ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και δέκα μέρες πάω να τρελαθώ. Στην κυριολεξία. Γιατί είμαι ψυχικά άρρωστη και αντιλαμβάνομαι τον έρωτα ως εμμονή και οδύνη. Αν δεν είχα τους φίλους μου, θα είχα καταλήξει να νοσηλεύομαι στη πλησιέστερη ψυχιατρική κλινική. Θυμάμαι που ήμασταν πάνω στη μηχανή σου, εγώ αγκάλιαζα τη μέση σου και εσύ μου χαϊδεύες τα χέρια. Μου έλεγες > Όλο λόγια, γλυκά, υπέροχα λόγια που για σένα ήταν μονάχα λέξεις, ενώ εμένα μου βασανίζουν το μυαλό εδώ και ένα χρόνο. Αναπολώ τα φιλιά σου και ανατριχιάζω. Η φωνή σου κάνει τη καρδιά μου να χάνει χτύπους. ΟΜΩΣ ΔΕΙΛΙΑΣΕΣ, προτίμησες να με αφήσεις από το να με βοηθήσεις. Δεν ήσουν υποχρεωμένος να με βοηθήσεις άλλωστε. Μπορείς να έχεις όποια γυναίκα θέλεις. Γιατί να επιλέξεις μια τρελή; Έκανες υπομονή για λίγο, μετά μου ζήτησες συγγνώμη και με εγκατέλειψες. Οι ικεσίες μου δε σε συγκίνησαν. Με έχεις πονέσει όσο κανείς άλλος. Δεν θα αγαπήσω ποτέ κανέναν άλλον. Μακάρι να ήμουν φυσιολογική και να μπορούσαμε να είμαστε μαζί. Όμως δεν είμαι. Και εσύ με άφησες όταν σε είχα περισσότερο ανάγκη. Δε πρόκειται να ξεριζωθείς ποτέ από μέσα μου. Αλλά δε σου επιτρέπω να ξαναμπείς στη ζωή μου. Δεδομένης της δικής μου ψυχοσύνθεσης, κάτι τέτοιο θα με οδηγήσει μαθηματικά στη καταστροφή.