Ο Γκι Κασσίερς, με σπουδές στις γραφικές τέχνες, αποτελεί μία ξεχωριστή παρουσία στη σύγχρονη θεατρική σκηνή του Βελγίου. Το 2006 ανέλαβε το Toneelhuis στην Αμβέρσα, το μεγαλύτερο δημοτικό θέατρο στην περιοχή της Φλάνδρας, το οποίο και ανανέωσε ουσιαστικά, προσκαλώντας έξι σκηνοθέτες και ομάδες (Benjamin Verdonck, Wayn Traub, Lotte van den Berg, Olympique Dramatique, De Filmfabriek and Sidi Larbi Cherkaoui) να δουλέψουν κοντά του. Με διαφορετική πορεία, ύφος και ενδιαφέροντα, καθένας από τους 7 «εταίρους» υπηρετεί με το δικό του ξεχωριστό τρόπο την ποικιλομορφία και την πολυφωνία των παραστατικών τεχνών (θέατρο, χορός, εγκαστάσεις, multimedia παραστάσεις κοκ). Έτσι, ο Κασσίερς και το Toneelhuis προσπαθούν να ανταποκριθούν στη σύνθετη πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου.
Ο Κασσίερς καταφθάνει στην Αθήνα με την παράστασηΜefisto for ever, διασκευή από τον συγγραφέα Τοm Lanoye του μυθιστορημάτος του Κλάους Μαν Μεφίστο (1936). Στο πρωτότυπο ο πρωταγωνιστής είναι ένας ηθοποιός και σκηνοθέτης του θεάτρου που συνεργάζεται με τους Ναζί. Στο Μefisto for ever, πάλι, το ακροδεξιό κόμμα έχει ανέλθει στην εξουσία. Πώς μπορεί να κάνει θέατρο κάποιος υπό τέτοια συνθήκη; Κάποιοι από τους ηθοποιούς μιας θεατρικής ομάδας αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τη χώρα, επιλέγοντας την εξορία ως τρόπο αντίστασης. Ο ηθοποιός και καλλιτεχνικός διευθυντής της, που πρωταγωνιστεί στην παράσταση του Κασσίερς, πιστεύει ότι το όπλο του καλλιτέχνη είναι η Ομορφιά, και με την Ομορφιά μπορεί να «χτυπήσει» το καθεστώς εκ των έσω. Αλλά πόσο δυνατό είναι αυτό το όπλο, και πού εξαντλείται η «στρατηγική» κι αρχίζει ο συμβιβασμός; Πότε η ακεραιότητα γίνεται προδοσία, και το πάθος οπορτουνισμός; Η δύναμη μπορεί διαφθείρει ακόμη και πρόσωπα των πιο αγαθών προθέσεων.
Στο Μefisto for ever η σχέση της τέχνης με την πολιτική τοποθετείται στη σύγχρονη διάστασή της, με εργαλεία την ποιότητα του κειμένου, την τεχνολογική θεατρικότητα που χαρακτηρίζει τον προσωπικό κώδικα του Κασσίερς και το εξαιρετικό καστ.
Η παράσταση, που φωτίζει πόσο «διαβολικά» αποπλανεί η εξουσία, πρωτοπαρουσιάστηκε το 2006 και αποτελεί το πρώτο μέρος ενός τρίπτυχου που σχεδίασε ο Κασσίερς υπό το γενικό τίτλο Triptych of power. Στο δεύτερο μέρος (με τίτλο Wolfskers, το όνομα ενός δηλητηριώδους φυτού) εξετάζει την ιδιότητα της δύναμης να «δηλητηριάζει», εμπνεόμενος από τις τρεις ταινίες του Αλεξάντρ Σοκούροφ για τον Χίτλερ (Moloch, 1999), τον Λένιν (Taurus, 2000) και τον Χιροχίτο (The Sun, 2004). Η τελευταία παράσταση του τρίπτυχου έχει τίτλο Αtropa.Avengingpeace(από την Άτροπο, τη μία από τρεις αρχαιοελληνικές Μοίρες, που αντιπροσώπευε το αναπόφευκτο, το αμετάκλητο, το δογματικό στη ζωή των ανθρώπων) και συνδέει τις αρχαίες τραγωδίες που αναφέρονται στον Τρωικό Πόλεμο με τον πρόσφατο πόλεμο στο Ιράκ.
Critic's Choise
MEFISTO FOR EVER
Από τις σπουδές του πάνω στις γραφικές τέχνες, ο Γκυ Κασσίερς κράτησε την επιθυμία να δημιουργεί εικόνες, χρησιμοποιώντας συνεχώς νέα μέσα και κυρίως το βίντεο.
«Freespace Nieuwzuid», 2008
σχόλια