Νομίζω πως αυτή είναι η πρώτη συνέντευξη που έδωσε ever ο Βασίλης Χαραλαμπίδης. Ο οποίος είναι ένα από τα πιο χαρισματικά πρόσωπα της πόλης και βεβαίως αγαπημένος φίλος και συνεργάτης. Το εξαιρετικό κείμενο του Ευθύμη Φιλίππου ανέδειξε αυτό το (μέχρι τότε) μυστήριο πρόσωπο. Η συνέντευξη αυτή δημοσιεύτηκε στις 30/03/06.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ιπποκράτους σε ένα σπίτι 25τ.μ. Πάνω από το Παρά Πέντε. Η μητέρα μου ζει ακόμα εκεί. Αυτός ο δρόμος έχει μεγάλη αντίφαση γιατί χωρίζει το Κολωνάκι από τα Εξάρχεια. Είναι η αγαπημένη μου περιοχή. Μ’έχουν συλλάβει πολλές φορές στα Εξάρχεια.Παλιά τα πρεζάκι και η πλατεία ήταν μια αυτόνομη ζώνη. Ήξερες οτι όλο αυτό πατρακολουθείται και είχε πλάκα.Πολλές φορές έβλεπες μπάτσους αποτυχημένα μεταμφιεσμένους σε junkies, που είχαν προσπαθήσει πολύ να αφομοιώσουν τη σημειολογία. Είχε πολύ πλάκα. Σχολείο άλλαζα κάθε χρόνο. Αυτό είχε να κάνει με τη μητέρα μου και το ανήσυχό της πνεύμα. Δεν ήξερα που θα ήμουν τον επόμενο χρόνο και για αυτό δεν έκανα ποτέ φίλους.
Δεν έχω φίλους από το σχολείο, ενώ όλοι μου οι φίλοι έχουν φίλους από το σχολείο. Πέρασα και από ιδιωτικά και από δημόσια. Αυτό νομίζω είναι που μου διαμόρφωσε αυτό το συναίσθημα που έχω ακόμα και τώρα. Το συναίσθημα «δεν ανήκω». Και αυτό είναι κάτι που μπορείς να πεις με μεγάλη υπερηφάνεια και λύπη ταυτόχρονα. Μετά το σχολείο δεν θυμάμαι τι έκανα. Νομίζω δούλευα. Ναι. Ήταν τότε που οι γραφίστες παίρνανε κομπιούτερ και ήταν όλοι τους τρομοκρατημένοι. Ήταν τότε που οι παλιοί γραφίστες άρχισαν να πεθαίνουν σιγά-σιγά. Τραγικό και συγκλονιστικό μαζί. Τότε άρχισα να δουλέυω. Σε έναν γραφίστα δίπλα στο φροντιστήριο που πήγαινα. Με εκμεταλλεύτηκε, αλλά έμαθα πολλά. Πάρα πολλά. Έτσι άρχισα να ασχολούμαι με την γραφιστική. Πέρναγα όλη μου τη μέρα. Μέσα σ’αυτό το γραφείο. Δεν σπόυδασα ποτέ. Αυτός ο γραφίστας με σπούδασε.
Μετά πέρασα από διάφορες διαφημιστικές και περιοδικά. Στην αρχή ενθουσιάζεσαι γιατί κάνεις το pack shot με τη σταγόνα που στάζει μέσα στο φλυτζάνι και σ’ αρέσει και μετά τελειώνει η δουλειά και πας σπίτι σου και δείχνεις τη σταγόνα και το φλυτζάνι στους φίλους κι εκείνοι σου λένε τι μαλακία είναι αυτή. Κι εκεί αρχίζεις να αναρωτιέσαι με τι ασχολείσαι. Μετά φτιάξαμε το περιοδικό future. Ήταν 3-4 περίεργα χρόνια. Δεν πήγε καλά και αποφάσισα να παρατήσω τη γραφιστική. Με είχε κουράσει αφάνταστα. Τότε βρέθηκα σε πολύ άσχημη κατάσταση. Δεν είχα δουλειά, δεν έβρισκα δουλειά και δεν είχα σπίτι. Είχα μείνει με τη μηχανή από βενζίνη και την παράτησα για 2 περίπου μήνες. Είχε πάρα πολύ ενδιαφέρον. .Ζούσα στο σπίτι μιας φίλης στα Εξάρχεια.
Για οχτώ μήνες δεν μπορούσα να βρω δουλειά. Ήταν η πρώτη φορά που είχα αναγκαστεί να ψάξω δουλειά σε αγγελίες. Όλοι με απορρίπτανε. Τελικά με πήρανε στην Karamella. Έκατσα 2 χρόνια. Ούτε πολύ, αλλά ούτε και λίγο. Τσακωθήκαμε, με απολύσανε. Είχε και γαμώ τις φάσεις, γιατί είχα μπλεχτεί σε μια κατάσταση με πλεκτάνες, ίντριγκες και πισώπλατα μαχαιρώματα που πραγματικά είχε και γαμώ τις πλάκες. Ήταν μεγάλο ανθρώπινο σοκ για μένα. Όταν έφυγα από την Karamella, άρχισα να παίζω μουσική σε club. Όλα μου φαίνονταν άσκημα. Με κ, όχι με χ. Δεν έβλεπα τίποτα μπροστά μου. Αποφάσισα να πάω στην Αγγλία. Με φεσώσανε και δεν τα κατάφερα ποτέ. Μου έκαναν πάλι έξωση. Την 5η κατά σειρά. Έμενα τότε σε ένα νεοκλασικό στη Ζωοδόχου Πηγής. Η ιδιοκτήτρια ήταν πάμπλουτη και πρεζάκι. Ο γιός της είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό. Τραγική ιστορία.
Στην τελευταία μου έξωση, θυμάμαι, ρένταρα την Οδύσσεια του Διαστήματος για ένα fanzine όταν μπήκε ο επιμελητής μέσα στο σπίτι. Με πέταξαν έξω, σφράγισαν το σπίτι, αλλά εγώ συνέχισα να μένω για άλλους 4 μήνες μπαίνοντας από τον φωταγωγό. Τότε ξεκίνησα μαζί με τον Γιάννη ένα γραφιστικό γραφείο. Δηλαδή ένας υπολογιστής μέσα στην κρεββατοκάμαρα του Γιάννη. Φτιάξαμε, δηλαδή, μια εταιρείαφάντασμα λέγοντας σε όλους οτι αυτό το πράγμα λειτουργεί κανονικά δηλώνοντας ψεύτικες διευθύνσεις και ψεύτικα στοιχεία. Τα πάντα ήταν στο αέρα. Δεν υπήρχε στην ουσία τίποτα. Έτσι πήραμε την Warner. Και ξαφνικά μπορούσαμε να κάνουμε οτι θέλαμε. Κι ήρθαν κι άλλοι φίλοι και δούλεψαν μαζί μας. Βγάλαμε λεφτά. Έτσι στήθηκε το Bios. Έτσι ξεκίνησε όλο αυτό. Ένα θεωρητικό όραμα που πολλές φορές αμφιβάλλω κι εγώ ο ίδιος αν υπάρχει. Με εκνευρίζει ο χαρακτηρισμός εναλλακτικός χώρος. Τον σιχαίνομαι. Πολλοί νομίζουν οτι το Bios τα έχει πάρει από διάφορους και οτι πίσω απ’ αυτό κρύβονται πλούσιοι επιχειρηματίες. Δεν τα έχουμε πάρει από κανέναν. Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να τα είχαμε πάρει, αλλά δυστυχώς δεν συνέβη ποτε. Μια φορά είχαμε φτάσει πολύ κοντά, γιατί πήγαμε να μιλήσουμε με έναν υφυπουργό ανάπτυξης, αλλά μετά από 3 λεπτά συζύτησης πήγε να κατουρήσει και δεν γύρισε ποτέ. Πολλές φορές νιώθω οτι δεν τον θέλει η πόλη αυτόν το χώρο. Ότι οι ανθρωποί της δεν τον καταλαβαίνουν. Δεν ξέρω. Πραγματικά δεν ξέρω.
Μερικές φορές νιώθω εγκλωβισμένος εδώ μέσα. Μοιάζουν όλα εφιαλτικά. Είμαι εντοιχισμένος σε αυτό το κτίριο. Έχω εμμονές με την πόλη. Μ’ αρέσει το κέντρο.Μ’ αρέσει η μιζέρια της Αθήνας πολύ. Παλιά πήγαινα για καφέ μόνο στο Zonars Πουθενά αλλού. Τώρα κάθε Κυριακή πάω για κρέμα στον Βάρσο. Πάω στο Galaxy της Σταδίου. Έχουμε φτιάξει το ηχοσύστημα του κυρίου Γιάννη. DVD player με MP3.Πάω για φαγητό στην Κρήτη της πλατείας Κάνιγγος., στη Στοά, στον Τέλη, στον Αιγύπτιο. Αυτός κάνει το καλύτερο φαλάφελ που έχω φάει ποτέ. Λατρεύω επίσης το Dark Sun. Έχω να πάω καιρό, αλλά το λατρεύω. Οι αλυσίδες, η τηλεόραση που έπαιζε ταινίες του Κρονεμπεργκ, οι κομμένες κούκλες βιτρίνας, οι πανέμορφες γότθισσες με τα τούλια. Και η Rebound μ’αρέσει. Γενικά βρίσκω φοβερά ελκυστική την gothic σκηνή. Δυστυχώς, δεν πέρσα ποτέ τη φάση heavy metal στο Λύκειο. Τώρα λυπάμαι πραγματικά για αυτό. Αλλά τώρα είναι αργά.
Έχω μόνο ένα μπλουζάκι suicidal Tendencies, που είχα πάρει από το Happening. Τίποτα άλλο. Πάντα άκουγα ξένα. Νιώθω τύψεις γι αυτό. Έχω μανία με το να μεταφράζω στίχους στα ελληνικά και αυτό εχει καταστρέψει στο μυαλό μου διάφορα τραγούδια. Ας πούμε, πολλά τραγούσια της Bjork θα μπορούσαν να είναι σκυλάδικα. Κάποια στιγμή κόλλησα με τους Depeche Mode. Στα μπουζούκια έχω πάει κανά δυο φορές, αλλά δεν βρήκα τίποτα ενδιαφέρον. Το προσπάθησα με την ελληνική μουσική, αλλά δεν τα κατάφερα. Πάντα με συγκινούσαν τα ηλεκτρονικά. Τα κουμπιά. Γράφω μουσική, αλλά είμαι τελειώς ατάλαντος. Μια φορά είχαν καεί τα ηχεία την ώρα που έγραφα και δεν το είχα καταλάβει καν.
Δεν πάω διακοπές. Έχουν μια ματαιότητα οι διακοπές. Έχω βρει εναλλακτικούς τρόπους διαφυγής. Φρικάρω όταν ο χρόνος περνάει χωρίς να κάνω κάτι. Στην γραφιστική πλέον δεν με ενδιαφέρει η ομορφιά Με ενδιαφέρει η ενέργεια και η επικοινωνιακή της δύναμη. Με ενδιαφέρει η ουσία της. Μπορεί να λέω και βλακείες τώρα, γιατί πάντα όταν φτιάχνω μια αφίσα, προσπαθώ να την κάνω όμορφη.
Δεν ξέρω. Μ’ αρέσει πολύ το Τσάο και το χαι. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να το κάνω. Το ζηλέυω απίστευτα. Είναι συγκλονιστικό Σκέφτομαι συνεχώς πράγματα. Έχω μια συλογή ηλεκτρονικών παιχνίδιών. Θα γίνει μια έκθεση μ’ όλα αυτά. Θέλω να γίνουν χίλια δυο πράγματα. Όχι στο μέλλον. Αύριο. Αλλάζω συνεχώς. Αλλάζω τραγικά πολύ. Να φανταστείς, οι πρώτες κασέτες που αγόρασα ήταν beatles και Madonna. Δεν θυμάμαι ποιά, αλλά είχε το Lucky Star.
-Αυτή που είχε και το Holiday?
-Μπράβο αυτή.
σχόλια