Οι Callas είναι οι καλλιτέχνες που ξεχώρισαν κάνοντας performance ντυμένοι σούπερμαν και τραγουδώντας punk με παιδικά μουσικά όργανα πάνω σε αυτοσχέδιες σκηνές φτιαγμένες από καφάσια. Πρωτοεμφανίστηκαν έτσι πέρσι στο ΔΕΣΤΕ, στην έκθεση «Part Τime Punks» που επιμελήθηκαν οι ίδιοι, στην Art Athina και στην 1η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης «Destroy Athens». Εκδίδουν το free press περιοδικό «Velvet» και τον Χάρτη Σύγχρονης Τέχνης της Αθήνας, διοργανώνουν το Velvet Bus και φτιάχνουν ρούχα. Φέτος, λίγο πριν τελειώσει η χρονιά, στήνουν την πρώτη τους ατομική έκθεση με τίτλο «Lipstick» στην γκαλερί Amp.
Στους τοίχους του ισογείου της γκαλερί κρέμονται πολύχρωμες μπάντες (εργόχειρα) με τίτλους όπως «In lust we trust» ή «Kill, Kiss, Piss», τις οποίες έχει φτιάξει η μητέρα του Άρη και του Λάκη πάνω στα σχέδια που έχουν κάνει οι ίδιοι. Ένα «σπίτι» από καφάσια, μια κατασκευή από 350 μαύρα καφάσια, δεσπόζει στη μέση του χώρου, ενώ λίγο πιο κάτω υπάρχει μια στοίβα από πευκοβελόνες βαμμένες μαύρες. Στο υπόγειο υπάρχουν οι κουρελούδες και πάνω τους τα ντραμς και άλλα παιδικά όργανα καθώς και ένας κεραυνός, κατασκευή από αλουμινόχαρτο. Από τα ηχεία ακούγονται τζιτζίκια και στους τοίχους γραμμένοι με σπρέι τίτλοι κομματιών όπως «Psycho Candy» από το άλμπουμ των Jesus and Mary Chain ή συγκροτημάτων όπως οι Selfish Cunt. «Είναι οι τίτλοι των πλεχτών φορεμάτων που φορούν οι Callasettes (φίλες μας ) στις live performace μας» μου εξηγούν λίγο αργότερα όταν καθόμαστε πάνω σε καφάσια μέσα στην αποθήκη του χώρου.
Γιατί ντύνεστε σούπερμαν;
Γιατί πιστεύουμε πως ο καθένας έχει τη δύναμη, όταν θέλει κάτι πολύ, να μπορεί και να το κάνει. Δεν χρειάζεται να περιμένει κάποιον με ειδικές δυνάμεις για να τον «σώσει». Αισθανόμαστε λοιπόν οι ίδιοι λιγάκι σούπερμαν. Σκεφτόμασταν, μέσα σε όλες αυτές τις ιστορίες που έχουν γίνει τελευταία έξω στους δρόμους της πόλης, τι θα γινόταν αν ντύνονταν όλοι στην πορεία σούπερμαν και η εικόνα αυτή έκανε το γύρο του κόσμου. Το λέμε διότι μέσα σε όλο αυτό το χαμό που γίνεται λείπει λίγη φαντασία. Δηλαδή, γιατί να ακούγονται στα μικρόφωνα τα ίδια πράγματα εδώ και 30 χρόνια, τα ίδια τραγούδια, οι ίδιες φωνές. Είναι απίστευτο αυτό, αλλά έχεις την αίσθηση ότι η φωνή που διαβάζει τα συνθήματα είναι ίδια εδώ και τόσα χρόνια.
Τώρα που το λέτε, αυτό που μας έμεινε από όλα όσα έγιναν είναι τα παιδιά που γυμνώθηκαν και ξάπλωσαν μπροστά στο Δημαρχείο και ο συμβολισμός του καμένου χριστουγεννιάτικου δέντρου στην πλατεία Συντάγματος.
Ναι, αυτές οι σκηνές δημιουργούν μια φαντασία διότι μέσα στο σύνολο των μαζικών αντιδράσεων αποτελούν ατομικές σκέψεις που πήραν κάποια διάσταση.
Με τη μουσική πώς ασχοληθήκατε;
Πάντα ακούγαμε πολλή μουσική, αλλά φαντάσου ότι όταν ξεκινήσαμε δεν ξέραμε πόσες χορδές έχει η κιθάρα. Με κάποιο τρόπο η ενασχόλησή μας με τη μουσική παραπέμπει στο DIY. Δεν σου αρέσουν τα συγκροτήματα που υπάρχουν, πάρε μια κιθάρα και γρατζούνα την και πες κάτι αυθεντικό.
Αυτό που δεν αντέχουμε, με λίγα λόγια, είναι η γκρίνια. Ακούμε να λένε τι μαλακία περιοδικό είναι αυτό ή τι σκατά που είναι η μουσική σκηνή. Εμείς απαντάμε, άμα δεν σου αρέσει, κάνε κάτι δικό σου. Δεν σου αρέσει η μουσική σκηνή, φτιάξε το δικό σου συγκρότημα.
Αλλάζουν όμως τα πράγματα σιγά σιγά.
Ναι. Όντως μια δεκαετία πριν υπήρχε μεγαλύτερη γκρίνια και απραξία.
Για παράδειγμα, στο εικαστικό κομμάτι όλοι λέγανε, και να την κάνω την έκθεση ποιος θα έρθει να την δει. Από την άλλη, οι μουσικοί έλεγαν το κλασικό «ποια εταιρεία θα με πάρει» και πάει λέγοντας. Μετά τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Οι μουσικοί δεν έχουν ανάγκη τις εταιρείες γιατί υπάρχει το Myspace, οι εικαστικοί χεστήκανε για τις γκαλερί, μπορούν να κάνουν την έκθεση και στο σπίτι τους ή στην αποθήκη τους και να έχουν δημοσιεύσεις σε όλα τα free press. Ακόμα και στον κινηματoγράφο άλλαξαν τα πράγματα. Μπορεί κανείς πλέον να χρησιμοποιήσει τα ψηφιακά μέσα χωρίς να επιβαρύνεται με τα έξοδα των φιλμ. Έτσι ξεκινάει μια ολόκληρη ιστορία με το DIY. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της καινούργιας πραγματικότητας ξεκινήσαμε κι εμείς την ιστορία του «Velvet».
Αυτή η αίσθηση του DIYυπάρχει και στην τωρινή έκθεσή σας.
Το «κάν' το μόνος σου» εμφανίζεται στην έκθεση με τη μορφή της ελληνικής πατέντας, όπως η γιαγιά μετατρέπει τον τενεκέ του λαδιού σε γλάστρα ή οι έμποροι στήνουν πάγκους από καφάσια στην άκρη των επαρχιακών δρόμων. Από τη μία τα κεντήματα, τα καφάσια, τα τζιτζίκια και οι πευκοβελόνες είναι για εμάς πολύ ελληνικά στοιχεία και από την άλλη, αν τα δεις σε μικρογραφία, είναι τα rock κεντήματα που ράβαμε στα τζιν πιτσιρικάδες. Ουσιαστικά είναι ένα κολλάζ των βιωμάτων μας, τα ελληνικά στοιχεία με την pop (με την ευρύτερη έννοια) κουλτούρα.
Στήνετε εκθέσεις, βγάζετε περιοδικό, φτιάχνετε μουσική, σχεδιάζετε ρούχα, είστε τόσο δραστήριοι και με έναν τρόπο όλα αυτά δένουν κάπως μεταξύ τους.
Όλο αυτό ξεκίνησε επειδή, έχοντας συναναστραφεί διάφορες ομάδες, βλέπαμε να υπάρχει μια αντίληψη ότι, για παράδειγμα, το κοινό των γκαλερί είναι πολύ κυριλέ, ότι πρόκειται για κυρίες ή ότι πρέπει οπωσδήποτε να αγοράσεις κάτι. Από την άλλη, τα παιδιά που ασχολούνται με τη μουσική και ανήκουν σε αυτό που λέμε «alternative χώρο» δεν έχουν ιδέα για το τι συμβαίνει στο «αντίστοιχο» κομμάτι στα εικαστικά. Οπότε για εμάς είναι ένα στοίχημα αυτό, να φέρουμε σε επαφή τον κόσμο. Να γνωριστούμε καλύτερα.
σχόλια