Η εαρινή ισημερία σημαίνει την εναλλαγή των εποχών. Οι ισημερίες συμβαίνουν δύο φορές τον χρόνο – μία που αναγγέλλει το φθινόπωρο και μία τον ερχομό της άνοιξης.
Τα πιο πολλά χρόνια η ανοιξιάτικη ισημερία πέφτει μεταξύ 20 και 22 Μαρτίου. Αλλά στις ΗΠΑ αυτό δεν συνέβη φέτος. Το space.com αναφέρει ότι η εαρινή ισημερία της 19ης Μαρτίου ήρθε νωρίτερα από κάθε άλλη φορά τα τελευταία 124 χρόνια.
Ίσως η πρώιμη ισημερία να ταιριάζει περισσότερο σε μια χρονιά που ο ανοιξιάτικος καιρός έφτασε εβδομάδες νωρίτερα σε πολλά μέρη. Το Εθνικό Δίκτυο Φαινολογίας, που ανιχνεύει την άνθιση των φυτών, ανέφερε ότι τα δέντρα έβγαλαν φύλλα τρεις με τέσσερις εβδομάδες νωρίτερα σε πολλές περιοχές των νότιων και ανατολικών ΗΠΑ, εξαιτίας του πιο ήπιου καιρού. Σε μερικές πολιτείες, μάλιστα, τα φυτά άρχισαν να βγάζουν φύλλα τον Φεβρουάριο.
Καθώς τα πουλιά αρχίζουν να τιτιβίζουν, το τοπίο γίνεται όλο και πιο πράσινο και ο καιρός συνεχίζει να ζεσταίνει, είναι δύσκολο να μην χαμογελάσεις.
Τι είναι η εαρινή ισημερία;
Η εαρινή ισημερία δεν είναι μία μέρα, είναι μια ακριβής στιγμή – που φέτος έλαβε χώρα στις 11:49 μ.μ., στην Ανατολική Ζώνη Ώρας, την Πέμπτη το βράδυ. Εκείνη τη στιγμή, οι πιο κάθετες ακτίνες του ήλιου έφτασαν στον ισημερινό. Και με αυτήν τη στιγμή έφτασε η άνοιξη στο Βόρειο Ημισφαίριο, φέρνοντας τέλος σε έναν χειμώνα που για πολλούς στην Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ δεν είχε καν αρχίσει.
Η κλίση του άξονα της Γης είναι ο λόγος για τις εποχές. Ο πλανήτης μας έχει κλίση 23,5 μοιρών, που σημαίνει ότι συγκεκριμένες στιγμές του έτους μερικοί από μας λαμβάνουμε περισσότερο ηλιακό φως από άλλους. Κατά τη διάρκεια των ανοιξιάτικων και καλοκαιρινών μηνών το Βόρειο Ημισφαίριο γέρνει προς τον ήλιο. Αυτό μας επιτρέπει να απορροφούμε πιο έντονο ηλιακό φως, με θερμοκρασίες που ανεβαίνουν όσο πλησιάζουμε προς τον Ιούνιο, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο.
Τη μεγαλύτερη ηλιακή θερμότητα την αισθανόμαστε τον Ιούνιο, περίπου την εποχή του θερινού ηλιοστασίου, αλλά εξαιτίας ενός φαινομένου που είναι γνωστό ως «εποχιακή καθυστέρηση» πολλοί από εμάς δεν αισθανόμαστε τις υψηλότερες θερμοκρασίες μέχρι τον Ιούλιο. Μόλις περάσουμε τη φθινοπωρινή ισημερία τον Σεπτέμβριο, η κλίση μας, σε συνδυασμό με τη θέση της Γης στην ετήσια περιστροφή της γύρω από τον ήλιο, μας απομακρύνει από αυτόν. Είναι η σειρά του Νότιου Ημισφαιρίου να απορροφήσει έξτρα βιταμίνη D.
Η διάρκεια της ημέρας και της νύχτας δεν είναι, πάντως, σε ισορροπία στην ισημερία. Ανατολή ορίζεται ως η στιγμή που το ανώτερο άκρο του ήλιου ξεπροβάλλει στον ορίζοντα – τα πρώτα σημάδια ηλιακού φωτός. Η δύση συμβαίνει όταν οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου χάνονται στον ορίζοντα. Ωστόσο, η διάρκεια της μέρας μπορεί μερικές φορές να επεκταθεί λιγάκι από αντικατοπτρισμούς. Όταν η θερμοκρασία του αέρα (και άρα και η πυκνότητά του) και η ποσότητα του πλάγιου φωτός αλλάζουν σημαντικά σε διαφορετικά επίπεδα της ατμόσφαιρας, μερικές φορές μπορούμε να δούμε τον ήλιο ακόμη και αφού έχει δύσει στον ορίζοντα. Το αποτέλεσμα; Μερικοί άνθρωποι μπορούν να αισθανθούν την ημέρα για 12 ώρες και 20 λεπτά στην ισημερία, αν ζουν κοντά στον Βόρειο Πόλο. Στην Ουάσινγκτον, η ανατολή την Πέμπτη ήταν στις 7:12 π.μ. και η δύση στις 7.19 μ.μ. Η ημέρα διήρκεσε 12 ώρες, 7 λεπτά και 16 δευτερόλεπτα.
Η εαρινή ισημερία επίσης οριοθετεί το σημείο στο οποίο η διάρκεια της ημέρας μεγαλώνει με τον γρηγορότερο ρυθμό. Είναι σαν ένα εκκρεμές, με τη μία άκρη να αναπαριστά τον χειμώνα και την άλλη το καλοκαίρι: το εκκρεμές έχει μεγαλύτερη ταχύτητα όταν η ταλάντευση περάσει από το κεντρικό σημείο – την εαρινή ισημερία.
Οι περιοχές πλησιέστερα στον ισημερινό αισθάνονται την ελάχιστη μεταβολή μέρα με την ημέρα. Όσο πηγαίνεις προς τους πόλους, η μεταβολή είναι πολύ πιο ακραία. Να γιατί στον Αρκτικό Κύκλο υπάρχει φως όλη τη νύχτα το καλοκαίρι, αλλά έχουν μόνο δύο μήνες βαθύ σκοτάδι (την «πολική νύχτα») κάθε χειμώνα.
