«Με λένε Νατάσσα. Γεννήθηκα στο Γκντασκ της Πολωνίας. Ήμουνα εφτά χρόνων όταν φύγανε οι γονείς μου για την Ελλάδα και με αφήσανε με τον παππού μου. Από τα 12 έκανα χρήση με χασίς, μετά από λίγα χρόνια πέρασα στην ηρωίνη. Στην αρχή το έκανα από περιέργεια, μίμηση, πειραματισμό. Ίσως να είχα την ανάγκη να είμαι διαφορετική μέσα σε μία κοινωνία που λίγο ή πολύ μας ήθελε όλους ίδιους. Υπήρχαν δυστυχώς ουσίες παντού, στα σχολεία, στους δρόμους, στα club. Την ηρωίνη μας την πουλούσε ένας μεγαλύτερος που ούτε καν έπαιρνε. Στα 14 ήμουνα πλέον εξαρτημένη.
Οι γονείς μου έμαθαν ότι κάτι τρέχει και γύρισαν και με πήρανε. Δεν ήθελα να φύγω. Κανείς δεν θέλει να φύγει από την ηρωίνη, ειδικά στην αρχή που είναι ακόμα στη γλύκα. Όταν έφτασα στην Αθήνα ήμουν πια 16. Μου φάνηκε πολύ περίεργη, φίλοι, γνωστοί, τηλεόραση, τίποτα. Από το ένα κενό στο άλλο. Με τους γονείς μου δεν είχα ζήσει για πολλά χρονιά κι έπρεπε να ζήσουμε μαζί όλοι από τη αρχή. Έμαθα πρώτα τη γλώσσα, έδωσα εξετάσεις γραπτά , προφορικά μετά μπήκα στο πανεπιστήμιο, στη Φιλοσοφική. Μόνο μπήκα, ακόμα εκεί είμαι. Συνέχιζα την ηρωίνη όλο αυτόν τον καιρό. Όποιος θέλει να βρει βρίσκει. Είναι εύκολο να βρεις ηρωίνη στην Αθήνα εξάλλου. Ήμουνα σε φάση που δεν ήθελα με τίποτα να αποχωριστώ την ουσία, νόμιζα ότι όλα πήγαιναν καλά. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είχα πρόβλημα. Οι γονείς μου το βλέπανε ότι συνέχιζα και δεν θέλανε να το παραδεχτούν. Μετά βέβαια φαινόταν πια τόσο έντονα ότι ήμουν χρήστης - σκέψου ότι έκανα χρήση και στο σπίτι, μπροστά τους. Το παιχνίδι παιζόταν με ανοιχτά χαρτιά πια. Με απειλούσαν ότι αν δεν έκανα κάτι θα με έδιωχναν από το σπίτι. Δεν ήθελα να σταματήσω.
Ψάχναμε μέσω του ΟΚΑΝΑ να βρούμε ένα πρόγραμμα και με στείλανε εδώ, στην Ατραπό, γιατί ήμουν ακόμη μικρή. Μου φάνηκε πολύ περίεργο - ήμουνα 19 χρόνων σχεδόν και μέχρι τότε κανείς δεν είχε βάλει όρια στη ζωή μου, δεν είχα τίποτα σταθερό. Έμεινα στην Ατραπό 8-9 μήνες, αλλά συνέχιζα να κάνω ηρωίνη - οι θεραπευτές θεωρούν πως το πρόγραμμα δεν με βοηθούσε πια. Μετά έκανα τον κύκλο μου: Πήγα σχεδόν σε ό,τι υπήρχε στην Αθήνα. Πήρα παραπομπή σε κλειστή κοινότητα, ούτε ένα μήνα δεν κράτησα, ξαναβγήκα, πήγα σε άλλο πρόγραμμα, έμεινα ελάχιστα , πήγα στους Ν.Α. Συνέχισα να κάνω χρήση όλο αυτόν τον καιρό. Έψαχνα ένα ερέθισμα απ' έξω να βρω κάπου να στηριχτώ. Περίμενα ότι κάτι άλλο θα με έκανε να σταματήσω, όχι εγώ η ίδια.
Κάποια στιγμή με διώξανε από το σπίτι. Οι γονείς μου πια είχαν αλλάξει και τα λουκέτα γιατί είχα κλέψει το σπίτι δυο τρεις φορές κι είχα πάρει τα πάντα - ό,τι υπήρχε μέσα. Μόνο το πλυντήριο και το ψυγείο είχα αφήσει. Έμενα στους δρόμους κοντά στην πλατεία Βικτωρίας, μεσα στο κρύο για 2- 2,5 μήνες. Ήταν πολύ δύσκολα γιατί ήμουν εντελώς μόνη μου πια. Οι παρέες εξάλλου όταν είσαι χρήστης αλλάζουν. Κάποιοι πάνε φυλακή, κάποιοι πεθαίνουν. Το μόνο που σας ενώνει ουσιαστικά είναι η ηρωίνη. Λεφτά έβγαζα πουλώντας, κλέβοντας οτιδήποτε πουλιέται κι έχει αγορά. Πορτοφόλια, κινητά...
Έγινε μια άσχημη φάση σε ένα σπίτι: Ήμουνα σε μια κατάσταση πολύ τραγική κι έπρεπε να έρθει να με μαζέψει η μάνα μου. Μιλήσαμε, της είπα ότι θα δοκιμάσω με την προϋπόθεση να είμαι σπίτι. Πάλι δεν είχα καταλάβει ότι έπρεπε να το κάνω για μένα αυτό - ήταν κάτι εφήμερο, ώστε να βολευτώ πάλι σπίτι και να ‘χω ρούχα, φαγητό, κρεβάτι. Πήρα τηλέφωνο στην Ατραπό. Αισθανόμουν ότι κάτι έχω αφήσει στη μέση. Γύρισα με πολύ ντροπή. Είχα φτάσει 21 πια.
Έβαλα τα δυνατά μου να τα καταφέρω. Ανοίχτηκα και έβγαλα έξω και τα αρνητικά και τα θετικά μου συναισθήματα. Στην αρχή νομίζεις πως έχεις ένα πράγμα να βγάλεις και μετά βγαίνουν χιλιάδες.
Υποτροπίασα δυο τρεις φορές μέσα στο τρίμηνο κι από τότε είμαι 2,5 χρόνια καθαρή. Είναι πράγματα που δεν τα ‘χω πει, είναι τύψεις που σου βγαίνουν αλλιώς ή απλά δεν κόβεις παρέες και σου μένουν παραθυράκια, ώστε να φύγεις όποτε δυσκολευτείς.
Στην αρχή δεν μιλούσα, μόνο άκουγα. Εδώ στον εαυτό μου δεν είχα εμπιστοσύνη, πώς να εμπιστευτώ τους άλλους; Όταν μπαίνεις σε ένα θεραπευτικό πρόγραμμα μετά από χρήση χρόνων είσαι ένα μωρό που γεννιέται και πρέπει να μάθει να περπατάει από την αρχή, να δοκιμάσει τα όριά του.
Φέτος πάω σχολείο για να θυμηθώ λίγο τα ελληνικά μου, έρχομαι εδώ γιατί κάνω follow up πια στη θεραπεία και δουλεύω και ως πωλήτρια σε ένα μαγαζί με καλλυντικά. Μου αρέσει που είμαι χρήσιμη, που κάνω κάτι, που μιλάω με τους πελάτες. Οι εργοδότες μου δεν ξέρουν ότι ήμουν χρήστης, δεν νομίζω ότι θα με έλεγαν «πρεζόνι», αλλά νομίζω πως δεν θα με εμπιστεύονται αν το μάθουν.
Έχω κάνει καινούργιες παρέες. Είμαι ξεκάθαρη από την αρχή για το παρελθόν μου γιατί μπερδεύονται τα πράγματα. Κάποιοι μου λένε «μπράβο που τα έχεις καταφέρει, δεν σου φαίνεται». Άλλοι μου λένε «Δεν μπορείς να φύγεις από αυτό. Πάντα θα σε κυνηγάει». Είναι καχύποπτοι. Έχω και το φίλο μου που τα ξέρει όλα για το παρελθόν μου και με βοηθάει και με υποστηρίζει.
Όταν βλέπω χρήστες αισθάνομαι κατανόηση, συμπόνοια αλλά και μια ανατριχίλα, γιατί το ‘χω ζήσει κι εγώ αυτό. Πάντα βοηθάω. Αν έχει πέσει κάποιος, θα βοηθήσω, αμέσως θα φωνάξω κάποιον, θα κάνω κάτι. Βλέπεις ανθρώπους που περνάνε και τον φτύνουν, όπως μας έφτυναν κι εμάς.
Μέσω της θεραπείας νομίζω πως κατάλαβα πως δεν είναι όλοι που δοκιμάζουν την ουσία και παθαίνουν εξάρτηση. Μια εξάρτηση από την ουσία είναι και μια αδυναμία να σταθείς στα δικά σου πόδια. Χάνεσαι σε μια πραγματικότητα δική σου, που φαίνεται τόσο αληθινή και ότι υπάρχει, αλλά δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Χάνεις και την αίσθηση του χρόνου. Όλα παίρνουν άλλη διάσταση. Έχουν περάσει 7 χρόνια και για σένα είναι σαν 14. Σε όσα παιδιά κάνουν χρήση θα ήθελα να πω το εξής: «Ο εθισμός μας έχει κλείσει το μυαλό σε καθετί καινούργιο, δημιουργικό και διαφορετικό. Υπάρχουν πολλά παιδιά που ζουν αυτό που ζεις κι εσύ. Πλησίασέ μας έτσι ώστε να σου δώσουμε και να πάρουμε τη ζεστή σου αγκαλιά. Θα σε αγαπάμε και θα σε φροντίσουμε μέχρι εσύ να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου». Έτσι μου λέγανε και μένα και χαιρόμουν που το άκουγα.
σχόλια