Δεν είναι ότι στην Αθήνα δεν έχουμε διοργανώσεις που να αγγίζουν τα όρια του κιτς -θυμάται κανείς τη Eurovision στο Ολυμπιακό Στάδιο;- ή του γραφικού, βλέπε Scorpions Festival. Αλλά το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, που ξεκίνησε μάλλον συμπαθητικά (γνωρίσαμε και την Ευσταθία που τραγουδούσε για το ζαμπόν με 0%), έχει εξελιχθεί σε μια απίστευτη γραφικότητα, η οποία ευτυχώς δεν διοργανώνεται στην Αθήνα. Αδυνατούμε να πιστέψουμε πως η νέα ελληνική μουσική παραγωγή εξαντλείται στους ζουρνάδες και στις θλιμμένες μπαλάντες της καραγκούνας με ολίγη από Φίλιππο Πλιάτσικα (πόσω μάλλον όταν την πληρώνουμε κιόλας). Αναφέρουμε ενδεικτικά 5 τίτλους τραγουδιών από τα δέκα του τελικού: «Eλεγεία», «Αρετούσα», «Πονώ που δεν πονώ για σένα», «Δώδεκα μπαγλαμαδάκια», «Δεν φοβάμαι, στο φωνάζω».
Δέσποινα Τριβόλη
σχόλια