Ποια: Αούνγκ Σαν Σου Κι, πολυβραβευμένη ακτιβίστρια, πολιτικός, συγγραφέας και καγκελάριος της Μιανμάρ (γνωστή και ως Μπούρμα ή Βιρμανία).
Πού: Στη δεύτερη μεγαλύτερη χώρα στη ΝΑ Ασίας, στρατιωτική δικτατορία με σοσιαλιστικό πρόσημο μεταξύ 1962-2011 οπότε υπό την πίεση ενός διαρκώς διογκούμενου κινήματος υπέρ της δημοκρατίας στο εσωτερικό αφενός, του διεθνούς παράγοντα στο εξωτερικό αφετέρου οι στρατηγοί έστερξαν να παραδώσουν την εξουσία στους πολιτικούς, αναγνωρίζοντας την ευρεία νίκη της Σου Κι (την οποία είχαν υποχρεώσει επί 15ετία σε κατ' οίκον περιορισμό) στις πρώτες μετά από δεκαετίες ελεύθερες εθνικές εκλογές το 2010. Διατήρησαν εντούτοις θέσεις-κλειδιά στον κρατικό μηχανισμό, τον έλεγχο του στρατού και μια «σκιώδη» διακυβέρνηση, φαίνεται δε ότι αυτοί ενορχηστρώνουν τις διώξεις ενάντια στη μουσουλμανική μειονότητα των Ροχίνγκια. Διώξεις που έχουν λάβει διαστάσεις γενοκτονίας με χιλιάδες νεκρούς, φυλακισμένους και εκτοπισμένους, μαζικές εκτελέσεις, βιασμούς κι αφανισμό ολόκληρων κοινοτήτων (το κάπου 1 εκ. πρόσφυγες που προκάλεσαν θεωρείται ο μεγαλύτερος υποχρεωτικός ξεριζωμός παγκοσμίως μεταπολεμικά) και τις οποίες η άλλοτε ηρωίδα της δημοκρατίας με τη διεθνή ακτινοβολία - αισθητά «σκοτεινιασμένη» πλέον εξ αυτού - κατηγορείται ότι ανέχεται σκανδαλωδώς αν δεν συναινεί κιόλας.
Γιατί: Διότι από χθες, λίγες μόλις μέρες αφότου η επονομαζόμενη «μητέρα του έθνους» ανακοίνωσε ότι θα ταξιδέψει αυτοπροσώπως στη Χάγη ώστε να υπερασπιστεί εαυτήν και τη χώρα της ενάντια στις κατηγορίες περί επιχειρούμενης γενοκτονίας των Ροχίνγκια άρχισαν να διοργανώνονται συγκεντρώσεις υπέρ της στην πρωτεύουσα Γιανγκόν (Ραγκούν) και άλλες πόλεις, δίχως ακόμα πάντως να συγκρίνονται με εκείνες που την έφεραν στην κυβέρνηση. Στην απέναντι όχθη, αρκετοί πρώην υποστηρικτές της στο εξωτερικό την καλούν να καταγγείλει άμεσα αυτές τις πρακτικές και να παραιτηθεί αν δεν μπορεί να τις σταματήσει, διαφορετικά αποδεικνύεται συνένοχη.
Διά ταύτα: «Δεν είναι η εξουσία που διαφθείρει αλλά ο φόβος», είναι μια από τις διασημότερες ρήσεις της που ακούγεται και στην ταινία-ύμνο "The Lady" που γύρισε γι΄αυτήν ο Λικ Μπεσόν (2011). Και αυτό για το οποίο πολλοί αναρωτιούνται είναι πώς μια εμβληματική αγωνίστρια-πρότυπο στον αγώνα για δημοκρατία και ελευθερία ανέχεται τον κατατρεγμό των Ροχίνγκια στην κατά πλειοψηφία βουδιστική Μιανμάρ, αν τώρα που έγινε και η ίδια κοινωνός της εξουσίας φοβάται περισσότερο τους στρατηγούς από ό,τι πριν ή αν «φρονίμως ποιούσα» τηρεί μετριοπαθή στάση ώστε να αποφευχθεί νέα πολιτική εκτροπή. Ορισμένοι πάλι υποστηρίζουν ότι ίσως τελικά οι Ροχίνγκια να μην είναι μόνο θύματα – η ίδια η Σου Κι παρότι έχει παραδεχτεί δημόσια ότι «υπήρξαν παρεκτροπές» καταδικάζοντας τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έχει επίσης δηλώσει ότι οι ξένοι «δεν κατανοούν πώς έχει πραγματικά η κατάσταση», καλύπτοντας έτσι τον στρατό που κάνει λόγο για ενορχηστρωμένη εκστρατεία προπαγάνδας και fake news, κατηγορώντας με τη σειρά του το ένοπλο αντάρτικο της μειονότητας για ωμότητες. Αν παραβρεθεί όντως στη Χάγη θα είναι η πρώτη κάτοχος Νόμπελ Ειρήνης που θα απολογηθεί στο Διεθνές Δικαστήριο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ένα Νόμπελ που δικαιωματικοί ακτιβιστές έχουν απαιτήσει να της αφαιρεθεί όπως συνέβη με άλλα βραβεία και διακρίσεις. Πλούσιο υλικό για μια ακόμα ταινία, μπόλικη τροφή για σκέψη επίσης.
σχόλια