Τα απαγορευμένα «άνθη του κακού»

Ο Ερρίκος Σοφράς μεταφράζει για το Μεταίχμιο τα επτά απογορευμένα ποιήματα από τα Ανθη του Κακού, του Σαρλ Μπωντλέρ. Μια έκδοση που θα φτάσει στα χέρια μας στα τέλη Νοεμβρίου, με τις προδιαγραφές να γίνει συλλεκτική. Από τη μια ο Ερρίκος Σοφράς, που βασανίζεται, αναμετριέται με κάθε μεταφρασή του, φέρνοντας φρέσκο το χνώτο του εκάστοτε συγγραφέα τον οποίο μεταφράζει, και από την άλλη η εξαιρετική εικονογράφηση του Pat Andrea, που θα συνοδεύει την έκδοση του Μεταίχμιου (προέρχονται από αντίστοιχη ισπανική έκδοση). Η έκδοση με τα εικαστικά του Pat Andrea είναι ισπανική. Ο Pat Andrea είναι ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της νεοπαραστατικής ζωγραφικής. Γεννήθηκε στη Χάγη το 1942 και από το 1998 διδάσκει ζωγραφική στην École Nationale Superieure des Beaux Arts του Παρισιού, όπου ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα. Έργα του είχαμε δει τον Οκτώβριο του 2007 σε έκθεσή του στο Μουσείο Φρυσίρα και επρόκειτο και πάλι για εικονογραφήσεις, εκείνη τη φορά για τα έργα του Lewis Carroll Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων και Μέσα από τον Καθρέφτη.

Charles Baudelaire (1821-1867)
ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΧΑΡΗ
(À celle qui est trop gaie)

Κεφάλι, κίνηση, η όψη σου όλη,

Τόσο όμορφα σαν όμορφο τοπίο•

Σκιρτά στο πρόσωπο ένα γέλιο θείο,

Αεράκι σε ουράνιο περιβόλι.

Η θλίψη που τυχαία σε αγγίζει

Θαμπώνεται απ’ την τέλεια υγεία-

Κι από τους ώμους σου, σαν φωταψία,

Από τα δυο σου χέρια αναβλύζει.

Χρώματα φλογερά και αναμμένα

Που έχεις σκορπίσει στα φορέματά σου

Στων ποιητών την έμπνευση, φαντάσου,

Γίνονται βαλς ανθών ζωντανεμένα.

Κάθε τρελό και έξαλλο φουστάνι,

Έμβλημα στο πολύχρωμό σου πνεύμα•

Τρελή, θύμα σου εγώ μ’ ένα σου νεύμα,

Να σ’ αγαπώ να σε μισώ έχεις κάνει!

Κάποτε μέσα σε θεσπέσιο κήπο

Σέρνοντας μια αβάσταχτη ατονία

Ένιωσα να με σκίζει με ειρωνεία

Στο στήθος μου ο ήλιος μ’ άγριο χτύπο.

Και το χλωρό της άνοιξης το δάσος

Ταπείνωσε περίσσια την καρδιά μου.

Τότε σ’ ένα άνθος, με την απονιά μου,

Της φύσης εκδικήθηκα το θράσος.

Κάποια νυχτιά πώς θα ’θελα να έρθω,

Όταν της ηδονής ηχήσει η ώρα,

Στ’ ασύγκριτα του σώματός σου δώρα

Αθόρυβα, σαν το δειλό, ν’ ανέβω,

Το χαρωπό κορμί να τιμωρήσω,

Το στήθος σου να κάνω να πονέσει,

Και ξάφνου, στην ανύποπτή σου μέση,

Βαθιά λαβωματιά να σου ανοίξω,

Τι ζάλη ηδονική, μέθη δική μου!

Και μες σε τούτο το καινούργιο στόμα,

Το πιο όμορφο και δροσερό απ’ όλα,

Θα χύσω το φαρμάκι μου, αδερφή μου!