«Aqui! Aqui! Aqui!». Κάποιος με σκουντάει και σηκώνομαι να πάρω την παραγγελία. Βρισκόμαστε σε μια μεγάλη αλυσίδα ισπανικών φαγητών στη Μαδρίτη και είμαι έτοιμος να δοκιμάσω για πρώτη φορά τάκος. «Ε, αφού ήρθαμε στην Ισπανία ας δοκιμάσουμε κάτι ντόπιο. Ξεκόλλα από τα σουβλάκια, τα burger και τις πίτσες» μου λέει ένας συνταξιδιώτης, κι αυτός καλεσμένος από τη Heineken για να παρακολουθήσει από κοντά τον μεγάλο τελικό του Champions League μεταξύ Λίβερπουλ και Τότεναμ. Δυστυχώς ήταν άθλια. Πάλι νηστικοί θα μείνουμε.
Το κατάστημα - το οποίο νομίζω πως δεν πρόκειται να επισκεφτώ ξανά - βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά από την Puerta del Sol, το Μοναστηράκι της Μαδρίτης, όπως θα μπορούσε να πει κάποιος βέβηλος, πιο μεγάλο και πιο καθαρό, όμως, σίγουρα.
Μετράμε ήδη μερικές ώρες από την άφιξή μας στην πόλη. Αξημέρωτα, κιόλας, ξεκινήσαμε από την Αθήνα, μαζί με τους καλεσμένους της Heineken. Οι διαφορές στη θερμοκρασία μεταξύ των δύο χωρών ελάχιστες, καθώς και στις δύο το θερμόμετρο δείχνει τα μεσημέρια πάνω από 30 βαθμούς Κελσίου.
Η μανία για τον τελικό ήταν τόσο μεγάλη που σε κάθε τετράγωνο στο κέντρο της Μαδρίτης σίγουρα θα πετύχαινες κάποιον Άγγλο οπαδό που κρατούσε στα χέρια του πλακάτ του στιλ «I buy tickets for the final». «Ξέρεις πόσα χιλιάρικα θα έδιναν αυτοί εδώ για να αγοράσουν ένα εισιτήριο; Άσε» ακούω να λένε σε μια κουβέντα.
Μόνη παραφωνία το Μόναχο, στο οποίο κάναμε ενδιάμεση στάση για να αλλάξουμε αεροπλάνο και από κει να πάρουμε το δρόμο μας για Μαδρίτη. «Πού πας ρε εσύ με το χαβανέζικο πουκάμισο και τη βερμούδα στη Γερμανία» μου λέει κάποιος δίπλα μου όταν φτάνουμε στο αεροδρόμιο της πόλης. Είχε κι αυτός το δίκιο του, αν αναλογιστεί πως δεν έχω κάνει πιο γρήγορο βάδισμα από εκείνο στη φυσούνα μέχρι να μπω στο αεροδρόμιο για να αποφύγω το κρυοπάγημα. Η θερμοκρασία, νομίζω, δεν πρέπει να ξεπερνούσε τους 15 βαθμούς.
Η ατμόσφαιρα από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε στη Μαδρίτη θύμιζε σ' όλα της τελικό του Champions League καθώς παντού μπορούσες να δεις ανήσυχους Άγγλους να ψάχνουν τις βαλίτσες τους και ένα ταξί για να πάμε στο κέντρο της πόλης, εκεί που το πάρτι άρχιζε να στήνεται μέρες πριν την έναρξη του αγώνα.
Οι δρόμοι στο κέντρο της πόλης ήταν ασφυκτικά γεμάτοι επίσης με Άγγλους - τι άλλο - που φορούσαν φανέλες της Λίβερπουλ - κυρίως - και μερικοί της Τότεναμ. Οι πιο πολλές απ' ό,τι κατάλαβα πρέπει να ήταν ρέπλικες καθώς γύρω από όλα τα official stores του Champions League υπήρχαν αρκετοί που σου πουλούσαν φανέλες των ομάδων για 30 ευρώ - αν έκανες παζάρια μπορεί η τιμή να έπεφτε ακόμη και στα 18 - μέχρι να εμφανιστούν, βέβαια, οι αστυνομικοί οι οποίοι τους έδιωχναν, πρόσκαιρα, όμως, καθώς λίγη ώρα αργότερα ήταν πάλι πίσω.
Η μανία για τον τελικό ήταν τόσο μεγάλη που σε κάθε τετράγωνο στο κέντρο της Μαδρίτης σίγουρα θα πετύχαινες κάποιον Άγγλο οπαδό που κρατούσε στα χέρια του πλακάτ του στιλ «I buy tickets for the final». «Ξέρεις πόσα χιλιάρικα θα έδιναν αυτοί εδώ για να αγοράσουν ένα εισιτήριο; Άσε» ακούω να λένε σε μια κουβέντα.
Η συγκεκριμένη πρακτική φαίνεται πως είναι πάγια, καθώς κάθε χρόνο είναι εκατοντάδες οι φίλαθλοι των φιναλίστ που ξεκινούν από τη χώρα τους, ταξιδεύουν μέχρι την πόλη που θα λάβει χώρα ο τελικός και ελπίζουν πως εκεί ίσως βρουν κάποιο από τα πολυπόθητα εισιτήρια για να δουν από μέσα το μεγάλο αυτό ποδοσφαιρικό γεγονός.
Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του πατέρα και του γιου του, οπαδοί και οι δύο της Λίβερπουλ, οι οποίοι πήγαν στην Μαδρίτη με μόνο τον πρώτο να έχει εξασφαλίσει εισιτήριο για τον αγώνα. Ήλπιζαν πως ίσως εκεί έβρισκαν κάτι. Όταν, όμως, κατάλαβαν πως δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση, ο πατέρας αποφάσισε να δώσει το δικό του εισιτήριο στο γιο του για να μπει εκείνος. «Εγώ έχω δει όλα τα προηγούμενα. Ήρθε και η δική σου σειρά» ακούγεται να του λέει στο βίντεο που έκανε γρήγορα το γύρο του διαδικτύου. Εκείνος τον αγκάλιασε και έβαλε τα κλάματα.
Το Σάββατο ήδη από το πρωί έβλεπες παντού κόκκινες εμφανίσεις στους δρόμους, στις μπιραρίες, στα εστιατόρια. Α, ξέχασα στην Ισπανία πρέπει να υπάρχουν πιο πολλά φαγάδικα από στάσεις λεωφορείων. Πώς είναι η κατάσταση στη Λάρισα με τις καφετέριες; Να, ένα ίδιο πράγμα.
Το φαγητό είναι από τα κεντρικά κομμάτια της ισπανικής πολιτισμικής κουλτούρας, ειδικά το νόστιμο φαγητό. Ωραία αυτά που λέμε πως σαν την ελληνική κουζίνα δεν έχει πουθενά, αλλά οι Ισπανοί δεν παίζονται.
Αυτό το αντιλήφθηκα από πρώτο χέρι στα #unmissable events της Heineken όλο αυτό το τριήμερο, από το pre-match event σ' ένα υπέροχο κήπο μπροστά από ένα εντυπωσιακό νεοκλασικό στα πέριξ της Μαδρίτης, στην αγορά με δεκάδες καταστήματα για φαγητό και στο Champions Village δίπλα στο Στάδιο Μετροπολιτάνο λίγο πριν ξεκινήσει ο τελικός.
Παγωμένη μπίρα, 30 βαθμοί Κελσίου και ισπανικά εδέσματα, αυτή τη φορά πεντανόστιμα. Από τσούρος, τάπας, μέχρι μπουρίτος και pinchos. Φάγαμε από όλα. Έπρεπε να τα τιμήσουμε. Στο prematch event, μάλιστα, είχαμε τη δυνατότητα να δειπνήσουμε μαζί με διάσημους stars του παγκοσμίου ποδοσφαίρου από τους οποίους προσπάθησα να αποσπάσω μια φωτογραφία, άλλες φορές εν γνώσει τους και άλλες όχι.
Και αν στη γαστρονομία είναι εξαιρετικοί, εκεί που δεν φαίνεται να τα πηγαίνουν καθόλου καλά, είναι στη χρήση της αγγλικής γλώσσας, την οποία πρέπει να αγνοούν πλήρως. Τα παραδείγματα άπειρα: από τις υπαλλήλους στα καταστήματα με souvenirs, οι οποίες δεν ήξεραν ούτε καν τι σήμαινε η λέξη wallet, μέχρι τους ταξιτζήδες της Μαδρίτης.
Τα αγγλικά ήταν τόσο σπάνια καθώς στα ταξί στα οποία οι οδηγοί τους ήξεραν την αγγλική γλώσσα υπήρχε ειδική σήμανση στο όχημα. Ευτυχώς που η Heineken διέθετε ειδικό λεωφορείο για την μετακίνηση όλων μας των καλεσμένων στην πόλη, γιατί αλλιώς μπορεί να βρισκόμασταν στα καλά του καθουμένου σε καμιά Σαραγόσα χωρίς να το καταλάβουμε.
Δεν μπορεί, όμως, να αγνοήσει κανείς τα διάσημα της αξιοθέατα. Ένα από αυτά, ειδικά για τους ποδοσφαιρόφιλους, το γήπεδο της Ρεάλ Μαδρίτης, το οποίο επισκεφτήκαμε το πρωί πριν τον αγώνα. Πέραν του δέους που νιώθεις όταν φτάνεις μια ανάσα από κει που έχουν πατήσει το πόδι τους οι μεγαλύτεροι αστέρες οι οποίοι έχουν περάσει από το ποδόσφαιρο, παθαίνεις σοκ με το πόσο μεγάλο, διαδραστικό και εντυπωσιακό είναι το μουσείο της ομάδας. Κάπου εκεί σκέφτεσαι πως μερικοί άνθρωποι μπορούν από ένα γήπεδο να δημιουργήσουν ένα ολόκληρο πολιτιστικό σημείο της πόλης.
Το γήπεδο είναι χτισμένο μέσα στην πόλη κάτι που έχει κάνει πολλούς ντόπιους να διαμαρτύρονται ότι τις Κυριακές των αγώνων, η Μαδρίτη παραλύει από την κίνηση και τα αυτοκίνητα που θέλουν να φτάσουν στο στάδιο.
Υπάρχει βέβαια και το μετρό της πόλης με το οποίο μπορεί να πας πραγματικά όπου θες καθώς οι στάσεις του είναι άπειρες, την ίδια ώρα, όμως, είναι ιδιαίτερο παλιό και επίσης πολύ βρώμικο. Καμία σχέση με το δικό μας. Ας ευλογήσουμε και εμείς λίγο τα γένια μας.
Το χρησιμοποίησα για λίγο το Σάββατο προσπαθώντας να επιστρέψω από την Puerta del Sol στο ξενοδοχείο. Τελικά βρήκα το δρόμο, μόνο που έπρεπε να περάσω ανάμεσα από μια λαοθάλασσα οπαδών της Λίβερπουλ που το είχαν κατακλύσει, φωνάζοντας συνθήματα και πίνοντας ποτά στα βαγόνια, με την έγκριση μάλιστα των security των σταθμών, όπως είδα με τα ίδια μου μάτια.
Οι φωνές ήταν λογικό πως συνεχίστηκαν και το βράδυ μετά την νίκη με 2-0 στον τελικό, φτάνοντας και μέχρι το ξενοδοχείο. Οι πανηγυρισμοί πρέπει να κράτησαν μέχρι τα ξημερώματα, καθώς στις 9 το πρωί που όλοι μας ήμασταν έτοιμοι να αναχωρήσουμε για το αεροδρόμιο με το ειδικό λεωφορείο της Heineken για όλους τους καλεσμένους του αγώνα, δεν ακούγονταν ψυχή. Θέλω να πιστεύω πως είχαν κοιμηθεί.
Το ταξίδι σιγά σιγά τελειώνει. Μαδρίτη - Μόναχο και από κει πάλι για Αθήνα. Γιατί ρε παιδί μου να μην γίνεται τελικός κάθε βδομάδα;
σχόλια