ερειπωμένα εργοστάσια έχουν οδηγήσει στο δρόμο αρκετούς εργάτες που για χρόνια ζούσαν και εργάζονταν εκεί. Από τα 530 εργαζομένους στα χρόνια πριν την κρίση, σήμερα δουλεύουν στον Ασπρόπυργο μόνο 100.
Κάνουμε έναν γύρο στο γήπεδο λίγο πριν αρχίσει ο αγώνας. Στις κερκίδες έχει αρχίσει ήδη να μαζεύεται κόσμος παρά το τσουχτερό κρύο που 'ναι σαν να σου τρυπάει τα κόκαλα. Είμαστε, άλλωστε, τόσο κοντά στη θάλασσα. Μια θάλασσα, όμως, η οποία δεν μοιάζει με τις όλες τις άλλες. Σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας, και εξαιτίας της υψηλής συγκέντρωσης κολοβακτηριδίων στα νερά της, η παραλία του Ασπροπύργου είναι μία από αυτές που απαγορεύεται ρητά το κολύμπι. Είναι το τέλος μιας θαλάσσιας ζώνης, η οποία ξεκινά ήδη από τα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά.
Μου δείχνει ένα παλιό εργοστάσιο, το οποίο σήμερα δεν λειτουργεί. Το μόνο που φαίνεται πια είναι ένα πράσινο φουγάρο, μισοσκουριασμένο. Ο ίδιος δεν πρόκειται να ξεχάσει τον θόρυβο που κάνουν τα πρώτα χρόνια οι τροχαλίες του, όσο δίπλα γίνονται κανονικά ποδοσφαιρικοί αγώνες. Ήταν «λες και σου τρύπαγε τα αυτιά».
Τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες αγωνίζονταν τα χρόνια πριν από την κρίση θυμάται πολύ καλά και ο Τζούντι Ντάριο, βέρος Ασπροπυργιώτης και ποδοσφαιριστής του Αίαντα για πολλά χρόνια. «Όταν είχαμε αγώνα τις Κυριακές, τους ζητούσαμε να σταματούν την παραγωγή για να παίξουμε, γιατί αλλιώς δεν γίνονταν. Και πράγματι το έκαναν» μου λέει στον πάγκο της ομάδας, ακριβώς δίπλα στον οποίο έχει χτιστεί ένας τείχος που χωρίζει το γήπεδο με τα καμινεύματα.
Σήμερα, ωστόσο, 12 χρόνια περίπου μετά την κατασκευή του γηπέδου, έχει μείνει ανοιχτό μόλις το ⅓ των εργοστασίων στον Ασπρόπυργο. Τώρα καίνε μόνο σίδερο και χάλυβα, ενώ σε λίγο πρόκειται να φύγουν και αυτά, σύμφωνα με τον κ. Κοναξή. «Φροντίσαμε και τα διώξαμε» παραδέχεται ο ίδιος. «Να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν είμαστε αντίθετοι στο να υπάρχει βιομηχανία, αλλά θα πρέπει να λειτουργεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να σέβεται τους περιβαλλοντικούς όρους. Γιατί όταν καταθέτει μια εταιρεία τα χαρτιά της, όλα είναι μια χαρά, αλλά στην πράξη δεν τηρείται τίποτα».
Τα ερειπωμένα εργοστάσια έχουν οδηγήσει στον δρόμο αρκετούς εργάτες που για χρόνια ζούσαν και εργάζονταν εκεί. Από τα 530 εργαζομένους στα χρόνια πριν την κρίση, σήμερα δουλεύουν στον Ασπρόπυργο μόνο 100. Σημαντικό ρόλο στο λουκέτο των εργοστασίων έπαιξε η οικονομική κρίση. Αξιοπρόσεκτη η κατάρρευση του κλάδου της χαλυβουργίας, της βαριάς βιομηχανίας της περιοχής. Συγκεκριμένα, από το 2011, όταν οι εξαγωγές χάλυβα έφτασαν τους 983 τόνους, το 2016 έπεσαν στους 520, με ιστορικό χαμηλό τους 395 του 2013.
Τελευταίο επεισόδιο του σίριαλ, το οριστικό κλείσιμο της μονάδας της Χαλυβουργίας, το οποίο, ουσιαστικά, υπολειτουργεί από την αρχή της δεκαετίας εξαιτίας του υψηλού ενεργειακού κόστους. «Ξέρεις είναι δισυπόστατο γιατί από τη μία κλείνουν τα εργοστάσια, αλλά από την άλλη χάνουν τη δουλειά τους τόσοι άνθρωποι. Δεν είναι εύκολο» προσθέτει ο Αντώνης Κοναξής, λίγο πριν ξεκινήσει ο αγώνας, μεταξύ του Αίαντα, που παλεύει για την παραμονή στο Α' Τοπικό της ΕΠΣΔΑ και του Αστέρα Μαγούλας, ο οποίος πριν από 5 χρόνια είχε φτάσει ένα βήμα πριν από τη Superleague. «Τον έφαγε η κρίση κι αυτόν».
Ο οικισμός της Παραλίας Ασπροπύργου είναι από τη δημιουργία του άρρηκτα συνδεδεμένος με τη βαριά βιομηχανία και τα εργοστάσια. Τα πρώτα σπίτια δημιουργούνται λίγο πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1938, και στεγάζονται από ανθρώπους που έρχονται από την επαρχία για ένα καλύτερο μέλλον.
Ο οικισμός, ωστόσο, πριν από μερικά χρόνια φεύγει από τη θάλασσα και μεταφέρεται πάνω από την Εθνική Οδό Αθηνών - Κορίνθου. Μαζί με αυτόν και το γήπεδο. Μερικά από τα σπίτια αυτά, σήμερα είναι κτισμένα ακριβώς δίπλα στο τερέν και τα καμινεύματα, κάτι που σε κάνει να αναρωτιέσαι για τον αέρα τον οποίον εισέπνεαν οι κάτοικοί του όλα αυτά τα χρόνια δίπλα στα εργοστάσια.
Η κρίση, όμως, πλήττει και το ποδόσφαιρο της περιοχής, καθώς πολλές από τις ομάδες του δήμου Ασπροπύργου δεν τα καταφέρνουν και διαλύονται. Το ποδόσφαιρο, ωστόσο, παραμένει ακόμη κραταιό στον Ασπρόπυργο όπου ζουν περίπου 32 χιλιάδες άνθρωποι, πολλών διαφορετικών καταγωγών, μεταξύ των οποίων αρκετοί Πόντιοι και Ρομά.
Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν 7 ομάδες στον δήμο. Η μία, μάλιστα, από αυτές παίζει στη Γ' Εθνική και διεκδικεί την άνοδό της στη Football League. Αν τα καταφέρει, θα είναι η πρώτη φορά που ο Ασπρόπυργος θα φιλοξενήσει αγώνες της Β' Εθνικής μετά το μακρινό 1975.
Η Ένωση Πανασπροπυργιακού Δόξας, όπως είναι το πλήρες όνομά της, αγωνίζεται στο μεγάλο δημοτικό στάδιο της περιοχής. Πέραν αυτού, όμως, υπάρχουν άλλα 2 πιο μικρά γήπεδα, που στεγάζουν τις υπόλοιπες ομάδες του νομού, στα Νεόχτιστα και στην Γκορυτσά.
Πιο φανατικό κόσμο; Ο Απόλλωνας Ποντίων, όπως απαντούν όλοι από τον Αίαντα. Είναι η ομάδα που δημιουργείται όταν πλήθος Ελλήνων προσφύγων από την Πρώην Σοβιετική Ένωση έρχεται στην Ελλάδα και εγκαθίστανται στην περιοχή κατά κόρον την δεκαετία του '80 και του '90. Σήμερα όλοι σχεδόν οι παίκτες της είναι Πόντιοι.
Τα δρομολόγια των ομάδων; Μάνδρα, Μέγαρα και γενικότερα δυτική Αττική. Τα πράγματα σήμερα είναι πολύ καλύτερα, καθώς παλιότερα και πριν από τη δημιουργία της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Δυτικής Αττικής, οι ομάδες του Ασπροπύργου έφταναν να παίζουν μέχρι και στη Σαλαμίνα. «Άσε, έχουμε γυρίσει όλον τον κόσμο» λέει γελώντας ο κ. Κοναξής.
Το παιχνίδι σε λίγο ξεκινά. Έχει αρχίσει να βάζει αέρα και να κουνά τα φύλλα των θεόρατων δέντρων που έχουν τοποθετηθεί γύρω από το γήπεδο για να κρύβουν την μαυρίλα των καμινευμάτων. Άλλωστε τώρα πια το πράσινο έχει αρχίσει να παίρνει τη θέση τους. «Σε λίγο πρόκειται να κλείσει και το υπόλοιπο ⅓ των εργοστασίων. Αυτό είναι υγεία. Γι' αυτό και εμείς φέραμε το ποδόσφαιρο».
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΦΟΥΤΜΠΟΛ.
σχόλια