Από τις αρχές Νοεμβρίου μέχρι αυτήν τη στιγμή έχουν χάσει τη δουλειά τους μερικές χιλιάδες Αθηναίοι. O αριθμός αυξάνεται καθημερινά και αν τους αθροίσεις με τους απολυμένους σε ολόκληρη την Ελλάδα, το ποσοστό είναι παραπάνω από ανησυχητικό. Οι προβλέψεις για τους επόμενους μήνες είναι απαισιόδοξες. Μιλούν για πεντακόσιες χιλιάδες Έλληνες θύματα της παγκόσμιας κρίσης -που στη χώρα μας δεν είναι κάτι πρωτοφανές, τη ζούμε εδώ και χρόνια- και ήδη ο καθένας έχει αρχίσει να μετράει απολυμένους φίλους, συγγενείς, να βιώνει καταστάσεις που θυμίζουν τον Ελεύθερο Ωραρίου του Cantet. Στην αρχή όλοι μιλούσαν για πλαστή κρίση, για προληπτικά μέτρα εταιρειών και εκκαθαρίσεις για να προλάβουν τα χειρότερα, για κατάσταση τρόμου που δημιουργούσαν τα media και έναν απροσδιόριστο φόβο για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Δυστυχώς τώρα συμβαίνει και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι μόνο η αρχή. Τρεις νέοι άνθρωποι που υπήρξαν ήδη θύματα μιλούν για την πρόσφατη εμπειρία τους.
Γωγώ Ψαρρά
31 χρονών, φυσιοθεραπεύτρια
Το σύστημα αργά ή γρήγορα θα κατέρρεε. Γιατί; Τα θεμέλια είναι σάπια.
‘‘Το θετικό είναι ότι η πλειοψηφία έχει αρχίσει να προβληματίζεται. Ουσιαστικά. Τα θέματα των συζητήσεων στις παρέες έχουν πάει και λίγο παραπέρα. Πέρα από το «τι χρώμα θα βάψεις τα νύχια σου και το αυριανό ραντεβού» π.χ. Νομίζω ότι καιρός ήταν.’’
Τους τελευταίους 7 μήνες εργαζόμουν ως φυσιοθεραπεύτρια σε ένα σπα. Τρεις ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα μου ανακοινώθηκε επίσημα ότι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα υπέγραφα την απόλυσή μου. Ο λόγος; Η συστατική επιστολή λέει ότι είμαι «μια κοπέλα με ήθος, πολύ καλή στη δουλειά της, συνεργάσιμη, ευγενέστατη με τους πελάτες». Μόνο που η επιχείρηση, εν όψει της οικονομικής κρίσης, πρέπει να κάνει περικοπές στο προσωπικό. Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του. Αν δεν ήμουν εντάξει στις υποχρεώσεις μου και όσο καλή έπρεπε στη δουλειά μου θα ήταν διαφορετικά. Όσο κι αν προσπαθώ να μπω στη θέση τους και να καταλάβω το άγχος και τον πανικό τους για την επερχόμενη κρίση, για το στόχο που δεν πιάσαμε, για την πτώση της δουλειάς μέσα στις γιορτές που αντί να ανέβει έπεσε κατακόρυφα, βρίσκομαι στη δικιά μου -πολύ δυσάρεστη- θέση, που με θέλει μόνη, χωρίς δουλειά, με ενοίκια και λογαριασμούς που τρέχουν.
Απολαμβάνω τον ελεύθερο χρόνο μου σημαίνει ότι έχω και χρόνο «απασχολημένο». Συνεπώς, όταν δεν εργάζεσαι δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος. Υπάρχει απλά άπειρος χρόνος που επειδή ακριβώς είναι πολύς, δεν μπορείς και δεν έχεις τη διάθεση να τον απολαύσεις. Το πρωί δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο λόγο να ξυπνήσω, κάποιο πρόγραμμα. Ψάχνω δουλειά. Αυτό με απασχολεί. Πηγαίνω σε δουλειές που γνωστοί και φίλοι μου συστήνουν, τσεκάρω αγγελίες (από τις ελάχιστες που υπάρχουν), ίσως πάω για έναν καφέ, να πάρω καμιά ταινία για το βράδυ.
Θα 'ναι ψέματα αν πω ότι η ψυχολογία μου είναι καλή. Όταν δεν δουλεύω νιώθω κατά μία έννοια άχρηστη. Δουλειά ίσον δημιουργία. Με τι διάθεση να βγω για ποτό ή για χορό; Άσε που δεν υπάρχουν και χρήματα για κάτι τέτοιο.
Το θετικό είναι ότι η πλειοψηφία έχει αρχίσει να προβληματίζεται. Ουσιαστικά. Τα θέματα των συζητήσεων στις παρέες έχουν πάει και λίγο παραπέρα. Πέρα από το «τι χρώμα θα βάψεις τα νύχια σου και το αυριανό ραντεβού» π.χ. Νομίζω ότι καιρός ήταν. Τα πράγματα έχουν αγριέψει πολύ και μόλις πήραμε μια γεύση για το τι μας περιμένει στο μέλλον. Στο Μίσος υπάρχει ένας άνθρωπος που πέφτει από ουρανοξύστη. Καθώς πέφτει λέει «Μέχρι εδώ καλά, μέχρι εδώ καλά... ». Σημασία όμως δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση. Το ίδιο και με την κοινωνία. Πέφτει, αλλά σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση. Το σύστημα αργά ή γρήγορα θα κατέρρεε. Γιατί; Τα θεμέλια είναι σάπια.
Γιώργος Μπαλαμιώτης
29 χρονών, store manager
Υπάρχει τεράστιος ανταγωνισμός, αλλά πιστεύω στον εαυτό μου και θα τα καταφέρω.
‘‘Είναι πολύ νωρίς για να θεωρήσω ότι άλλαξε η ζωή μου. Τουλάχιστον ριζικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ξαφνικά έχω πιο πολύ ελεύθερο χρόνο. Είναι ώρες που με ψιλορίχνει αυτό.’’
Για ενάμιση χρόνο δούλευα ως υπεύθυνος καταστήματος. Απολύθηκα παραμονή Πρωτοχρονιάς. Το κατάλαβα από το πρωί της ίδιας μέρας, χωρίς να μου το πούνε. Ήταν ημέρα πληρωμής και μου είπαν να πάω να πληρωθώ από το γραφείο. Οι λόγος της απόλυσής μου; Μου έδωσαν να καταλάβω πως ήμουν ακόμα ένα θύμα της οικονομικής κρίσης και πως η απόλυσή μου ήταν αναγκαία για το καλό της επιχείρησης. Όταν μου το είπαν με έπιασε σπαστικό γέλιο γιατί δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι έγινε ξαφνικά. Μέσα στο μυαλό μου υπήρχε η απορία του «Γιατί να γίνει παραμονή Πρωτοχρονιάς;». Μου ακούστηκε λίγο απάνθρωπο. Στο παρελθόν δεν μου είχε ξανασυμβεί να με απολύσουν.
Είναι πολύ νωρίς για να θεωρήσω ότι άλλαξε στη ζωή μου. Τουλάχιστον ριζικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ξαφνικά έχω πιο πολύ ελεύθερο χρόνο. Εντάξει, είναι ώρες που με ψιλορίχνει το γεγονός, αλλά έχω τις άμυνές μου και το ελέγχω.
Κρίση υπάρχει πιστεύω μόνο στο «πλαστό» χρήμα. Άποψή μου είναι πως η ασυδοσία των ΜΜΕ έχει προκαλέσει όλη αυτή την αρνητική «ψυχολογική» κατάσταση που επικρατεί. Ασυδοσία είναι το άλλο όνομα της ελευθερίας.
Μετά την απόλυσή μου έκανα κάποιες περικοπές στα έξοδά μου. Απλά ό,τι δεν θεωρώ αναγκαίο δεν το κάνω. Η κυριότερη περικοπή που έκανα αφορά μόνο τα σχέδιά μου. Η ξαφνική αλλαγή με αποδιοργάνωσε και μερικά πράγματα που είχα στο μυαλό μου ίσως να πάνε λίγο πίσω.
Αυτήν τη στιγμή ψάχνω για νέα δουλειά και προσπαθώ να τα δω τα πράγματα αισιόδοξα. Ευτυχώς που έχω και δεύτερη ασχολία (ως web designer) και μπορώ να καλύπτω τα απολύτως απαραίτητα, που σημαίνει λιγότερο άγχος.
Εδώ και κάποια χρόνια δεν δέχομαι βοήθεια από τους δικούς μου γιατί ζω ανεξάρτητα. Το να ζεις χρόνια στο εξωτερικό είναι σχολείο. Τώρα, εάν η κατάσταση τραβήξει πολύ, ίσως καταφύγω σε κάποιον φίλο/η, αλλά δεν θα το αφήσω να γίνει.
Η καλή πλευρά; Η απόλυση με βοήθησε να σκεφτώ πιο ώριμα, μου έδωσε τα απαραίτητα εφόδια ώστε στην επόμενη δουλειά να μη θεωρήσω τίποτα δεδομένο και να προσπαθήσω περισσότερο. Επίσης βρήκα το χρόνο να φτιάξω ένα πλάνο για το τι ακριβώς θα ήθελα να κάνω στη ζωή μου, πώς θα μπορέσω να υλοποιήσω ένα concept που έχω στο μυαλό μου για δική μου επιχείρηση. Υπάρχει τεράστιος ανταγωνισμός, αλλά πιστεύω στον εαυτό μου και θα τα καταφέρω.
Κατερίνα Κατερέλου
34 χρονών, Art Director σε διαφημιστική
εταιρεία
(World-Wide Network)
Δεν ένιωσα άσχημα. Δεν μείωσε την αυτοπεποίθησή μου ως προς την επαγγελματική μου ικανότητα και φιλοσοφία.
‘‘Είχα υποψιαστεί κάποια κατάσταση. Υπήρχαν εσωτερικές μετακινήσεις, αποχωρήσεις, μειωνόταν το ένα από τα δύο κομμάτια του τμήματος, λογική εξέλιξη ήταν να μειωθεί και το άλλο. Οπότε, όταν με κάλεσε ο deputy manager, το κατάλαβα αμέσως.’’
Στη συγκεκριμένη εταιρεία δούλευα 18 μήνες. Με έδιωξαν στο τέλος Νοεμβρίου. Τίποτα δεν κρατάει παντοτινά. Συνηθισμένο πρωινό στο γραφείο, συνηθισμένη καλημέρα σε όλους, ανοίγω το κομπιούτερ και ετοιμάζομαι, τακτοποιώ εκκρεμότητες, τσεκάρω mail, ενημερώνομαι για τα τελευταία νέα της αγοράς. Έχω ξεκινήσει τη δουλειά, όταν χτυπάει το τηλέφωνο. Με ζητάει στο γραφείο του ο deputy manager και μου ανακοινώνει ότι διαλύεται το τμήμα. Είμαστε κάτω του budget. Περικοπές. Η πρώτη μου σκέψη ήταν «είσαι μέσα σε αυτούς που φεύγουν». Η δεύτερη; «It's IN to be OUT».
Είχα υποψιαστεί κάποια κατάσταση. Υπήρχαν εσωτερικές μετακινήσεις, αποχωρήσεις, μειωνόταν το ένα από τα δυο κομμάτια του τμήματος, λογική εξέλιξη ήταν να μειωθεί και το άλλο. Οπότε, όταν με κάλεσε τηλεφωνικώς να πάω στο γραφείο του, το κατάλαβα πριν κατεβάσω το ακουστικό. Δεν ένιωσα άσχημα. Δεν ήταν το τέλος μιας συνεργασίας λόγω ανεπαρκούς απόδοσης ή σφαλμάτων στο χειρισμό της δουλειάς. Δεν μείωσε την αυτοπεποίθησή μου ως προς την επαγγελματική μου ικανότητα και φιλοσοφία. Υπάρχει κρίση παγκοσμίως. Το πρόβλημα είναι ο παγκόσμιος έλεγχος των τιμών και της αγοράς από τους μονοπωλητές (μονοπω-ληστές) και η δημιουργία νέων target groups. Η αγορά έχει κορεστεί. Απλά μας ανακυκλώνουν. Που σημαίνει ακόμα περισσότερη δουλειά για τον καθέναν από εμάς - και γι' αυτούς που φεύγουν και γι' αυτούς που μένουν. Αλλάζει η βάση δεδομένων. Μεγαλώνει ο ανταγωνισμός. Ακόμα περισσότερη δουλειά με τις ίδιες αποδοχές που αναλογικά είναι λιγότερες. Ακόμα λιγότερη προσωπική ζωή και ασχολίες, που οδηγούν τον καθέναν μας σε αναζήτηση νέων προϊόντων και τρόπων ταύτισης της προσωπικής μας ικανοποίησης και ισορροπίας.
Στη ζωή μου δεν άλλαξε τίποτα. Συνεχίζουν να έρχονται οι ίδιοι λογαριασμοί και να έχω τις ίδιες υποχρεώσεις. Είναι δύσκολα τα πράγματα αν είσαι χωρίς δουλειά στην Αθήνα. Αυτή η χώρα δεν σε βοηθάει πουθενά. Γενικότερα και ειδικότερα.
Με ανησυχεί που δεν ανησυχώ ιδιαίτερα. Υπάρχει μια ανησυχία σε φιλοσοφικό πλαίσιο, τα οποία σε βοηθά να σκιαγραφήσεις την κατάστασή σου. Ξέρω ότι τίποτα δεν προέρχεται από το τίποτα και τίποτα δεν πάει λοιπόν στο τίποτα. Οπότε, θα ανησυχήσω πραγματικά μόνο εάν δεν έχω αποτελέσματα. Κάτι που αποκλείω, εάν συνεχίζεις να κάνεις πράγματα. Συνεχίζω να κρατώ τους στόχους μου (για να ξεπεράσω τα εμπόδια) και την τηλεόραση κλειστή. Δεν θέλω να κολλήσω στον καναπέ. Συνεχίζω να βλέπω αυτά που θέλω εγώ να βρω να δω.
Σε όλα υπάρχει η καλή πλευρά. Η ζωή συνεχίζεται...
σχόλια