Urban Flowers

Διασχίζοντας τα στενά με τα ερειπωμένα σπίτια στο Γκάζι και στον Κεραμεικό, είναι αδύνατο να μην προσέξεις τα τεράστια κολλημένα λουλούδια που διακοσμούν τους μισογκρεμισμένους τοίχους και τα ξεθωριασμένα κτίσματα.

«Τα λουλούδια τα ξεκίνησα πέρσι τέτοια εποχή» εξηγεί o Πάρις Κούτσικος. «Είχα αναλάβει να σχεδιάσω ένα βιβλίο για το Μάη του ‘68 που έγραψε ο Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης κι αποφάσισα να το διακοσμήσω με λουλούδια. Λόγω του Μάη του ‘68, της φαντασίας δηλαδή στην εξουσία, κι επειδή η ποίηση τότε έδειξε, κατά κάποιον τρόπο, τα δόντια της, δεν ήθελα λουλουδάκια ‘70s και l' oreal, αλλά λίγο άγρια. Γι' αυτό και επέλεξα να είναι χωρίς χρώμα. Είναι λουλούδια που φωτογράφιζα, από αυτά που βρίσκεις παντού γύρω σου, τυπωμένα σε φωτοτυπίες φτηνές, τις οποίες τις μεγεθύνω, τις ξακρίζω και τις κολλάω όπου θεωρήσω ότι ταιριάζουν. "Street flowers on dirty walls", έχουν αυτή την έννοια, είναι κάτι ξεκάθαρα αστικό. Με ενδιαφέρει αυτό το λουλούδι να φυτρώνει σε μέρη που έχουν παρακμάσει εντελώς, που είναι ήδη «κατεστραμμένα», κάτι σαν αντιστάθμισμα στα παλιότερα χίπικα λουλούδια που άνθιζαν δίπλα στα γκρεμίσματα. Έχει μία περισσότερο street αίσθηση».

Street art με ρεμπέτικα

Ο Πάρις είναι ένας από τους ιδρυτές των εκδόσεων Οξύ και του ομώνυμου περιοδικού, που την προηγούμενη δεκαετία έφεραν μια νέα αισθητική πρόταση στις ελληνικές εκδόσεις. «Προσπαθήσαμε να συνδυάσουμε το λόγο με την εικόνα, τα εξώφυλλα με το artwork και τις γραμματοσειρές, για να μπορέσουμε να δώσουμε στον εκδοτικό χώρο πνοή περισσότερο γραφιστική. Αυτό το κάναμε για καμιά δεκαριά χρόνια και, παρόλο που εμπορικά δεν πήγαν πολύ καλά, μας έδωσαν εμπειρία και κάποιο στάτους στη γραφιστική αγορά. Τον τελευταίο καιρό είχα βαρεθεί να 'μαι κλεισμένος σε ένα στούντιο και ήθελα να επεκτείνω όλο αυτό που έκανα, οπότε βγήκα στους δρόμους με τον Αλέξανδρο Βασμουλάκη και κάναμε διάφορα πράγματα μαζί. Ποτέ νύχτα, ποτέ με σπρέι. Θεωρώ ότι η street art γενικά έχει διάφορες κατευθύνσεις, και ποιοτικές και μη ποιοτικές. Ξεκινήσαμε φτιάχνοντας τεράστιες ανθρώπινες φιγούρες: ο Αλέξανδρος τις σχεδίαζε κι εγώ έβαζα το decoration και το μήνυμα. Το κύριο βάρος του εικαστικού, των χρωμάτων και των υλικών έπεφτε στον Αλέξανδρο, ενώ σε ‘μένα έπεφτε το βάρος τους μηνύματος και της διακόσμησης. Είχαμε μία μανία με χρώμα, γενικά αισιοδοξία, και έναν μικρό καημό ελληνικό, γι' αυτό και παίρναμε στίχους από ρεμπέτες ή κουβέντες που είχαν μια πίκρα και χιούμορ και τις βάζαμε ως μότο δίπλα στις φιγούρες. Δεν είμαστε καθόλου της φάσης "πάμε νύχτα με κουκούλα", πιο πολύ μας άρεσε να πηγαίνουμε Κυριακή πρωί, με τις στολές εργασίας, με πλαστικά χρώματα και σκάλα και να περνάμε όλη την ημέρα δημιουργώντας. Δεν προσβάλλαμε κανέναν, δεν ήμασταν ποτέ κάτι underground, έτσι δεν μας ενόχλησαν ποτέ. Περνάει ο άλλος δίπλα σου και βλέπει ότι δεν παίζει μόνο η μαυρίλα, υπάρχει και λίγο χιούμορ».

Χείλη πάνω σε χείλη

Μέχρι τώρα ο Πάρις έχει βάλει πάνω από 25 λουλούδια σε σημεία του κέντρου, κυρίως στο Γκάζι και στη γύρω περιοχή, και αυτήν τη στιγμή ετοιμάζει το νέο του project: φιλιά σε close up, με διάφορες τεχνικές. «Τα φτιάχνω πάνω σε ξεθωριασμένα μέταλλα και μοιάζουν σαν να προβάλλονται εκεί, σαν ένα stop frame δύο ανθρώπων που φιλιούνται. Είναι ακόμα στο στούντιο και τα δουλεύω. Μου αρέσουν οι επεμβάσεις στο περιβάλλον με installation. Η Μπάρμπαρα Κρούγκερ έκανε το ‘70 κάτι τέτοιο με ωραία μηνύματα. Μου λείπει το μήνυμα» λέει. «Το άλλο που με ενδιαφέρει πολύ και προσπαθώ να κάνω τώρα είναι graphic design σε συνδυασμό με αρχιτεκτονική...».