Μαρία Μαρκουλή
μουσική συντάκτρια στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»
1. Beck, «Modern Guilt», με το στίχο «Don't know what I've done but I feel afraid» και όμως αγχολυτικά απολαυστικό. Κάνει πάλι τα μαγικά του.
2. «Harry Worth» aπό το Momofuku του Elvis Costello. Σαν μαρτίνι με μια πίκρα στην τελευταία γουλιά. Θέλεις οπωσδήποτε και δεύτερο κι ας είναι νωρίς ακόμη.
3. «Fernando Sez» του Ry Cooder, γιατί είναι ολόκληρη ιστορία και σε βγάζει στο δρόμο με ολίγον από ρομαντικό «μαριάτσι» στυλ, τώρα που δεν χρειάζεσαι πολλά, αλλά τα βασικά που αγαπάς φτάνουν και περισσεύουν.
4. «Child Of the Sea» από το καινούργιο των Earthbound. Σαν να ακούς φωνές από τη θάλασσα, να κοιτάς γύρω, να μη βλέπεις ψυχή, κάτι να σου λέει το νησί, όπως στο Lost, και στο τέλος να σε κερδίζει η αύρα του.
5. «This Train (is bound for glory)» σε κάντρι γουέστερν ύφος των επίσης δικών μας Dustbowl, που κάνουν μουσική σαν ταινίες. Κι εδώ βλέπεις από μακριά τα φώτα του τρένου που έρχεται, το ακούς και είναι δική σου υπόθεση το πού θέλεις να σε πάει.
6. «Bixby Canyon Bridge» από τουςDeath Cab For Cutie. Το εμπνεύστηκαν στο Big Sur της Καλιφόρνια και του Κέρουακ, και αυτό φτάνει καθαρά στ' αυτιά σου.
7. «Evil Urges» των Μy Morning Jacket. Funky και ροκ - και καμία σημασία δεν έχει η περιγραφή, όταν αστράφτει το πνεύμα αυτής της πολύ μεγάλης μπάντας.
8. «Νο Cuento En Tu Corazon»,Ana Losada /Lina Veny, από το Εivissa, την πολύ ωραία συλλογή που έφτιαξε ο Χρήστος Καλοπήτας και σε πάει στην Ίμπιζα. Κανονικά.
9.«Κill Zone» από το Tooth Of Crime τουT-Bone Burnett. Το έγραψε μαζί με τον Roy Orbison, κυκλοφορεί όμως τώρα και αν το ακούσεις μια φορά δεν το ξεχνάς ποτέ.
10.«Neptune City», Νicole Atkins & the Sea. Αν η Νικόλ Άτκνις πει πως παίζοντας στην αμμουδιά φύτρωσε αυτό το τραγούδι μπροστά της, θα την πιστέψουμε. Έχει αλμύρα πάνω του.
Γιάννης Πετρίδης
μουσικός παραγωγός
(Δ-Παρ 4-5, ΝΕΤ 105, 8 & 5:15-6:15 Γ’ Προγ. 95,5, http://apotis4stis5.blogspot.com)
Πριν μερικά χρόνια σε ανάλογες λίστες θα διάλεγα τραγούδια που κυκλοφορούσαν σε δίσκους 45 στροφών ή cd singles. Τώρα, στην εποχή του My Space, οι επιλογές μου είναι κυρίως μέσα από άλμπουμ καλλιτεχνών.
1. «42», Coldplay: Το συγκρότημα ξέρει να ηχογραφεί τραγούδια που σημαδεύουν την εποχή τους. Η συμμετοχή του Eno τους δίνει ακόμα μεγαλύτερο credit.
2. «Lollipop», Lil Wayne:Το απόλυτο τραγούδι του καλοκαιριού 2008. Ο Lil Wayne έχτισε το μύθο του σιγά-σιγά, έτσι όπως θα έπρεπε για τον Νο 1 ράπερ του 2008.
3. «Touch Me, I'm Going to Scream», My Morning Jacket: Mέσα από το καλύτερο άλμπουμ των ρόκερς από το Κεντάκι Evil Urges.
4. «Oliver James», Fleet Foxes: Είναι 5, είναι από το Σιάτλ και μας τους στέλνει η Sub Pop, σαν να ακούω ένα κοκτέιλ από Crosby, Stills and Nash και Beach Boys.
5. «Electric Feel», MGMT:Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα καλά ποπ άλμπουμ και αυτό είναι μόλις ένα τραγούδι από τα αρκετά που έχει το cd των MGMT.
6. «Porks and Beans»,Weezer: Όσοι νόμιζαν ότι το τραγούδι τους «Buddy Holly» του 1994 θα ήταν το μοναδικό hit διαψεύστηκαν. Από το 6ο άλμπουμ τους με τη βοήθεια και του Rick Rubin.
7. «Science Killer», The Black Angels: Στην αρχή της χρονιάς ήταν οι Black Mountain, 6 μήνες μετά οι Black Angels με το δεύτερο άλμπουμ τους Directions To See a Ghost συνεχίζουν την αναβίωση της ψυχεδέλειας.
8. «We Started Nothing», Ting Tings: Βρετανική indie-tronica που στο συγκεκριμένο τραγούδι έχει και τον απόηχο από το «My Sharona», καλό και το «Great DJ».
9. «American Boy», Estelle Ft. Kanye West: Μέχρι να ετοιμάσει το νέο προσωπικό του δίσκο, ο Kanye West σε ένα από τα τραγούδια του καλοκαιριού και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, φιλοξενούμενος της Estelle.
10. «Summertime», Billy Stewart: O Gershwin το συνέθεσε το 1935, ο Billy το είπε στην πιο εξωφρενική εκτέλεση το 1966, παραμένει πάντα επίκαιρο.
Ρουμπίνη Διαμαντοπούλου
αρχισυντάκτρια στο «SONIK»
1. Minotaur Shock, «Vigo Bay»: Είσαι ναύαρχος. Άγγλος, Ολλανδός, δεν έχει τόση σημασία, και έχεις βγει θριαμβευτής από τη ναυμαχία του Vigo Bay. Και μετά, τρεις αιώνες και κάτι ψιλά, έρχεται αυτός ο τύπος από το Μπρίστολ και σου κλέβει τη δόξα. Ο Minotaur Shock (aka David Edwards) ανακαλύπτει πώς θα ακούγονταν τα καλοκαιρινά απογεύματα αν είχαν ήχο.
2. Cocorosie, «Japan»: Μπαίνει ο Μάιος και ορκίζεσαι ότι σχεδόν μυρίζεις τις αμυγδαλιές στο Κιότο. Ιούνιος και αναρωτιέσαι πόσες μέρες θα χρειαζόσουν σε έναν ιδανικό κόσμο για να δεις και τα 3.000 νησιά του ιαπωνικού αρχιπελάγους. Ιούλιος και κάνεις τα κουμάντα σου. Αύγουστος και ξυπνάς ιδρωμένος σε μια σκηνή, σε μια παραλία κάπου στο Αιγαίο. Everybody wants to go to Japan. Όχι αν είσαι ήδη Γιαπωνέζος.
3. Mano Negra, «Soledad»: Ανεμιστήρας. Καρπούζι στο μπαλκόνι. Επαναλήψεις στην τηλεόραση. Έχω έντεκα χρόνια να πάω διακοπές, μου λες, δήθεν αδιάφορα. Δεν τη φοβάσαι τη μοναξιά σου, την ξέρεις. Από την καλή κι απ' την ανάποδη. Αλλά κάθε καλοκαίρι γίνεται πηχτή σαν τη ζέστη στο μετρό και σε πιάνει στο λαιμό σαν πνιγερό άρωμα. Δεν βοηθάει να ακούσεις το «Soledad» στη διαπασών, αλλά το κάνεις έτσι κι αλλιώς.
4. Caribou, «Μelody Day»: Ο πατέρας του διδάσκει μαθηματικά στο πανεπιστήμιο του Sheffield, η αδερφή του είναι καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο του Bristol και ο ίδιος ολοκλήρωσε επιτυχώς τις σπουδές του επίσης στα μαθηματικά. O Danile Victor Snaith έπρεπε να είχε γίνει μαθηματικός. Αντ' αυτού αποφάσισε να γίνει ο Manitoba και στη συνέχεια ως Caribou να παραδώσει ένα από τα πιο όμορφα καλοκαιρινά κομμάτια ever. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον; Για ρώτα και τον Snaith.
5. Sierra Leone's Refugees All Star, «Living Like A Refugee»: Τι πιθανότητες έχει ένα γκρουπ που σχηματίζεται μέσα σε ένα στρατόπεδο προσφύγων κάπου στη Δυτική Αφρική να φτιάξει μουσική που να βρει θέση σε μια λίστα με 10 καλοκαιρινά τραγούδια; Μάλλον λίγες. Όμως το μείγμα των Refugee All Stars από roots reggae και ρυθμική αφρικάνικη folk σου υπενθυμίζει με τον πιο ανεπιτήδευτο τρόπο ότι living like a refugee is not easy. Ειδικά το καλοκαίρι. Ειδικά στην Αθήνα.
6. Tricky, «Council Estate»: Το πρώτο single από το Knowles West Boy «καλοκαιρινό» δεν το λες με τίποτα. Ο Tricky κλέβει τους Specials, αφού έχει ανακατέψει vintage trip hop με καραβρόμικες punk κιθάρες. Και στη συνέχεια φωνάζει τον Switch να ρίξει μια πρέζα φρέσκαδούρας, ενώ για πρώτη φορά αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου τα φωνητικά και του δίνει να καταλάβει. Το «Council Estate» απέχει έτη φωτός από το χαρακτηρισμό «κλασικό καλοκαιρινό κομμάτι» αλλά αν το φετινό καλοκαίρι έχει πρωταγωνιστή αυτός είναι ο τύπος από το Knowles West.
7. Goldfrapp, «Clowns»: Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα καλύτερο από ένα καλοκαιρινό ξημέρωμα, εκεί λίγο πριν βγει ο ήλιος, με τη θάλασσα να σου χαϊδεύει τα πόδια και τη φωνή της Alisson να σου χαϊδεύει τα αυτιά. Πολύ χάδι έπεσε. Αλλά κάτι έχει αυτό το κομμάτι που τα κάνει όλα να μοιάζουν απαλά.
8. Gorrilaz, «Τomorrow Comes Today»: Όταν ο θεός έβρεχε έμπνευση ο Damon Albarn δεν κράταγε ομπρέλα, δεν φορούσε αδιάβροχο και πιθανότατα δεν βρήκε και περβάζι για να κάτσει από κάτω. Downtempo μελωδία για όλες τις ώρες, και για να λέμε την αλήθεια για όλες τις εποχές.
9. Three Butcher's Οrchestra, «Coconut Heart»: Οι τρεις «χασάπηδες» της ορχήστρας είναι Βραζιλιάνοι, από το Σάο Πάολο και εκτός από τον -πιο καλοκαιρινό δεν γίνεται- τίτλο του «Coconut Heart» διεκδικούν θέση στη δεκάδα γιατί με δυο κιθάρες και μια ντραμς σε κάνουν να ξεχνάς μια και καλή την σάμπα. Old school blues και punk κατευθείαν από τη ζούγκλα του Αμαζονίου. Ουγκ.
10. Arctic Monkeys, «Fluorescent Adolescent»: Κάπως σαν video game. Κάθε χρόνο αλλάζεις πίστα και όλα γίνονται πιο δύσκολα. Να βρεις παρέα που να σου κάνει, να κλείσεις εγκαίρως εισιτήρια, να κανονίσεις πού και πότε θα πας. Κυρίως να περάσεις καλά. Και παρ' όλο που είσαι θετικός άνθρωπος και αποφασισμένος να διασκεδάσεις, αυτές οι διακοπές τότε που ήσουν 17 παραμένουν εκτός συναγωνισμού.
Δημήτρης Αναστασόπουλος
μουσικός συντάκτης στην «Ελευθεροτυπία»
1. «Council Estate», Tricky: Πυρακτωμενος drum ‘n' bass ρυθμός, γκαράζ κιθάρες και αγχωτικό επιθετικό ραπ. Ο Τρίκι επέστρεψε και αυτό το σπιντάτο κομμάτι του είναι η διήγηση του για τη ζωή ενός μαύρου πιτσιρικά που μεγαλώνει τις μέρες της Θάτσερ στα γκέτο του Μπρίστολ.
2. «Child Of The Sea», Τhe Earthbound: Σκονισμένη μαριάτσι μελωδία, η μυρωδιά της μπίρας, της τεκίλας και της βενζίνης κάπου σε μια ξεχασμένη έρημο. Το πιο ονειρικό και ταξιδιάρικο τραγούδι από την πρόσφατη δουλειά τους La Guerra Final.
3. «Μachine Gun», Portishead:Ηλεκτρονικός ρυθμός σε ριπές πολυβόλου που ανοίγει τρύπες στο πηχτό σκοτάδι της μελωδίας. Και η φωνή της Μπεθ Γκίμπονς να σηματοδοτεί την πιο γοητευτική ελεγεία.
4. «Youthless», Beck: Είναι από τις λίγες στιγμές του νεόκοπου «Modern Guilt» που εγκαταλείπει την ψυχεδελική ποπ και θυμάται τον παλιό σλάκερ εαυτό του. Αυτό το τεμπέλικο, υπνωτικό φανκ που κάποτε σημάδεψε μια εποχή.
5. «Rising Up», The Roots:Ρετρό σόουλ για βάση, σκληροπυρηνικό χιπ χοπ πάνω της, στίχος που πυρπολεί τα γκέτο και οι Roots προσφέρουν ξανά μια ένεση ζωντάνιας, επινοητικότητας και ποιητικής παρέμβασης στη στείρα αμερικάνικη σκηνή.
6. «Saving Dr Jay», The Ottawa Bros: Νουάρ ψυχωσική μελωδία, κοφτό μπάσο, μνήμες από το αχαλίνωτο φανκ του ‘70 και επίφοβα μουρμουρητά σε ένα σουρεαλιστικό πανηγύρι. Σαν σάουντρακ από ταινία black exploitation που το παίζουν μαστουρωμένοι χίπις.
7. «Welcome To the Third World», The Dandy Warhols: Παιχνιδιάρικο σέξι φανκ και μελωδία ξεσηκωμένη από το «I Miss You» των Stones. Οι Dandy Warhols το απλώνουν σαγηνευτικά σε έξι λεπτά στολίζοντάς το με ψυχεδελικά χρώματα και αβίαστη ερωτική αύρα.
8.«Way To The Seashore», Misuse: Κιθάρες που πλέκουν περίτεχνες μελωδίες πριν ξεσπάσουν σε ένα κύμα καθαρού θορύβου. Ποστ ροκ στα καλύτερά του ως το ηχητικό αντίστοιχο της εικόνας μιας ακτής καθώς δέρνεται από την καλοκαιρινή καταιγίδα.
9.«Μoonland», Nick Cave And The Bad Seeds: Έχει πια χωθεί μέχρι το λαιμό στο βαρβάτο γκαράζ. Αλλά κάποτε του έρχονται εκλάμψεις από την εποχή που ήθελε να γίνει ένας ρομαντσάρης crooner. Εδώ βολτάρει μόνος σε μια λεωφόρο τραγουδώντας για το φεγγάρι.
10. «Looking For A Kiss», New York Dolls: Στα είκοσι κάτι τους χρόνια ήταν τα λάγνα και επικίνδυνα αγόρια της Νέας Υόρκης που γκρέμισαν το συντηρητισμό της ροκ σκηνής με δικτυωτές κάλτσες και γκαράζ κιθάρες. Τώρα που από την παλιά συμμορία έχουν μείνει ζωντανοί μόνο ο Γιόχανσεν και ο Σίλβεν μάλλον θα θυμηθούν να παίξουν ζωντανά αυτόν τον ύμνο στο ψωνιστήρι.
Coti K
μουσικός
1. Antonio Carlos Jobim, «Bonita»:Τραγουδισμένο από τον ίδιο όμως, και όχι από τον ψεύτη τον Sinatra.
2. John Cage, «Sonatas and interludes»: Αυτό το έχω συνδέσει με το καλοκαίρι γιατί ο Cage έχει δηλώσει πως το έχει συνθέσει σαν να περπατάει στην παραλία και να μαζεύει βότσαλα...
3. Harold Budd/Brian Eno, The pearl:Διαλέξτε ένα οποιοδήποτε κομμάτι από αυτόν το δίσκο, ή ακόμα καλύτερα ακούστε τον όλο ένα ήσυχο βράδυ.
4. Gal Costa, «Baby»: Όταν μπαίνει το ρεφρέν ανατριχιάζω ολόκληρος!
5. Eric Satie, «1st Gymnopedie»:Η λιτότητα της σύνθεσης σε όλο της το μεγαλείο
6. Amy Winehouse, «Rehab»:Χαζή κοπέλα, τέλεια φωνή...
7. Stan Getz/Astrud Gilberto, «Desafinado»: Η απόλυτη καλοκαιρινή φωνή, θυμάμαι την πρώτη φορά που την άκουσα από ένα κασετόφωνο στο Μάντσεστερ. Αλλά τα απόλυτα καλοκαιρινά τραγούδια για μένα είναι τα εξής:
8. Το απαλό βουητό ενός ψυγείου που αντηχεί σε ένα μισοάδειο ενοικιαζόμενο δωμάτιο.
9. Ο ήχος της θάλασσας:Μια παραλία με μικρά βότσαλα είναι ιδανική για ένα κροκαλιστό τραγούδισμα.
10. Ο ήχος του αέρα: και ειδικά για εμένα, ο ήχος των συννέφων που περνάνε σιωπηλά πάνω από τα Ιστέρνια της Τήνου.
σχόλια