Είδα λοιπόν γύρω στους 5 χιλιάδες ανθρώπους, μπορεί λίγο περισσότερο, μπορεί και λίγο λιγότερο, δεν είμαι καλός στους υπολογισμούς. Ανάμεσά τους ήμουνα εγώ (ένας άνθρωπος που γράφει για μουσική και δουλεύει σε lifestyle περιοδικά), η αδερφή μου (ιδιωτική υπάλληλος), μία φίλη μου δικηγόρος (φαντάζομαι όχι η μόνη του κλάδου), ένας φίλος μου γιατρός (σίγουρα όχι ο μόνος του κλάδου), άνεργοι, φοιτητές, συνταξιούχοι, όλοι. Όλοι! Φυσικά και το black block. Μόνο που υπήρχε μία ειδοποιός διαφορά. Η ένταση, τα επεισόδια, τα μπουκάλια, οι πέτρες, οτιδήποτε που εκσφενδονιζόταν κατά των «αστακών» δεν έφευγε από τα χέρια 50-100 «γνωστών-αγνώστων». Έλεος πια με αυτή την καραμέλα των ηλιθίων. Όλος ο κόσμος έβραζε. Ψέματα. Είχε προ πολλού ξεπεράσει το σημείο βρασμού του. Σύμφωνοι, όταν έβλεπα τις πολυκατοικίες να καίγονται, πράγματι σκεφτόμουν «κρίμα», ναι, στενοχωριόμουν (όχι όμως για τις τράπεζες, sorry κιόλας). Αλλά αμέσως μετά καταλάβαινα ότι κάπως έτσι επιβεβαιώνεται το γνωμικό που θέλει όσους σπέρνουν ανέμους να θερίζουν θύελλες. Τέλος πάντων... Αφού λοιπόν καταλαβαίνουμε όλοι ότι δεν θα φτάναμε με τίποτα στη ΓΑΔΑ, αρχίζει η κάθοδος της πορείας πίσω, προς το Μουσείο. Οι σκληροπυρηνικοί είχαν ήδη (ξε)φύγει προς τα Εξάρχεια, είχαμε μείνει ένα χαλαρό πλήθος που προχωρούσε προσπαθώντας να πάρει ανάσες από τα χημικά. Ξαφνικά, μία διμοιρία βγαίνει στην Αλεξάνδρας από ένα στενό, τρέχοντας κατά πάνω μας. Ήμασταν δεν ήμασταν ένα άτυπο χαλαρό γκρουπ των 50 (άγνωστων μεταξύ τους) ανθρώπων. Τρέχουμε αμέσως προς τα πίσω για να γλιτώσουμε. Και στο αμέσως προηγούμενο στενό βλέπουμε άλλη μία διμοιρία να τρέχει προς το μέρος μας. Κοινώς, ήταν συντονισμένη κίνηση για να μας «λοκάρουν» (τονίζω ξανά, δεν ήμουνα στο black block, εκείνη τη στιγμή ήμασταν 50 τυχαίοι άνθρωποι στο ίδιο -καθόλου- τυχαίο μέρος). Τρώω την πρώτη κλοτσιά στην πλάτη. Δίπλα μου η μικρή μου αδερφή. Την αρπάζω από το χέρι, προσπαθώντας να διασχίσουμε την Αλεξάνδρας μέχρι το απέναντι πεζοδρόμιο. Μπάτσοι παντού μπροστά μας. Πετάνε δύο δακρυγόνα πάνω μας. Πάνω μας! Κι εκείνη τη στιγμή βλέπω τον μπάτσο να σηκώνει το γκλομπ και να το κατεβάζει με φορά προς το κεφάλι της αδερφής μου. Προλαβαίνω στο δευτερόλεπτο να της σκεπάσω το κεφάλι με το χέρι μου και να ρίξω μία ελαφριά κλοτσιά στην ασπίδα του μπάτσου. Το γκλομπ με χτυπάει με δύναμη στο χέρι. Και μετά άλλη μία. Σέρνω την αδερφή μου για μερικά μέτρα. Λιποθυμάει. Περίοικοι έρχονται και τη συνεφέρνουν. Αμέσως μετά λιποθυμάω εγώ. Ξαναλέω, τα δακρυγόνα είχαν πέσει κυριολεκτικά πάνω μας. Με τα πολλά, καταλήγω μετά από μερικές ώρες στον Ερυθρό Σταυρό. Ευτυχώς είχα μόνο θλάση. Και η αδερφή μου μελανιασμένη όλη την πλάτη της. Σημειωτέον, εκεί που ο γιατρός του Ορθοπεδικού Τμήματος σημείωσε τα ονόματά μας, υπήρχε μία λίστα άλλων τριάντα τουλάχιστον (ελαφρά ή βαρύτερα) τραυματισμένων (κάποιος με ρήξη σπλήνας, άλλος με σπασμένη μύτη), την οποία θα την έστελνε στα ΜΜΕ. Τα οποία φυσικά την έκαναν γαργάρα, εξού και οι «8 τραυματισθέντες».
Δεν θα ασχοληθώ ούτε με τις Τατιάνες αυτού του γαμημένου κόσμου που καπηλεύονται το δολοφονημένο παιδάκι, ούτε με τα ζωντόβολα που λένε ότι πρέπει να πρυτανεύσει η λογική. Η λογική έχει προ πολλού τελειώσει και η ανθρώπινη ηλιθιότητα δεν σταματά να με εξοργίζει. Στο δρόμο. Όλοι.
σχόλια